Η προσευχή μεταφέρει το νου και την καρδιά στην αιωνιότητα και το μόνο που μάς απασχολεί είναι πως θα γίνουμε άξιοι του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει μια παθητική ζωή έξω από τους αδελφούς μας, μια κατακόρυφη ατομική σχέση με το Θεό. Αντίθετα. Ο άνθρωπος της προσευχής είναι εκείνος που με την προσευχή του αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, όλη την κτίση, όλο τον κόσμο. «Πάτερ ἡμῶν», λέμε στην προσευχή μας. Το πνεύμα της προσευχής μάς κάνει να κυριαρχούμε στα πάθη μας και όχι στους άλλους, μάς κάνει ανθρώπους της αγάπης, ευσπλαγχνίας, κατανοήσεως, ευγένειας. Μάς κάνει να είμαστε σαν τον Κύριο που άκουσε το παράπονο του παραλυτικού: «Κύριε, ἂνθρωπον οὐκ ἒχω», δηλαδή «Κύριε, δεν έχω κανέναν είμαι αφόρητα μόνος», και τον θεραπεύει, τον λυτρώνει.
Η προσευχή στη χαρά, στη δοκιμασία, στον πειρασμό και τον αγώνα είναι η μονολόγιστη ελπίδα μας και η χαρά μας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς».
(Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2004)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου