Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή του Τυφλού

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

“Ὁ δέ εἶπεν ὃτι προφήτης ἐστιν”.

Ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής παίρνει το μεγάλο δώρο που τόσο πολύ ποθούσε. Το φως του. Και γίνεται κήρυκας του Φωτοδότου του. Από εκεί όμως και πέρα τόσοι και τόσοι ζητούν να του κλείσουν το στόμα, να τον αποκλείσουν από το κοινωνικό του περιβάλλον. Τον ειρωνεύονται. Αυτός όμως μένει ακλόνητος και με θάρρος ομολογεί ότι φωτοδότης του υπήρξε ο Χριστός.

Ο καθένας από μας, όλοι μας δεχόμαστε δώρα. Έχουμε την μόνη αληθινή πίστη άτονη μερικές φορές κι άλλοτε πιο έντονη. Έχουμε πάρει μια απόφαση να ζήσουμε μια χριστιανική ζωή, όπως ορίζει το ευαγγέλιο, όπως θέλει ο Χριστός μας. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που συναντούμε εμπόδια στην πορεία μας αυτή. Από τα βάθη της ύπαρξής μας ακούμε φωνές ολιγοπιστίας και συμβιβασμού. Γύρω μας και ιδιαίτερα στην εποχή μας ακούγονται χιλιάδες μηνύματα, από ισάριθμους πομπούς. Μας λένε: Συμβιβάσου με τις απαιτήσεις της εποχής σου. Ζήσε ελεύθερα, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς ηθικές αναστολές. Όλοι αυτοί είναι οι κλονισμένοι άνθρωποι, που ζητούν, ότι ζήτησαν οι Ιουδαίοι από τον πρώην τυφλό, να αρνηθεί τα πάντα. Οι ίδιοι μάς ζητούν να παραμερίσουμε την πίστη που έθρεψε γενεές γενεών. Να περιφρονήσουμε ηθικές αρχές. Να καταπατήσουμε τις εντολές της δικαιοσύνης, της τιμιότητας, της ανθρωπιάς, της αγάπης.

Υπάρχουν όμως στην εποχή μας και εκείνοι που μοιάζουν με τους γονείς του τυφλού. Είναι οι άνθρωποι της επικίνδυνης ουδετερότητας. “Οἲδαμεν ὃτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱός ἡμῶν καί ὃτι τυφλός ἐγεννήθη· πῶς δέ νῦν βλέπει οὐκ οἲδαμεν, ἢ τίς ἢνοιξεν αὐτοῦ τούς ὀφθαλμούς ἡμεῖς οὐκ οἲδαμεν· αὐτός ἡλικίαν ἒχει, αὐτόν ἐρωτήσατε, αὐτός περί ἑαυτοῦ λαλήσει”. Τους έχει κυριεύσει ο φόβος. Κι αυτός ο φόβος τους οδηγοί να παριστάνουν τους ουδέτερους για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην εποχή μας. Άνθρωποι δειλοί παριστάνουν τους κρυπτοθρησκευόμενους και ζητούν να παρασύρουν και άλλους σ᾽ αυτήν την περίεργη ουδετερότητά τους. Δεν βαριέσαι, λένε, στην εποχή μας πρέπει να τα συμβιβάζει κανείς όλα. Καλά, δεν σου λέω να αρνηθείς τα πάντα, μην ζητάς όμως να ζήσεις και σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

Μπροστά σ᾽ αυτή την κατάσταση λίγοι είναι εκείνοι που ακολουθούν τα ίχνη του πρώην τυφλού. Λίγοι έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια και να συνεχίσουν την πορεία της πίστης και της ηθικής. Λίγοι είναι εκείνοι, που σαν τον πρώην τυφλό λένε: Εγώ ένα ξέρω ότι είναι προφήτης. Ήμουν τυφλός και μου χάρισε το φως μου. Εμείς ξέρουμε την αλήθεια κι αυτή την αλήθεια θα ακολουθήσουμε. Γνωρίζουμε τις θείες του εντολές κι αυτές θα ζητήσουμε να εφαρμόσουμε σ᾽ όλη μας τη ζωή. Όσα κι αν ακούσουμε, όσα εμπόδια κι αν βρούμε, θα παραμείνουμε σταθεροί, αμετακίνητοι, ακλόνητοι.

Αν θέλουμε να μην βρούμε καμιά δυσκολία στον δρόμο μας, κανένα εμπόδιο, καμία ειρωνεία, κανένα χλευασμό, δεν έχουμε παρά να συμμορφωθούμε προς τις αντιλήψεις του καιρού μας, που είναι τόσο αντίθετες προς το θέλημα του Θεού. Εφ᾽ όσον όμως έχουμε στη ζωή μας πεποιθήσεις και αρχές, πάνω στις οποίες έχουμε θεμελιώσει τη ζωή μας και αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε τις εντολές του Θεού στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στην κοινωνία, πρέπει να περιμένουμε δυσκολίες, ειρωνείες, πειρασμούς, χλευασμούς.

Εκείνος που πιστεύει ότι κάνει το σωστό, δεν πρέπει να περιμένει ότι οι άνθρωποι θα του καθορίσουν τον δρόμο από τις πέτρες. Πρέπει αντίθετα να περιμένει ότι θα του ρίξουν κι άλλες πέτρες στο πέρασμά του.

Αντιμετωπίζει όμως κάθε εμπόδιο, κάθε ειρωνικό λόγο, κάθε μήνυμα απιστίας, κάθε πρόταση συνθηκολόγησης, όταν βαθιά μέσα του έχει ανάψει η φωτιά της πίστεως. Τότε φαίνεται καθαρά από τι μέταλλο είναι η ψυχή του. Την ώρα της σύγκρουσης με το πνεύμα του κόσμου δίνει τις εξετάσεις του. Άκαμπτος περιμένει, αποφεύγει τις ελκυστικές σειρήνες της εποχής μας, όσο δένεται και με νένα πνευματικά δεσμά γερά πάνω στο κατάρτι, τον Χριστό, και ακολουθεί τον δρόμο που έχει αρχίσει. Τον δρόμο της αληθινής πίστεως και της χριστιανικής ζωής. Αμήν.