Ο πόνος

Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, «είναι σχολή που μορφώνει για την αιωνιότητα» εκείνους που υπομένουν ή οδηγεί σε αντιδράσεις, ακόμα και στην ασέβεια εκείνους που εύκολα γονατίζουν μπροστά στις θλίψεις και τους πειρασμούς. Κανένας δίκαιος δεν καταδιώκεται από τον Θεό ή λησμονιέται από τον Θεό και κανένας αμαρτωλός δεν ευλογείται, όσον κι αν στα μάτια του κόσμου φαίνεται πως ευημερεί. Απλά ο Θεός υπομένει· περιμένει τη μετάνοια του ανθρώπου, πριν έρθει δριμύς. Ο πόνος έχει μια εξαγνιστική δύναμη· μοιάζει με τη φωτιά που καθαρίζει το μέταλλο. Έχει μια παιδαγωγική αξία, σαν την πατρική τιμωρία που σε τελική ανάλυση μπορεί να είναι όλη στοργή και εύνοια. Με άλλα λόγια ο πόνος είναι μια δοκιμασία για να μετρήσει ο άνθρωπος την εσωτερική έκταση της αγάπης του για τον Θεό.

Ο Ιησούς Χριστός είναι πολύ ευαίσθητος μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Ευσπλαχνικός (Ματθ. θ´ 36). Ευλογεί θεραπεύοντας τον άνθρωπο που θέλει να θεραπευθεί σαν τον παραλυτικό· γιατί εκείνος που υπομένει, θέλει· και επειδή θέλει, πιστεύει· και επειδή πιστεύει, ελπίζει· κι όποιος ελπίζει, αγαπά τη ζωή και δεν καταισχύνεται ποτέ. Ο Θεάνθρωπος εντούτοις δεν εξαλείφει από τον κόσμο τον πόνο, παραμυθεί όμως τον λανθρωπο, γιατί και μέσω του πόνου και της υπομονής του φαίνεται η δύναμη του Θεού (Ιωάν. θ´ 3) και φανερώνεται η δόξα του Υιού του Θεού (Ιωάν. ια´ 4).

Ο άνθρωπος που πονάει είναι πρόσωπο ιερό· είναι ο άνθρωπος εκείνος που βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και έχουμε παραδείγματα πονεμένων πολλά, πανστρατιά ανθρώπων με πρώτη την πονεμένη πνευματική μας μάνα, την Παναγία αλλά και του Μαθητές του Κυρίου. Η διδαχή είναι σταυρός, πόνος, και θέλει υπομονή. Τους αγίους μάρτυρες και οσίους που πέρασαν μέσα απ᾽ το ξίφος, τη φωτιά ή τη μαρτυρική και εξαντλητική άσκηση, στην έσχατη τελείωση. Και πόσοι άλλοι. Πιο πολύς ο πόνος, παρά η χαρά στη ζωή, θα λέγαμε. Ο Θεός όμως που δίνει τον πόνο στον καθένα, Εκείνος του δίνει και την υπομονή να τον ξεπερνάει.

(Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2008)