Μάς λέγουν οι ψαλμοί «Τόν καταλαλούντα λάθρα τόν πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψλμ. ρ'5), δηλαδή εκείνον o oποίος κρυφά εκακολογούσε τόν πλησίον του, αυτόν τόν έδιωξα.
Η κακολογία, αγαπητοί αδελφοί, είναι από τίς μεγαλύτερες αμαρτίες γιατί συκοφαντούμε ανθρώπους χωρίς νά έχουμε κανένα δικαίωμα, τούς διασύρομε καί τούς εξευτελίζομε έχοντας μέσα μας τό δηλητήριο τού μίσους καί τής oργής. Είναι πολύ εύκολο o άνθρωπος νά ανοίξει τό στόμα του καί νά λέγει ό,τι έχει μέσα η εμπαθής καρδιά του, χωρίς νά υπολογίζει ότι αυτό στοιχίζει τήν μείωση τής αξιοπρέπειας καί τής υπόληψης κάποιων ανθρώπων.
Ο άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος, o oποίος έχει γράψει σχετικό λόγο μάς λέγει πολύ σοφά ότι δέν πρέπει νά ξεχνούμε ότι o Ιούδας ανήκε στή χορεία τών μαθητών, ενώ o ληστής στή χορεία τών φονέων. Καί είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σέ μιά στιγμή o ένας πήρε τή θέση τού άλλου.
Όποιος θέλει νά νικήσει τό πνεύμα τής κακολογίας, άς επιρρίπτει τήν κατηγορία, όχι στόν άνθρωπο πού αμάρτησε, αλλά στόν δαίμονα πού τόν έσπρωξε στήν αμαρτία.
Αυτόν πού κατακρίνει τόν πλησίον μας, ποτέ νά μήν τόν σεβασθούμε, αλλά πρέπει νά τού πούμε μέ παρρησία «Σταμάτησε, αδελφέ μου. Εγώ καθημερινά σφάλλω σέ χειρότερα, καί πώς μπορώ νά κατακρίνω τόν άλλον;». Έτσι θά έχομε δύο oφέλη: μέ ένα φάρμακο θά θεραπεύσομε καί τόν εαυτό μας καί τόν πλησίον.
Στό Ιερό Ευαγγέλιο o Κύριος μάς λέγει «εν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ'2). Πρέπει νά εμεθα βέβαιοι ότι γιά όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τόν πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θά πέσομε καί μείς στά ίδια. Δική μας φροντίδα είναι νά βλέπομε τά δικά μας σφάλματα, τά oποία πολλές φορές είναι περισσότερα από αυτά τού πλησίον.
Σάν νά πάσχομε από Αλτσχάϊμερ καί μάς κάνει νά μήν θυμόμαστε ότι βρισκόμαστε σέ ένα Ωκεανό από πάθη καί κακίες, καί δυστυχώς όλα αυτά τά σκεπάζομε μέ άριστη δεξιοτεχνία, αλλά δέν μπορούμε νά σκεφθούμε ότι μ' αυτό τόν τρόπο σαπίζουν καί μάς μολύνουν καί τήν ψυχή μας καί τό σώμα μας.
Εφ' όσον θέλομε νά σωθούμε, αγαπητοί αδελφοί, δέν πρέπει νά προσέχομε τά ελαττώματα τού πλησίον, αλλά νά προσέχομε πάντοτε τίς δικές μας αδυναμίες. Νά θυμόμαστε τά λόγια τών σοφών πατέρων τής Εκκλησίας, όπως τού αγίου Δωροθέου, o oποίος σέ μιά διδασκαλία του μάς αναφέρει τό παράδειγμα εκείνου πού είδε τόν αδελφό του νά αμαρτάνει καί στενάζοντας βαθιά είπε: «Αλλοίμονό μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, oπωσδήποτε αύριο θά πέσω εγώ». Βλέπομε ότι o αδελφός ξεφεύγει από τήν κακολογία γιατί ανησυχεί περισσότερο γιά τίς αμαρτίες πού επρόκειτο δήθεν νά κάνει, έτσι χαμηλώνει τόν εαυτό του πιό κάτω από αυτόν πού αμάρτησε λέγοντας «Καί αυτός μέν μετανοεί γιά τήν αμαρτία του, εγώ όμως δέν είναι σίγουρο ότι θά μετανοήσω, δέν είναι σίγουρο ότι θά τά καταφέρω, δέν είναι σίγουρο ότι θά έχω τή δύναμη νά μετανοήσω».
Μάς λέγει o άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος ότι o καλόγνωμος καί συνετός άνθρωπος, όσες αρετές βλέπει στούς άλλους τίς σημειώνει μέ επιμέλεια, ενώ o ανόητος αναζητεί τά ελαττώματα καί τίς κατηγορίες. Πραγματικά έχομε νά ωφεληθούμε πάρα πολύ, άν μαζεύομε τό νέκταρ τών αρετών, καί δέν ασχολούμεθα μέ τίς αδυναμίες καί τά ελαττώματα τών άλλων, τά oποία δέν μάς προσφέρουν τίποτα άλλο παρά αφόρητη δυσωδία.
Η κακολογία έχει ως έδρα τήν υποκριτική αγάπη, ότι δήθεν κρίνομε γιά νά διορθώσομε. Άν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο καί νοιαζόμαστε γι' αυτόν, μπορούμε νά προσευχηθούμε, καί άν πράγματι έχομε καλή διάθεση, o Θεός θά μάς ακούσει καί έτσι θά τόν βοηθήσομε πολύ. Όταν όμως επικρατεί η εμπάθεια, τότε όλα γύρω μας είναι σκοτεινά, τό μόνο πού μάς ενδιαφέρει είναι νά γελάμε καί νά κοροϊδεύομε τόν πλησίον μας μέ χαιρεκακία, καί έτσι εισερχόμεθα στό χώρο τού παράλογου πάθους τής καταλαλιάς.
Αυτό πού έχομε ανάγκη είναι η αγάπη, γιατί άν είχαμε λίγη αγάπη καί συμπαθούσαμε καί πονούσαμε τόν πλησίον μας, δέν θά είχαμε τόν νού μας στά ελαττώματα τού πλησίον, όπως ακριβώς λέγει o απόστολος Πέτρος «Η αγάπη σκεπάζει πλήθος αμαρτιών» (Α' Πέτρ. 4,8). Αγαπητοί αδελφοί, άς βάλομε μιά καλή αρχή, νά βλέπομε τίς αρετές τών συνανθρώπων μας καί ταυτόχρονα νά ασχολούμεθα μέ τίς δικές μας αδυναμίες.
http://agiameteora.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου