Του Αρχιμ. Παϊσίου Λαρεντζάκη
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, Κυριακή των Μυροφόρων, μάς παρουσιάζει τόσο τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, όσο και τις Μαρία την Μαγδαληνή, την Μαρία του Ιακώβου και την Σαλώμη, ανθρώπους γεμάτους θάρρος, παρρησία, ανδρεία, που φθάνει μέχρι την αυταπάρνηση.
Το μεγάλο, το συνταρακτικό γεγονός εκείνων των ημερών ήταν το έγκλημα των Ιουδαίων εναντίον του Ιησού. Αλλά ο Ιωσήφ, μέλος του Συναδρίου, που ωστόσο δεν συμφωνούσε με τους συναδέλφους του, «τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον» και ζήτησε το σώμα του Κυρίου. Πραγματικά χρειαζόταν θάρρος και τόλμη για να παρουσιασθεί ο Ιωσήφ, φίλος του καταδίκου Ιησού, στον Πιλάτο που με την ανοχή του είχαν σταυρώσει οι Ιουδαίοι. Ο Ιωσήφ και ο Νοκόδημος χωρίς να λογαριάσουν ούτε τις ειρωνείες, ούτε τις ύβρεις, ούτε και τη ζωή τους ακόμα, στην κρίσιμη ώρα, την ώρα που και οι μαθητές είχαν εγκαταλείψει τον Διδάσκαλό τους, ενταφιάζουν με τιμές τον Βασιλιά της ορατής και αοράτου κτίσεως.
Δεν δείχνουν όμως τόλμη μόνο οι άνδρες. Και οι γυναίκες την ίδια γραμμή ακολουθούν. «Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἳνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν». Αφού για αρκετό καιρό ακολουθούσαν τον Ιησού και τον διακονούσαν από τα υπάρχοντά τους και παρακολούθησαν τον σταυρικό του θάνατο και είδαν την ταφή του, τώρα έρχονται να εκτελέσουν ένα ιερό, αλλά και πολύ επικίνδυνο καθήκον: να αλείψουν το σώμα του Κυρίου, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής εκείνης. Διότι αν για τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο ο κίνδυνος ήταν να τους κάνουν «ἀποσυναγώγους» για τις μυροφόρες γυναίκες ο κίνδυνος ήταν πολύ μεγαλύτερος. Ρωμαίοι στρατιώτες, αγροίκοι, φρουρούσαν το μνήμα και δεν ήταν καθόλου παράξενο να τις αφήσουν νεκρές. Όμως οι γυναίκες εκείνες που αγάπησαν τον θείο Διδάσκαλο δεν δείλιασαν ούτε στιγμή. Με πίστη και αυταπάρνηση προχωρούν προς τον τάφο, με μόνη την σκέψη ποιος θα αποκυλίσει τον λίθο από την θύρα του μνημείου. Προχωρόντας όμως βλέπουν το λίθο μακριά και τον τάφο κενό. Πάνε να βρουν νεκρό σώμα και συναντούν ζωντανό τον Χριστό. Τέτοια αμοιβή ούτε την φανταζόταν ούτε την περίμεναν οι Μυροφόρες.
Η εποχή μας έχει πολλούς τολμηρούς άνδρες και τολμηρές γυναίκες. Δυστυχώς όμως τολμηρούς στο κακό, αναιδείς, υπερφίαλους, εγκληματίες. Είναι κι αυτή τόλμη, αλλά τόλμη που φέρνει πόνο, δυστυχία, δάκρια και πένθος.
Σήμερα όμως, τόσο ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, όσο και οι Μυροφόρες μάς παρουσιάζουν μια άλλη τελείως διαφορετική τόλμη. Την τόλμη που εμπνέει η πίστη και το καθήκον. Η πίστη στον αγαπημένο Διδάσκαλο και το ιερό καθήκον της αγάπης τους δίνει φτερά να τολμήσουν πράγματα τόσο επικίνδυνα. Όταν και στις δικές μας καρδιές καίει η φλόγα της πίστεως και η φωτιά του ακθήκοντος, τότε παρουσιάζεται η χριστιανική τόλμη με πολλές μορφές.
Χριστιανική τόλμη και θάρρος μπροστά στις ειρωνείες και τους χλευασμούς των συναδέλφων, που αρνούνται κάθε πίστη και καταπατούν τα ιδανικά. Ανδρεία της ομολογίας σε μια εποχή που δεν θέλει να αναγνωρίσει το πρωτείο του Πνεύματος. Τόλμη για την πραγματοποίηση της δικαιοσύνης, της τιμιότητας, της κάθε αρετής, σε καιρούς, που οι περισσότεροι καταπατούν την αρετή. Τολμηροί νέοι που κρατούν ψηλά τη σημαία της πίστεως, σε μια εποχή που δεν λογαριάζει την πίστη.
Ας υπογραμμίσουμε ακόμα και την τόλμη του καθήκοντος που εμφανίζεται σε κάθε στιγμή της ζωής. Είναι η τόλμη που δείχνουν και σημερινές γυναίκες, έτοιμες να θυσιασθούν στην ιερή έπαλξη της οικογένειας. Εκεί όπου το ιερό καθήκον της μητρότητας τις καλεί να κοπιάσουν, να μοχθήσουν για την γέννηση και ανατροφή των παιδιών. Γυναίκες που θυσιάζουν στα έργα της αγάπης. Γυναίκες γεμάτες αυταπάρνηση, που φθάνει μέχρι την αυτοθυσία.
Η φλόγα της αληθινής πίστεως και η φωτιά του καθήκοντος κάνουν τους ανθρώπους κάθε εποχής να τολμούν, να ραίνουν με δάκρυα τους αχράντους πόδοας του Κυρίου, να ασπάζονται με ευλάβεια τον Σταυρό Του, να κομίζουν τα μύρα της καρδιάς τους κάθε βράδυ στον αγαπημένο Νυμφίο, παρ᾽ όλο που είναι μέσα στον μόχθο της ζωής, στον καθημερινό αγώνα των δυσκολιών.
Λατρεύουν τον Κύριο, γι᾽ αυτό και πονούν για τον συνάνθρωπο, για τον αδελφό. Βλέπουν τους ανθρώπους σαν το σώμα του Χριστού, το πονεμένο, το γεμάτο πληγές, γι᾽ αυτό και η τόλμη γίνεται διακονία συνεχής, εξυπηρέτηση και βοήθεια σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου