ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
«Μετανοείτε» όχι από φόβο, ούτε από υπολογισμό ή από άλλα κίνητρα, κοινωνικά, παθολογικά κλπ., αλλά από τό ευτυχές γεγονός ότι η βασιλεία του Θεού έχει έλθει στον κόσμο μας και ο Χριστός είναι ήδη παρών, «εν μέσῳ ημών», και εμείς καλούμαστε να Τον συναντήσουμε.
Η μετάνοια δὲν είναι συμμόρφωση προς τους κανόνες της κοινωνικής ηθικής δεν είναι μια πράξη που απλά ηρεμεί τη συνείδηση. Είναι συγκλονιστική συνάντηση με τον Χριστό. Η υπαρξιακή αυτή συνάντηση εχει ως επακόλουθο την πλήρη αναδιοργάνωση και αναγέννηση του ανθρώπου :
Μεταβολή του πνευματικού προσανατολισμού , αλλαγή γνώμης, σκέψεων, διαθέσεων, επιθυμών, προθέσεων και κινήτρων συμπεριφοράς. Πραγματική «καινή κτίσις», νέα δημιουργία.
Στὴν Εκκλησία η μετάνοια είναι τρόπος και κανόνας ζωής μέχρι τέλους. Αγώνας κατά της παράνοιας. Η τελειότητα στον παρόντα κόσμο είναι ανέφικτη. Γι' αυτό ο Κύριος δεν λέει «μετανοήσατε», μιά μόνο φορά, αλλά «μετανοείτε», πού σημαίνει ότι η μετάνοια πρέπει να είναι διαρκής. Η διαρκής μετάνοια είναι , κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, "σημείο της αφέσεως των αμαρτιών" (5,2), εφόσον προφανώς ολοκληρώνεται με την εξομολόγηση.
Μετανοούμε από λύπη και χαρά μαζί.
Από λύπη για την αναγνώριση του ανθρώπου ως του μέτρου όλων των πραγμάτων, για την παρερμηνεία του κόσμου και της ζωής , για την αδιαφορία προς τον πασχοντα αδελφό , για την ανοχή της αδικίας, για το χρόνο που χάσαμε μακριά από τον Θεό στη μακρινή χώρα (Λουκ.15,13), για την ασκοπη περιπλάνηση σε χώρους ουτοπικών ιδεολογημάτων.
Μετανοούμε όμως και από χαρά, αφού υπάρχουν οι διαβεβαιώσεις του Ιησου : «ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9,13), «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28) Η Εκκλησία αλλωστε δεν ειναι κοινότητα φαρισαίων, αλλά Εκκλησία μετανοούντων αμαρτωλών, ασώτων, τελωνων, πορνών και πρώην αρνητών του Χριστού και διωκτών και υβριστών Αυτού.
Η χάρη της μετάνοιας αρπάζει την ψυχή και την υψώνει προς τον Θεό. Με την μετάνοια συντελείται η «μετάβασις προς άλλην μορφήν νοήσεως, πρὸς άλλο είδος συνέσεως, ανωτέρας της ἐπιστημονικής εμπειρικής γνώσεως.
Ἐν τέλει η μετάνοια οδηγεί στην αυτογνωσία καί θεογνωσία. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι βάση της αυτογνωσίας είναι η θεογνωσία : «Όσον εναργέστερον βλέπω τον Θεόν, τοσούτον φλογερωτέρα γίνεται η μετάνοιά μου, διότι τότε συνειδητοποιώ σαφέστερον την αναξιότητά μου ενώπιον Αυτού. Και το θαύμα τούτο επαναλαμβάνεται απαραλλάκτως ανά τους αιώνας» (π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ).
«Μετανοείτε» όχι από φόβο, ούτε από υπολογισμό ή από άλλα κίνητρα, κοινωνικά, παθολογικά κλπ., αλλά από τό ευτυχές γεγονός ότι η βασιλεία του Θεού έχει έλθει στον κόσμο μας και ο Χριστός είναι ήδη παρών, «εν μέσῳ ημών», και εμείς καλούμαστε να Τον συναντήσουμε.
Η μετάνοια δὲν είναι συμμόρφωση προς τους κανόνες της κοινωνικής ηθικής δεν είναι μια πράξη που απλά ηρεμεί τη συνείδηση. Είναι συγκλονιστική συνάντηση με τον Χριστό. Η υπαρξιακή αυτή συνάντηση εχει ως επακόλουθο την πλήρη αναδιοργάνωση και αναγέννηση του ανθρώπου :
Μεταβολή του πνευματικού προσανατολισμού , αλλαγή γνώμης, σκέψεων, διαθέσεων, επιθυμών, προθέσεων και κινήτρων συμπεριφοράς. Πραγματική «καινή κτίσις», νέα δημιουργία.
Στὴν Εκκλησία η μετάνοια είναι τρόπος και κανόνας ζωής μέχρι τέλους. Αγώνας κατά της παράνοιας. Η τελειότητα στον παρόντα κόσμο είναι ανέφικτη. Γι' αυτό ο Κύριος δεν λέει «μετανοήσατε», μιά μόνο φορά, αλλά «μετανοείτε», πού σημαίνει ότι η μετάνοια πρέπει να είναι διαρκής. Η διαρκής μετάνοια είναι , κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, "σημείο της αφέσεως των αμαρτιών" (5,2), εφόσον προφανώς ολοκληρώνεται με την εξομολόγηση.
Μετανοούμε από λύπη και χαρά μαζί.
Από λύπη για την αναγνώριση του ανθρώπου ως του μέτρου όλων των πραγμάτων, για την παρερμηνεία του κόσμου και της ζωής , για την αδιαφορία προς τον πασχοντα αδελφό , για την ανοχή της αδικίας, για το χρόνο που χάσαμε μακριά από τον Θεό στη μακρινή χώρα (Λουκ.15,13), για την ασκοπη περιπλάνηση σε χώρους ουτοπικών ιδεολογημάτων.
Μετανοούμε όμως και από χαρά, αφού υπάρχουν οι διαβεβαιώσεις του Ιησου : «ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9,13), «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28) Η Εκκλησία αλλωστε δεν ειναι κοινότητα φαρισαίων, αλλά Εκκλησία μετανοούντων αμαρτωλών, ασώτων, τελωνων, πορνών και πρώην αρνητών του Χριστού και διωκτών και υβριστών Αυτού.
Η χάρη της μετάνοιας αρπάζει την ψυχή και την υψώνει προς τον Θεό. Με την μετάνοια συντελείται η «μετάβασις προς άλλην μορφήν νοήσεως, πρὸς άλλο είδος συνέσεως, ανωτέρας της ἐπιστημονικής εμπειρικής γνώσεως.
Ἐν τέλει η μετάνοια οδηγεί στην αυτογνωσία καί θεογνωσία. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι βάση της αυτογνωσίας είναι η θεογνωσία : «Όσον εναργέστερον βλέπω τον Θεόν, τοσούτον φλογερωτέρα γίνεται η μετάνοιά μου, διότι τότε συνειδητοποιώ σαφέστερον την αναξιότητά μου ενώπιον Αυτού. Και το θαύμα τούτο επαναλαμβάνεται απαραλλάκτως ανά τους αιώνας» (π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ).
* Από το Μετανοείτε του Προδρόμου στο Μετανοείτε Του Χριστού. Από το βιβλίο του π. Αναστασίου Σαργέντη " Στον απόηχο ήχο της εορτής"
https://proskynitis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου