εόρτιες σκέψεις του π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
Προετοιμαζόμαστε για την Ευχαριστιακή Σύναξη των Χριστουγέννων! Οι ναοί μας ευπρεπισμένοι, ώστε να δεχθούν το πρωί εκείνο όσους τιμούν τον Νηπιάζοντα Χριστό και αναγνωρίζουν ότι η θεία συγκατάβαση συμβαίνει εδώ και τώρα, χθες και κάθε μέρα για χάρη της αποστατημένης ανθρώπινης φύσης.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επεξηγεί το γιατί της Σαρκώσεως του Λόγου: "... Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό ὕψιστο καί δέν τό διαφυλάξαμε, χρειάστηκε νά κατέβει αὐτός στό χείριστο, δηλαδή στή δική μας ξεπεσμένη φύση, ὥστε νά μᾶς ξαναδώσει, προσφέροντας καί ἐνεργώντας ὁ ἴδιος, τήν ἐξομοιωμένη μ᾿ αὐτόν εἰκόνα καί τόν ἀρχαῖο προορισμό. Κι ἀκόμα νά μᾶς διδάξει τό ἐνάρετο ἦθος τῆς βιωτῆς, αὐτό τό ἦθος πού ὁ ἴδιος μέ τήν ἐπίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο καί εὐκολοκατόρθωτο. Κι ἀκόμα νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή φθορά φέρνοντάς μας πάλι σέ κοινωνία μέ τή ζωή, μέ τό νά ἀνοίξει ὁ ἴδιος τό δρόμο τῆς δικῆς μας ἀνάστασης. Καί ἀκόμα νά ξανακάνει καινούργιο τό θρυμματισμένο κι ἀγνώριστο κανάτι τῆς ὕπαρξής μας, νά λύσει τά δεσμά τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου ἐπάνω μας προκαλώντας μας νά ἀναγνωρίσουμε τήν κυριαρχία τοῦ Θεοῦ. Καί ἀκόμα νά μᾶς γεμίσει κουράγιο καί νά μᾶς ἐκπαιδεύσει νά πολεμοῦμε τόν τύραννο μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση."
Η ροπή προς τις αλλεπάλληλες πτώσεις μας, καθώς καταγόμαστε άπαντες από την πρώτη εκείνη πτώση και παρακοή των Προπατόρων, φρενάρεται τώρα από την Σάρκωση του Λόγου. Ο Yιός της Παρθένου νικά την φυσική τάξη και εισέρχεται στον ιστορικό χωροχρόνο, καθιστάμενος ένας από εμάς. Προσλαμβάνει την ανθρωπότητά μας, με σκοπό να την θεώσει, δηλαδή, όχι μονάχα να την αποκαταστήσει στο πάλαι ποτέ κάλλος της, αλλά να την κατακυρώσει στην δόξα του Μέλλοντός της!
Ως εκ των ανωτέρω μικρών σκέψεων, θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι η γιορτή της Θείας Γέννας, το Γενέθλιο του Αναμενόμενου, έχει διαστάσεις εσχατολογικές, έχει αντίκρυσμα στο Αύριο που μάς μέλλει! Γι' αυτό ακριβώς και η πανήγυρις συντελείται και τελεσφορεί, όχι εθιμικά - επιδερμικά και συνεπώς μελαγχολικά και αδιέξοδα, αλλά κατά βάσιν ευχαριστιακά: Το Πρόσφορο, από το οποίο θα εξέλθει ο Αμνός, είναι ταυτόχρονα και η φάτνη της Γέννησης και ο τάφος του Αναστημένου! Πάνω στο ιερό Δισκάριο της Προσκομιδής συντελούνται η Σάρκωση και το Πάθος του Θεανθρώπου, κυρίως όμως οι κατά χάριν κοινωνούντες γεύονται τα δώρα της Ανάστασης και ήδη προγεύονται την δόξα των Εσχάτων!
Οπότε, η βιωματική / μυστηριακή μετοχή μας στην ενανθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος παραμυθητικής πρόσληψης του Φωτός της Βηθλεέμ, σε καιρούς και τόπους απαραμύθητους και ολοένα χειμαζόμενους! Αυτή εντέλει η εμπειρία μπορεί και πρέπει να καταστεί μέριμνα του καθενός μας, η οποία πάντως κατορθώνεται με την νίψη της εσωτερικής όρασής μας και την νήψη της καρδιάς μας! Γένοιτο!
