Η Ζυγαριά της Ψυχής

Ο γέροντας στεκόταν σκυφτός μπροστά στη φωτιά, ενώ η φλόγα έπαιζε με τις σκιές του προσώπου του.Τα μάτια του, βαθιά σαν την αιωνιότητα, έμοιαζαν να κοιτάζουν πέρα από τον κόσμο τούτο, σε τόπους που κανείς θνητός δεν είχε αγγίξει.
Στο χέρι του κρατούσε ένα παλιό ζύγι από ορείχαλκο, σκουριασμένο από τον χρόνο, μα βαρύ από μυστήριο.
«Η ψυχή, παιδί μου,» ψιθύρισε, «είναι σαν τούτη εδώ τη ζυγαριά.
Κάθε πράξη, κάθε σκέψη, κάθε αναστεναγμός της ζωής μας γέρνει τη μία ή την άλλη πλάστιγγα.
Και σαν έρθει η ύστατη ώρα, σαν το φώς της ζωής αρχίσει να σβήνει και ο ουρανός ανοίξει διάπλατα τις πύλες του, η ψυχή στέκει μπροστά στη ζυγαριά του Θεού.»
Ο νεαρός μαθητής τον κοίταζε εκστατικός, τα χέρια του έτρεμαν: «Μα γέροντα, αν η ζυγαριά γείρει προς το βάρος των αμαρτιών;Αν κάποιος έχει διαβεί το μονοπάτι της ζωής με βήματα βαριά, γεμάτα λάθη και σφάλματα;»
Ο γέροντας χαμογέλασε λυπημένα, μα τα μάτια του έλαμπαν.
«Η πρώτη κρίση είναι δίκαιη.Δίνει στον άνθρωπο ό,τι του αναλογεί.
Η δεύτερη είναι φιλάνθρωπη, αναζητά μέσα στο σκοτάδι το μικρότερο φώς, ένα ψίχουλο καλοσύνης, μια στάλα μετανοίας.
Η τρίτη είναι υπεράγαθη, είναι η αγάπη που καλύπτει πλήθος αμαρτιών.
-Μα αν όλα τούτα δεν φτάσουν…»
Η φωνή του έγινε βραχνή: «Τότε έρχεται η τέταρτη κρίση.Και αυτή είναι δίκαιη, παιδί μου.Όχι γιατί ο Θεός θέλει να τιμωρήσει, αλλά γιατί η ψυχή η ίδια έχει διαλέξει να βαδίζει μακριά από Εκείνον.»
Έξω, ο άνεμος μαστίγωνε τα κυπαρίσσια, λες και ήθελε να χαράξει πάνω τους τη μοίρα του κόσμου. 
Ο μαθητής ένιωσε ένα ρίγος: «Και δεν υπάρχει ελπίδα;»
Ο γέροντας άγγιξε τον ώμο του με την ελαφρότητα ενός φύλλου που πέφτει από το δέντρο της ζωής: «Υπάρχει, παιδί μου.Μέχρι την τελευταία μας πνοή, υπάρχει.
Η ζυγαριά μπορεί να γείρει από μια μόνο πράξη αγάπης, από έναν μόνο στεναγμό μετανοίας.
Και πάνω απ’ όλα, μην ξεχνάς: η κρίση του Θεού δεν είναι τιμωρία.
Είναι καθρέφτης της ψυχής μας.
Δεν μας διώχνει Εκείνος, εμείς διαλέγουμε αν θα Τον πλησιάσουμε ή αν θα απομακρυνθούμε.»
Ο μαθητής χαμήλωσε το κεφάλι.
Έξω, ο ήλιος είχε αρχίσει να χαράζει, λούζοντας το μοναστήρι με φώς.
Ίσως, σκέφτηκε, η αυγή αυτή να ήταν και για τη δική του ψυχή.

https://proskynitis.blogspot.com/