Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ Γ´ 11 - 16
11 Κρατοῦντος δὲ τοῦ ἰαθέντος χωλοῦ τὸν Πέτρον καὶ Ἰωάννην συνέδραμε πρὸς αὐτοὺς πᾶς ὁ λαὸς ἐπὶ τῇ στοᾷ τῇ καλουμένῃ Σολομῶντος ἔκθαμβοι. 12 ἰδὼν δὲ ὁ Πέτρος ἀπεκρίνατο πρὸς τὸν λαόν· Ἄνδρες Ἰσραηλῖται, τί θαυμάζετε ἐπὶ τούτῳ, ἢ ἡμῖν τί ἀτενίζετε ὡς ἰδίᾳ δυνάμει ἢ εὐσεβείᾳ πεποιηκόσι τοῦ περιπατεῖν αὐτόν; 13 ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, ἐδόξασε τὸν παῖδα αὐτοῦ Ἰησοῦν· ὃν ὑμεῖς μὲν παρεδώκατε καὶ ἠρνήσασθε αὐτόν κατὰ πρόσωπον Πιλάτου, κρίναντος ἐκείνον ἀπολύειν· 14 ὑμεῖς δὲ τὸν ἅγιον καὶ δίκαιον ἠρνήσασθε, καὶ ᾐτήσασθε ἄνδρα φονέα χαρισθῆναι ὑμῖν, 15 τὸν δὲ ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς ἀπεκτείνατε, ὃν ὁ Θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, οὗ ἡμεῖς μάρτυρές ἐσμεν. 16 καὶ ἐπὶ τῇ πίστει τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ τοῦτον, ὃν θεωρεῖτε καὶ οἴδατε, ἐστερέωσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ, καὶ ἡ πίστις ἡ δι’ αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτῷ τὴν ὁλοκληρίαν ταύτην ἀπέναντι πάντων ὑμῶν.

Νεοελληνική απόδοση:
Ἐνῷ δὲ ὁ ἰατρευθεῖς χωλὸς δὲν ἐχωρίζετο ἀπὸ τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰωάννην, ἀλλὰ γεμᾶτος εὐγνωμοσύνην ἠκολούθει αὐτούς, ἔτρεξε μαζὶ πρὸς αὐτοὺς ὅλος ὁ λαός, ποὺ εἶχεν ἔλθει τὴν στιγμὴν ἐκείνην διὰ νὰ προσευχηθῇ καὶ ἐμαζεύθη εἰς τὴν κάμαραν τοῦ ἱεροῦ, ποὺ ἐκαλεῖτο στοὰ τοῦ Σολομῶντος, γεμᾶτος θαυμασμὸν καὶ κατάπληξιν. 12 Ὅταν δὲ εἶδεν ὁ Πέτρος τὸ πλῆθος αὐτό, ἔλαβε τὸν λόγον καὶ εἶπε πρὸς τὸν λαόν· Ἄνδρες Ἰσραηλῖται, διατὶ θαυμάζετε διὰ τὴν θεραπείαν τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ καὶ διατὶ ἔχετε καρφώσει τὰ μάτια σας εἰς ἡμᾶς, ὡσὰν μὲ ἰδικήν μας δύναμιν ἢ λόγῳ τῆς εὐσεβείας μας νὰ ἔχωμεν κατορθώσει τὸ νὰ περιπατῇ οὗτος; 13 Ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τοῦ Ἰσαὰκ καὶ τοῦ Ἰακώβ, ὁ Θεὸς τῶν προγόνων μας ἐδόξασε τὸν Μεσσίαν Ἰησοῦν, ὁ ὁποῖος διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως ἔγινε πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος δοῦλος του. Ἀντιθέτως ὅμως σεῖς παρεδώκατε αὐτὸν διὰ νὰ σταυρωθῇ καὶ τὸν ἠρνήθητε ἐμπρὸς εἰς τὸν Πιλᾶτον, ὅταν ἐκεῖνος ἀπεφάσισε νὰ τὸν ἀφήσῃ ἐλεύθερον ὡς ἀθῷον. 14 Ἐνῷ δὲ ὁ εἰδωλολάτρης αὐτὸς ἀνεγνώρισε τὴν ἀθωότητά του, σεῖς ἀρνηθήκατε τὸν κατ’ ἐξοχὴν καὶ μοναδικὸν ἅγιον καὶ ἀπολύτως ἀναμάρτητον καὶ δίκαιον καὶ ἐζητήσατε νὰ σᾶς δοθῇ ὡς χάρις ἄνθρωπος φονεύς, ὁ Βαραββᾶς. 15 Αὐτὸν δέ, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον δὲν ἀφήρεσε κανενὸς τὴν ζωήν, ἀλλ’ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς καὶ αἴτιος τῆς πνευματικῆς μας σωτηρίας, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς φυσικῆς ζωῆς μας, τὸν ἐφονεύσατε. Ὁ Θεὸς ὅμως ἀνέστησεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν, καὶ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ μάρτυρες εἴμεθα ἡμεῖς οἱ Ἀπόστολοί του. 16 Καὶ μὲ τὴν πίστιν, ποὺ ἔχομεν εἰς τὸ ὄνομά του, ἐθεραπεύσαμεν αὐτόν, τὸν ὁποῖον βλέπετε ὑγιῆ, καὶ τὸν ὁποῖον γνωρίζετε, ὅτι ἦτο χωλός. Αὐτὸν τὸν ἐκ γενετῆς χωλὸν ἐστερέωσεν εἰς τὰ πόδια του τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ἡ πίστις, εἰς τὴν ὁποίαν μᾶς στηρίζει αὐτὸς διὰ τῆς διδασκαλίας του καὶ τῆς χάριτός του, ἔδωκεν εἰς τὸν χωλὸν αὐτὸν τὴν τελείαν καὶ ὁλοκληρωτικὴν αὐτὴν θεραπείαν, ποὺ συνετελέσθη ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια ὅλων σας.