Προετοιμαζόμαστε για την Ευχαριστιακή Σύναξη των Χριστουγέννων! Οι ναοί μας ευπρεπισμένοι, ώστε να δεχθούν το πρωί εκείνο όσους τιμούν τον Νηπιάζοντα Χριστό και αναγνωρίζουν ότι η θεία συγκατάβαση συμβαίνει εδώ και τώρα, χθες και κάθε μέρα για χάρη της αποστατημένης ανθρώπινης φύσης.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επεξηγεί το γιατί της Σαρκώσεως του Λόγου: "... Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό ὕψιστο καί δέν τό διαφυλάξαμε, χρειάστηκε νά κατέβει αὐτός στό χείριστο, δηλαδή στή δική μας ξεπεσμένη φύση, ὥστε νά μᾶς ξαναδώσει, προσφέροντας καί ἐνεργώντας ὁ ἴδιος, τήν ἐξομοιωμένη μ᾿ αὐτόν εἰκόνα καί τόν ἀρχαῖο προορισμό. Κι ἀκόμα νά μᾶς διδάξει τό ἐνάρετο ἦθος τῆς βιωτῆς, αὐτό τό ἦθος πού ὁ ἴδιος μέ τήν ἐπίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο καί εὐκολοκατόρθωτο. Κι ἀκόμα νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή φθορά φέρνοντάς μας πάλι σέ κοινωνία μέ τή ζωή, μέ τό νά ἀνοίξει ὁ ἴδιος τό δρόμο τῆς δικῆς μας ἀνάστασης. Καί ἀκόμα νά ξανακάνει καινούργιο τό θρυμματισμένο κι ἀγνώριστο κανάτι τῆς ὕπαρξής μας, νά λύσει τά δεσμά τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου ἐπάνω μας προκαλώντας μας νά ἀναγνωρίσουμε τήν κυριαρχία τοῦ Θεοῦ. Καί ἀκόμα νά μᾶς γεμίσει κουράγιο καί νά μᾶς ἐκπαιδεύσει νά πολεμοῦμε τόν τύραννο μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση."
Η ροπή προς τις αλλεπάλληλες πτώσεις μας, καθώς καταγόμαστε άπαντες από την πρώτη εκείνη πτώση και παρακοή των Προπατόρων, φρενάρεται τώρα από την Σάρκωση του Λόγου. Ο Yιός της Παρθένου νικά την φυσική τάξη και εισέρχεται στον ιστορικό χωροχρόνο, καθιστάμενος ένας από εμάς. Προσλαμβάνει την ανθρωπότητά μας, με σκοπό να την θεώσει, δηλαδή, όχι μονάχα να την αποκαταστήσει στο πάλαι ποτέ κάλλος της, αλλά να την κατακυρώσει στην δόξα του Μέλλοντός της!
Ως εκ των ανωτέρω μικρών σκέψεων, θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι η γιορτή της Θείας Γέννας, το Γενέθλιο του Αναμενόμενου, έχει διαστάσεις εσχατολογικές, έχει αντίκρυσμα στο Αύριο που μάς μέλλει! Γι' αυτό ακριβώς και η πανήγυρις συντελείται και τελεσφορεί, όχι εθιμικά - επιδερμικά και συνεπώς μελαγχολικά και αδιέξοδα, αλλά κατά βάσιν ευχαριστιακά: Το Πρόσφορο, από το οποίο θα εξέλθει ο Αμνός, είναι ταυτόχρονα και η φάτνη της Γέννησης και ο τάφος του Αναστημένου! Πάνω στο ιερό Δισκάριο της Προσκομιδής συντελούνται η Σάρκωση και το Πάθος του Θεανθρώπου, κυρίως όμως οι κατά χάριν κοινωνούντες γεύονται τα δώρα της Ανάστασης και ήδη προγεύονται την δόξα των Εσχάτων!
Οπότε, η βιωματική / μυστηριακή μετοχή μας στην ενανθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος παραμυθητικής πρόσληψης του Φωτός της Βηθλεέμ, σε καιρούς και τόπους απαραμύθητους και ολοένα χειμαζόμενους! Αυτή εντέλει η εμπειρία μπορεί και πρέπει να καταστεί μέριμνα του καθενός μας, η οποία πάντως κατορθώνεται με την νίψη της εσωτερικής όρασής μας και την νήψη της καρδιάς μας! Γένοιτο!
http://www.nyxthimeron.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου