"Θάνατος καὶ Αἰωνιότητα".

Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

  Στὰ σοβαρὰ ἐτοιμάζεσθε ν’ ἀναχωρήσετε; Δὲν τὸ πιστεύω. Θὰ ὑποφέρετε νομίζω, λίγο καὶ μετὰ θὰ σηκωθῆτε ὑγιής.

Θὰ ἔλθη φυσικὰ καὶ γιὰ μᾶς ἡ ὥρα τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι κάτι ποὺ μπορεῖ κανεὶς ν’ ἀποφύγη. Ἄλλος χθές, ἄλλος σήμερα, ἄλλος αὔριο, ὅλοι ἀναχωροῦμε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.

Σημασία δὲν ἔχει τὸ πότε, ἀλλὰ τὸ πὼς θὰ φεύγει κανείς. Ἑτοιμαστήκατε καθόλου;

Ἀλλοιῶς κανεὶς ἀντικρύζει τὸν θάνατο ἀπὸ μακρυὰ καὶ ἀλλοιῶς ἀπὸ κοντά. Ὁ ὑγιὴς καὶ ἀκμαῖος δυσκολεύεται νὰ νοοήση τὸν ἑαυτό του  στὰ πρόθυρα τῆς ἄλλης ζωῆς. Ὁ θάνατος εἶναι μεγάλο μυστήριο γιὰ ὅλους. Φωτίζεται ἀρκετὰ μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστό, παραμένει ὅμως βασικὰ σὰν μυστήριο. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ θλιβώμαστε μὲ ἀνώφελους φόβους. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος πέθανε καὶ πέρασε τὸ κατώφλι τοῦ θανάτου. Ἔτσι ἔκανε εὐκολώτερη τὴν διάβασι αὐτὴ γιὰ μᾶς. Βαδίζοντας κι ἐμεῖς στὰ ἴχνη Τοῦ ἃς μὴν φοβηθοῦμε διότι μαζί Του θὰ βρεθοῦμε στὴν αἰώνια μακαριότητα.

****

Μακάριος ἐκεῖνος ποὺ διαρκῶς περιμένει τὴν ὥρα τοῦ θανάτου καὶ καθημερινὰ ἑτοιμάζεται.

Ποιὸς εἶναι ἱκανὸς νὰ πῆ: «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ’ ἐμοῦ εἰ»; Ἐκεῖνος ποὺπ στὴν ζωὴ τοῦ κοπίασε καὶ κοπιάζει νὰ εὐαρεστήση τὸν Κύριο. Γι’αὐτὸν ὁ θάνατος εἶναι μία μετάβασις σὲ ἄλλη περιοχὴ γεμάτη παρηγοριά.

Βέβαιά το πλησίασμα τοῦ θανάτου ἴσως δημιουργεῖ κάποιο φόβο. Ἃς ἔχετε ὅμως θάρρος. Ὁ Κύριος νίκησε τὸν θάνατο. Αὐτὸς θ’ἀναδείξη νικητὴ καὶ κάθε πιστό.

Ὁ ἐχθρὸς θὰ κάνει τὴν τελευταία του κίνηση. Ὁ πιστὸς ποὺ ἑτοιμάσθηκε δὲν θὰ δειλιάσει ἀλλὰ θὰ παραδώσει τὸν ἑαυτό του στὸν Κύριο. Ἄγγελοι θὰ πλησιάσουν καὶ θ’ ἀπομακρύνουν κάθε διαμονικὴ ἐπήρεια. Δὲν βαδίζουμε πρὸς τὸ ἄγνωστο καὶ ἡ ἐλπίδα μας δὲν θὰ μᾶς πλανέψει.

****

Βαθειὰ θλίψη ἐπικρατεῖ ὅταν κάποιος πεθαίνη. Ἀλλὰ τί εἶναι ὁ θάνατος; Εἶναι ἡ μετάβασις ἀπὸ μία μορφὴ ζωῆς στὴν ἄλλη, ὅπως τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ ἕνα δωμάτιο στὸ ἄλλο.

Δὲν θλίβομαι γιὰ τοὺς νεκροὺς ὅταν εἶμαι βαθειὰ πεπεισμένος ὅτι σώθηκαν καὶ βρίσκονται κοντὰ στὸν Θεό. Γιατί νὰ λυπᾶμαι ὅταν αὐτοὶ χαίρονται; Ἐὰν αὐτοὶ μας βλέπουν, δὲν θὰ τοὺς εἶναι δυσάρεστά τα πικρά μας δάκρυα;

Θὰ πῶ καλύτερα κλαῖμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἐπειδὴ τοὺς χάσαμε. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Διότι δὲν παύουν νὰ εἶναι κοντά μας καὶ νὰ μᾶς εὐεργετοῦν, ὄχι βέβαια ὁρατά. Τώρα μάλιστα εἶναι ἀκόμα περισσότερο κοντά μας.

****

Ἀληθινὴ ζωὴ δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ ζοῦμε ἐδῶ στὴν γῆ, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ θὰ ζήσουμε στὸν οὐρανό. Ἐὰν αὐτὴ ἐδῶ ἦταν ἡ ἀληθινὴ ζωή, τότε δὲν θὰ πεθαίναμε. Ἐδῶ στὴν γῆ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὸν οὐρανό, ὅπου δὲν ὑπάρχη ἡ κοσμικὴ τάξις τῶν πραγμάτων ἀλλὰ ἡ ἀγγελική.

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου Ἀπάνθισμα Ἐπιστολῶν

ἔκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 

http://salpismata.blogspot.gr/