ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης

Η Κυριακή αυτή στα ιερά βιβλία της Εκκλησίας μας λέγεται και είναι «Κυριακή προ της Υψώσεως», Κυριακή δηλαδή πριν τη μεγάλη Δεσποτική εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Γιατί η Εκκλησία πάντοτε προμηνάει τις μεγάλες εορτές και προετοιμάζει τους πιστούς για να τις υποδεχθούν. Προμήνυμα, λοιπόν, της μεγάλης εορτής.

Η περικοπή του Ευαγγελιστού Ιωάννου, μάς τονίζει μια βασική αλήθεια. Ποια είναι αυτή; Ότι ο Θεός έστειλε το Μονογενή του Υιό στον κόσμο και υπέμεινε τον σκληρό θάνατο του σταυρού, για να κερδίσουμε εμείς την αιωνιότητα. «Οὓτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὣστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἒδωκεν, ἳνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἒχῃ ζωήν αἰώνιον»

Αιώνια ζωή! Είναι η ζωή χωρίς τέλος κοντά στον Χριστό. Είναι η ζωή, που διατηρείται αιώνια από τον αθάνατο και αιώνιο Θεό. Ο σωματικός θάνατος είναι για τον πιστό χριστιανό μετάβαση από τον θάνατο στη ζωή. Είναι πέρασμα προς την αιωνιότητα. Στις ευχές της Γονυκλισίας διαβάζουμε: «Οὐκ ἒστιν οὖν, Κύριε, τοῖς δούλοις σου θάνατος, ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπό τοῦ σώματος, καί πρό σε τόν Θεόν ἐνδημούντων, ἀλλά μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα, καί ἀνάπαυσις καί χαρά».

Σε πόσες όμως καρδιές δεν κλονίζεται τούτη η βασική αλήθεια της πίστεώς μας; Πόσοι και πόσοι αμφιβάλλουν για την αιωνιότητα. Πόσοι λένε ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά δεν μπορούν πιστέψουν στην αιωνιότητα. Πραγματικά, είναι δύσκολο στον πεπερασμένο ανθρώπινο νου να συλλάβει την αιωνιότητα. Ζει σε τόσο στενά χρονικά όρια, και του είναι ακατανόητο το θέμα της αιωνιότητας.

Έτσι ή αμφιβάλλει ή και φθάνει να διαγράψει την μεγάλη αυτή αλήθεια. Και ζει και περιπλανάται χωρίς προοπτική αιωνιότητας. Πορεύεται τα λίγα χρόνια της ζωής του με κλειστά τα μάτια, με κλειστούς τους ουρανούς.

Αλλά η ανθρώπινη ζωή χωρίς πίστη στην αιωνιότητα δεν μπορεί να έχει ούτε κατεύθυνση, ούτε ανώτερο σκοπό. Ούτε ελπίδα και στήριγμα. Ούτε αλάνθαστη πυξίδα, προβολέα και πηδάλιο.

Είναι θλιβερό και τραγικό να ζει κανείς χωρίς πίστη στην αιωνιότητα. Η ζωή του δεν είναι τότε παρά υλιστική. Ο άνθρωπος αυτός ζει μόνο για την καλοπέραση του, τίποτα παραπάνω. Η ιδέα της εκμηδένισης του ανοίγει τους δρόμους της αμαρτίας και της ανομίας. «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» είναι το σύνθημά τους.

Βέβαια η πέραν του τάφου ζωή παραμένει άγνωστη, είναι χώρα ανεξερεύνητη. Ο χριστιανός όμως δεν στέκεται αδιάφορος ή κατάπληκτος, εφόσον ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής με την ανάστασή του νίκησε τον θάνατο, άπαξ δια παντός, και διακήρυξε ότι όσοι πιστεύουν σ’ αυτόν βαδίζουν από την πρόσκαιρη ζωή προς την αιωνιότητα. «Ὁ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἒχει ζωήν αἰώνιον καί μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν». Και «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται». Για όσους πιστεύουν στον Χριστό ο θάνατος είναι μια απλή μεταβολή της κατάστασής τους, είναι μετοικεσία, από την φθορά στην αφθαρσία, από την θλίψη στη χαρά, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια. Για τους πιστούς η εκμηδένιση είναι κάτι ακατανόητο και απαράδεκτο, γιατί η άρνηση της αθανασίας ισοδυναμεί με την άρνηση του ίδιου του Θεού.

Η πίστη στην αιωνιότητα δεν είναι κάτι που κάνει τον άνθρωπο αδρανή, άβουλο. Αντίθετα μάλιστα τον υποβοηθάει, τον ενισχύει, τον τονώνει στον πνευματικό του αγώνα και την πρόοδό του. Συντελεί πολύ στο να λιγοστεύει η απληστία μας για την κατάκτηση των εφήμερων και να περισσεύει ο ηρωισμός μας για την κατάκτηση των αιωνίων. Μάς υποβοηθάει στον αγώνα μας εναντίον των παθών.

Με την προοπτική της αιωνιότητας γινόμαστε πιο μεγαλόψυχοι στις εκδηλώσεις της συμπόνιας και της συγγνώμης και πιο γενναιόδωροι.

Ο άνθρωπος, που πιστεύει στην αιωνιότητα, είναι ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος. Αγωνίζεται εναντίον του κακού και καλλιεργεί τις αρετές. Ο αληθινά κοινωνικός άνθρωπος είναι εκείνος, που βλέπει τα πάντα κάτω από το φως της αιωνιότητας.

Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ποτέ, ότι η αιωνιότητα στηρίζεται στην σταυρική θυσία του Κυρίου. το πανάγιό του Αίμα άνοιξε τις πύλες της αθανασίας. Μέχρι εκείνη την ώρα ήταν κλειστές οι πύλες του παραδείσου. Ο θάνατος του Κυρίου και ο θρίαμβος της αναστάσεώς του άνοιξαν τον δρόμο της αιωνιότητας.

Και η κατάκτησή της στηρίζεται στην θερμή πίστη και στον άρρηκτο σύνδεσμο με τον Εσταυρωμένο Κύριο.

Σταυρός και αιωνιότητα είναι δύο έννοιες αλληλένδετες. Δεν μπορείς να χωρίσεις την μία από την άλλη. Δεν μπορείς να περιφρονήσεις την μία και να δεχθείς την άλλη. Όσοι είναι αληθινοί σταυροφόροι είναι παράλληλα και πιστοί κήρυκες της αιωνιότητας.