Η ικανότητα της συγχώρεσης

«…ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, 

ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» 

(Ματθ. στ΄ 12).

Δεν είναι κάτι που έχουν όλοι. Κάποιοι άνθρωποι που νιώθουν αδικημένοι και θυμωμένοι από κάποιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή τους δυσκολεύονται αφάνταστα να το ξεχάσουν, να δώσουν τόπο στην οργή, να προχωρήσουν με τη ζωή τους.

Το μυαλό τριγυρνάει συνέχεια στην πληγή και πολλές φορές ανταποδίδουν για να πληγώσουν αυτό το άτομο, για να πονέσει όπως εγώ, σκέφτονται.

Η σκέψη τους, η ψυχή τους, η καθημερινότητα τους μολύνεται από αυτή την οργη, μέχρι που δεν μένει χώρος για τίποτα όμορφο πια. Οι σχέσεις τους μέ άλλους ανθρώπους μολύνονται κι αυτές γιατί ποιος θέλει έναν μεμψίμοιρο άνθρωπο στη ζωή του; Τι να χαρείς με κάποιον που με όλα ξεσπάει, γκρινιάζει κι όταν τον ρωτήσεις τι έχει του φταίνε όλα, από τότε που τον αδίκησαν;

Και ο διαπραξας την αδικία που βρίσκεται, τι κάνει; Τις πλείστες φορές είναι στον δικό του κόσμο όπου όλα πιστεύει πως πάνε καλα και με την δική του ερμηνεία έχει αθωώσει τον εαυτό του. Εκείνος προχώρησε και καλά περνάει. Κι ο άλλος μαζεύει πίκρα και δηλητήριο.

Τι δεν αφήνει κάποιον να συγχωρέσει εκείνον που τον αδίκησε; Να προσπαθεί να πει δεν πειράζει και μετά πάλι να γύρνα πίσω και να θυμώνει;

Το να πει κανείς απλά ότι ο εγωισμός φταίει είναι λίγο. Θα σκεφτεί κανείς, εγώ τόσο υπέφερα και πόνεσα, στεναχωρήθηκα, απογοητεύτηκα ενώ αλλά περίμενα…. Έδωσα τόσα καλά σ’αυτόν τον άνθρωπο και αυτό είναι το ευχαριστώ. Κι ούτε καν κατάλαβε τι έγινε, ούτε ένα συγνώμη δεν άκουσα. Άλλα περίμενα κι άλλα έγιναν…

Δίκιο έχεις…. Μα δεν είμαστε όλοι το ίδιο, και δεν εκτιμούμε όλοι το ίδιο. Δεν έχουμε όλοι την ίδια ικανότητα να αγαπάμε και δεν το δείχνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Όμως δεν ωφελεί να κατηγορούμε, λες κι εμείς είμαστε τέλειοι. Κάποιοι νιώθουν τόσο άνετα στο ρόλο του αθώου θύματος κι αυτό θέλει ψάξιμο…

Και στο κάτω κάτω, που ξέρεις αν δεν έκανες κι εσύ κάτι λάθος; Μήπως έδωσες υπερβολικά εκεί που έπρεπε να κρατηθείς λίγο; Αγνόησες τυχόν σημάδια που σου λέγαν να προσέξεις λιγάκι; Πολλές φορές έχουμε κι εμείς ευθύνη για ότι παθαίνουμε.

Κι εξάλλου, το ξέρεις, ζωή είναι αυτή. Τα πάντα μπορούν να συμβούν, στραβά μα και καλά. Χαλάλι όσα έδωσα και δεν πειράζει που πήγαν στράφι, τίποτα δεν πάει πραγματικά χαμένο στον κόσμο αυτό. Δεν πειράζει αν μου φέρθηκαν σκάρτα, αν εγώ έχω τη συνείδηση μου καθαρή, γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Η πραγματικότητα είναι αυτή. Εκείνος που σε αδίκησε, που σε πλήγωσε χωρίς να νοιαστεί, που τώρα εσύ τρώγεσαι κι αυτός ζει στις ψευδαίσθηση του, εκείνος εκεί, σκάβει σιγά σιγά τον λάκκο του, φτιάχνει κομματάκι κομματάκι τη δικιά του κόλαση. Και χωρίς καν να το ξέρει.

Αν κρατήσεις το θάρρος να είσαι αληθινός στην αγάπη, αληθινός στη φιλία, αληθινός στη ζωή, ακόμα κι αν συναντήσεις κι άλλους που θα σε αδίκησουν και σε πληγωσουν, στο τέλος εσύ μόνο βγαίνεις κερδισμένος. Γιατί θα έχεις αυθεντικές σχέσεις να σε στηρίξουν σε κάθε σου βήμα. Και οι πληγές σου θα σε μάθουν να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους και να κρατάς στη ζωή σου αυτούς που αξίζουν πραγματικά.

Η ζωή έχει πολλά να σου διδάξει και τα πιο σπουδαία σου τα μαθαίνει με πόνο, με απώλεια.

Άνοιξε τώρα τα μάτια σου, άνοιξε το παράθυρο να αλλάξει ο αέρας. Όσο πας να γίνεσαι σοφότερος…

Μαρία Ανδρέου – Ψυχολόγος Mcs – Οικογενειακός Σύμβουλος

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com.eg/