«Εἶμαι ἡ ψυχὴ τοῦ μπάρμπα – Γιάννη!…»

τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου
Κάποιος ἐξομολογούμενος, ὁ μπάρμπα – Γιάννης, πρὶν χρόνια μοῦ εἶπε, ὅτι εἶχε διαφορὲς μὲ ἕναν γείτονα, γιατὶ τοῦ προκαλοῦσε προβλήματα μὲ τὰ σύνορα, μὲ τὸν φράχτη, ὅπως συνήθως γίνεται στὰ χωράφια.
Καὶ ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν διαφορῶν γόγγυζε μέσα του πολύ.
Κάποια ἡμέρα πληροφορήθηκε, ὅτι τὸ παιδὶ αὐτοῦ τοῦ γείτονα ἔμπλεξε μὲ τὰ ναρκωτικά. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ μὲ τὸ μηχανάκι ποὺ ὁδηγοῦσε, ἔπεσε καὶ ἔσπασε καὶ τὰ δυό του πόδια!…

Εἶπε λοιπὸν καὶ στὴν γυναῖκα του καὶ στὰ παιδιά του:
– Καλὰ νὰ πάθη! Γι᾿ αὐτὸ ποὺ μοῦ ἔκανε καὶ ποὺ θέλει νὰ μοῦ φάη τὸ φράχτη, καλὰ νὰ πάθη!
Τὸν καταδίκασε λοιπὸν καὶ θεώρησε τὴν συμφορά του σὰν δικαία ἀμοιβὴ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα, ὅτι τιμωρήθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ παιδιοῦ του.
Τὴν νύχτα ὅμως παρουσιάζεται στὸν ὕπνο του ἕνας Ἄγγελος. Καὶ τοῦ λέει:
– Ξέρεις ποιός εἶμαι ἐγώ;
– Ὄχι!… Πολὺ λάμπεις! Τί εἶναι αὐτὸ τὸ φῶς;… Ποιός εἶσαι;
– Ἐγὼ εἶμαι ἡ ψυχὴ τοῦ μπάρμπα – Γιάννη!
– Ποιανοῦ μπάρμπα – Γιάννη;… ρώτησε αὐτὸς ἀπορημένος.
– Τοῦ γείτονά σου!… Γιατί μὲ καταδίκασες τόσο ἄδικα; Τί σοῦ ἔφταιξα; Φώναξες τοπογράφο, νὰ δῆς ὅτι ἔχεις ἄδικο ;…
«Εἶμαι ἡ ψυχὴ τοῦ μπαρμπα -Γιάννη!…».
Ἀπ᾿ αὐτὸ ξύπνησε, τρομοκρατημένος. Κρύος ἱδρώτας τὸν εἶχε περιλούσει, ὅπως ἐδιηγεῖτο ὁ ἴδιος.
Τὴν ἄλλη ἡμέρα φώναξε τοπογράφο νὰ δοῦν τὰ σχέδια καὶ διαπίστωσε ὅτι αὐτὸς εἶχε ἄδικο. Πῆγε, λοιπόν, βρῆκε τὸν γείτονά του, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τοῦ εἶπε:
– Μπάρμπα – Γιάννη, συγχώρεσέ με, σὲ ἀδίκησα. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ θεώρησα δίκαια τιμωρία τὸ ὅτι τὸ παιδί σου ἔμπλεξε μὲ τὰ ναρκωτικά.
Καὶ τὸ λέω αὐτὸ ζητῶντας συγγνώμη, γιατὶ φοβᾶμαι ὅτι αὐτὸ θὰ φύγη ἀπὸ σένα καὶ θὰ ᾿ρθῆ στὰ δικά μου παιδιά.
Ἤθελε νὰ βγάλη αὐτὸ τὸ βάρος ἀπὸ πάνω του! Ἐγὼ τὸν ἐμακάρισα. Καὶ ὄχι μόνο τὸν ἐμακάρισα, ἀλλὰ καὶ μέσα μου εὐχαριστήθηκα καὶ ἀγαλλίασε ἡ ψυχή μου!
Μετὰ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια αὐτῆς τῆς ψυχῆς, ὁ γυιὸς τοῦ μπάρμπα – Γιάννη μὲ τὸ νὰ μείνη ἕξι μῆνες στὸ Κ.Α.Τ. ἔκαμε συγχρόνως καὶ ἀποτοξίνωσι καὶ ἔτσι ἀπεκατεστάθη πλήρως ἡ ὑγεία του.
Ἐδῶ θαυμάζουμε τὴν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἀποκατάστασι τῆς δικαιοσύνης ἀλλὰ καὶ τὴν σωτηρία ὅλων μας.

(*) Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου. «Οἱ Ἀναβαθμοὶ στὴν ἐν Χριστῷ Πορεία», σελ. 170-171, Πειραιὰς 2011
Οἰκοδομὴ καὶ Παραμυθία
Περιοδική Ἔκδοσις  τῆς Ἱερᾶς Γυναικείας Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων
Ἀριθμὸς τεύχους 17 – Νοέμβριος 2020
https://oikohouse.wordpress.com/