Του Αρχιμ. Παϊσίου Λαρεντζάκη
«Δύνασθε πιεῖν τό ποτήριον ὃ ἐγώ πίνω;». Η ερώτηση αυτή του Κυρίου προς τους Μαθητές του ήταν παράλληλα και απάντηση στις διαθέσεις, που πριν λίγο είχαν εκδηλώσει. Δύο μαθητές, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, είχαν δημιουργήσει ζήτημα προβαδίσματος. Ζητούσαν δηλαδή πρωτοκαθεδρίες και οι άλλοι δέκα «ἢρξαντο ἀγανακτεῖν» για τις αξιώσεις των δύο υιών Ζεβαδαίου. Ο Χριστός με αφορμή το περιστατικό αυτό έρχεται να υποδείξει όχι μόνο σ᾽ αυτούς αλλά και στους χριστιανούς όλων των αιώνων, ότι στη ζωή δεν καλείται ο άνθρωπος σε δόξες και τιμές, αλλά καλείται να υπομείνει με καρτερία, τον πόνο, τις θλίψεις και τις πιο σκληρές δοκιμασίες για το όνομα του Κυρίου.
«Δύνασθε πιεῖν τό ποτήριον ὃ ἐγώ πίνω, καί τό βάπτισμα ὃ ἐγώ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;». Έχετε υπόψιν σας, τους λέει, ότι πρόκειται μέσα σε λίγες ημέρες να πιω το ποτήριο του μαρτυρίου και να υποστώ το βάπτισμα του αίματος. Είσαστε λοιπόν και εσείς διατεθειμένοι για θυσίες και δοκιμασίες;
«Δύνασθε πιεῖν τό ποτήριον ο ἐγώ πίνω;». Πόσοι και πόσοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, ίσως όλοι οι άνθρωποι, δεν καλούμαστε κάποια στιγμή της ζωής μας να πιούμε κάποιο πικρό ποτήρι; Πόσα και πόσα πικρά ποτήρια δεν μάς προσφέρει το πέρασμά μας από αυτή τη γη; Ποτήρια πικρά από αρρώστιες, φτώχεις, συμφορές, θανάτους. Από συκοφαντίες, από οικογενειακά δράματα, από παραστρατήματα των παιδιών και τόσα άλλα που βλέπουμε, ακούμε και βιώνουμε καθημερινά. Είναι μια φράση που ίσως όλοι μας κάποτε την ψιθυρίσαμε: «ήπια ένα πικρό ποτήρι».
Αλλά μέσα σ᾽ αυτήν την ερώτηση του Κυρίου υπάρχει και μια παρηγορητική αλήθεια, που ίσως λίγο έχουμε προσέξει. Δεν ρώτησε ο Κύριος αν μπορούν να πιουν κανένα μεγάλο δοχείο. Αλλά μίλησε για «ποτήριον» που όσο πικρό κι αν είναι, είναι πάντως ποτήρι, δηλαδή κάτι το περιορισμένο, που κάποτε τελειώνει.
Κι όμως, πολλές φορές, εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε τον κάθε μας πόνο, την κάθε μας συμφορά, σαν κάτι το αβάστακτο, σαν κάτι που είναι ατελείωτο. Παραπονιόμαστε, μεμψιμοιρούμε, αγωνιούμε. Συνεχώς επαναλαμβάνουμε: «Πότε θα τελειώσει πια, τούτο το κακό, που με βρήκε».
Να όμως που το στόμα της Αλήθειας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μάς βεβαιώνει ότι δεν αφήνει ο Κύριος «νά πειρασθῶμεν ὑπέρ ὃ δυνάμεθα», αλλά κανονίζει ώστε η δοκιμασία και η θλίψη να είναι ανάλογη με τις δυνάμεις μας. Αυτή η αλήθεια θα μάς κάνει να υπομένουμε με μεγαλύτερη καρτερία κάθε πόνο, που ο Κύριος επιτρέπει στη ζωή μας.
Ο Θεός επιτρέπει τα ποτήρια του πόνου. Ας θυμηθούμε τη φράση του Κυρίου μας «τό ποτήριο, ὃ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ οὐ μή πίω αὐτό;». Το ποτήριο του πόνου, που μου έδωσε ο ουράνιος Πατέρας, να μη το πιώ; Τονίζει λοιπόν, την αλήθεια ότι από το χέρι του Θεού έχουν οπωσδήποτε εξάρτηση και οι θλίψεις και οι δοκιμασίες, που εμείς δημιουργούμε. Ο πατέρας όταν παιδαγωγεί, δεν χρησιμοποιεί μόνο ήπια μέσα, αλλά όταν χρειαστεί και σκληρότερα. Και ο αγωνιζόμενος χριστιανός «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Πρέπει με πίστη, υπομονή και χαρά θα μπορούσαμε να πούμε, να σηκώνουμε τις δοκιμασίες, τις οποίες να χρησιμοποιούμε για πνευματική μας ωφέλεια, για ανάταση και ψυχική πρόοδο, για στενώτερη επικοινωνία με τον Θεό δια της προσευχής.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως την χριστιανική μας ιδιότητα θα την δείξουμε στις δύσκολες στιγμές. Όταν όλα είναι ρόδινα, είμαστε πιστοί. Όταν όμως έρχονται οι δυσκολίες και κτυπάνε τα κύματα το καράβι της ζωής μας, τότε συνεχίζουμε το χριστιανικό μας δρομολόγιο ή μεμψιμοιρούμε, ολιγοπιστούμε, απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία; Πίνουμε τα πικρά ποτήρια με καρτερία ή κοιτάζουμε μα κάθε τρόπο να τα πετάξουμε μακριά;
Όλοι μας γνωρίζουμε ποια πρέπει να είναι η χριστιανική αντιμετώπιση των ποτηρίων των θλίψεων. Αντιμετώπιση που πρώτος ο Κύριος μάς έδειξε. Τώρα από τον καθένα μας εξαρτάται να αγωνιστούμε για να αντιμετωπίσουμε σαν αληθινοί χριστιανοί κάθε μικρή ή μεγάλη δοκιμασία.
Η όποια δοκιμασία στη ζωή μας είναι παιδαγωγία. Και σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Παιδαγωγία, που θα μάς φέρει πιο κοντά στο Θεό, θα μάς κάνει πιο θερμούς χριστιανούς. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου