Η ενσάρκωση της Παραμυθίας

Επίκαιρες σκέψεις του π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
«Πώς εξείπω το μέγα Μυστήριον; ο άσαρκος σαρκούται∙ ο Λόγος παχύνεται∙ ο αόρατος οράται και ο αναφής ψηλαφάται∙ και ο άναρχος άρχεται. Ο Υιός του Θεού, ανθρώπου Υιός γίνεται. Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον ο αυτός, και εις τους αιώνας».
[Στιχηρόν Ιδιόμελον, ποίημα Ιωάννου Μοναχού 26ης Δεκεμβρίου]
Ο σύγχρονος κόσμος, πτωχός και πένης σε όλα τα επίπεδα του βίου του, καλείται να εορτάσει για μιαν ακόμη φορά την Θεία Γέννα. Το να εορτάζει κανείς στον καιρό και στον τόπο της Κατάθλιψης και του Θυμού αποτελεί άθλο ή και πρόκληση. Στον καιρό της Κρίσης και της κοινωνικο-οικονομικής τρομοκρατίας, που υφιστάμεθα, απαιτείται -λένε πολλοί- να κουρνιάζει κανείς στον εαυτό του, αναμένοντας ιδείν το τέλος…
Και να, εκεί που όλα τα έχει συνθλίψει ο φόβος του τι θα φέρει το αύριο, καλούμαστε να ξαναγιορτάσουμε Χριστούγεννα. Οι πλείστοι δηλώνουν ότι, όχι απλώς μελαγχολούν, αλλά υποφέρουν έως θανάτου, καθώς έχουν εγκλωβισθεί ως κεντρικές ή παράπλευρες απώλειες ενός αιματηρού – αναίμακτου πολέμου, που μαίνεται στα πέριξ κι εντός μας.
Ο εμπερίστατος άνθρωπος πληροφορείται ότι γεννιέται ο Θεάνθρωπος, αλλά τι τον μέλλει αυτόν; Ούτως ή άλλως, τι μπορεί να του προσφέρει πλέον ο Σαρκούμενος; Τα προβλήματά του είναι τέτοια και τόσα, ώστε δεν μπορεί να τού τα ξεμπλέξει ο οποιοσδήποτε, ακόμη κι ένας θεός, μαζί με σύνολη την θρησκεία του…
Μάλλον έχει δίκιο ο θλιμμένος άνθρωπος των εφετινών Χριστουγέννων. Διότι, έχοντας προ πολλού θρησκειοποιηθεί η Εκκλησία του Χριστού, έχοντας εκπέσει από Σώμα Εκείνου σε γραφείο διευθέτησης κοσμικών αναγκών, έχοντας συρρικνωθεί στο ιερατείο μόνον, μιλάμε πλέον για δύο ξεχωριστά μεγέθη: Εκκλησία και Λαό ή Εκκλησία και Πολιτεία ή Εκκλησία και Επιστήμη ή Εκκλησία και ούτω καθεξής…
Έτσι η αφή του Σαρκωμένου Λόγου επί των ανθρώπινων υποθέσεων δύσκολα παρηγορεί. Διότι έχει μάθει ο άνθρωπος να αναμένει από τους φερόμενους ως εκφραστές αυτού του απρεπούς πνεύματος, δηλαδή από το ιερατείο και την εκκλησιαστική διοίκηση, λύσεις απτές, τις οποίες συχνά δεν μπορούν εκείνοι να παρέξουν, για πολλούς και διάφορους λόγους, προφανείς ή υπονοούμενους. Έτσι απογοητεύεται ο άνθρωπος και κλειδομανταλώνεται όλο και περισσότερο στην ιδιωτεία του. Είχε, βλέπετε, κρεμάσει τις ελπίδες του από γοητείες, των οποίων πολύ γρήγορα εξέπεσαν τα προσωπεία και οι κουφότητες…

Είναι καιρός να κατανοήσουμε όλοι και κυρίως οι λεγόμενοι εκκλησιαστικοί ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού, με τρόπο ταπεινό και αθόρυβο δρα εξόχως ριζοσπαστικά: Ενδύεται την ανθρώπινη ευτέλεια και χαμέρπεια, όχι για να παρέξει προσποιητούς παραδείσους και με τρόπο μάλιστα μαγικό, αλλά για να σταθεί στο πλευρό ενός εκάστου με τρόπο αγαπητικό, μυστικό και πάντα σιωπηλό! Κάθε φορά που ο Θεός αναφαίνεται μεγάφωνος, ας γινόμαστε επιφυλακτικοί∙ πρόκειται για την τραγική απομίμηση της Αλήθειας Του.  
Η εφετινή Θεία Γέννα αφορά στον καθένα μας, όσο ταλαίπωρος και αν είναι. Ο Χριστός επιθυμεί να είναι πρωτίστως η κατεξοχήν Παραμυθία των ανθρώπων, δίχως να τού «πουλάει» κανενός είδους παραμύθια. Επιποθεί να γίνει Παρηγορητής, έστω και με την πολλά ομιλητική σιωπή Του, επειδή είναι ο κατεξοχήν εραστής της ανθρώπινης ψυχής! Η σιωπή, άλλωστε, είναι η αρχαϊκή και η εσχατολογική διάλεκτος της σεμνής αγάπης και του ποιητικού πένθους, της κάθε λατρείας και της κάθε θλίψης, της Χαρμολύπης εντέλει! Ο Χριστός διαβλέπει -εν αγαπητική σιωπή- την Χαρά μας∙ ο Ίδιος μάς παίρνει μια στοργική αγκαλιά -εν παραμυθητική σιωπή- στον καιρό της Λύπης! 
Εάν είχε αυτόν τον παραμυθητικό προσανατολισμό το (συχνά άχριστο και ως εκ τούτου άχρηστο) κήρυγμα της Εκκλησίας, θα ήταν ανετότερη η πρόσληψη των πολλαπλών μηνυμάτων της Θείας Επίσκεψης, η οποία συνέβη μεν εφάπαξ πριν δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά διαρκεί αδιάλειπτα, μπολιάζοντας με ζωή κι ελπίδα την κάθε πτυχή του ανθρώπινου χωροχρόνου έως το τέλος των αιώνων.
Οι ανωτέρω σκέψεις γράφτηκαν προς γνώσιν και συμμόρφωσιν αυτού του ίδιου του γράψαντος. Απλώς, δημοσιοποιούνται, μήπως και συναπαντηθούν με άλλους συναντιλήπτορες και συνοδίτες στην πορεία προς το ποθεινό Σπήλαιο της όντως Γέννησης!

http://www.nyxthimeron.com/