Ο Γέροντας μας έλεγε ότι σε όποιον προσεύχεται αληθινά…

Ο Γέροντας μας έλεγε ότι σε όποιον προσεύχεται αληθινά αποκαλύπτεται η αίσθηση της αγάπης προς τον πλησίον και πιο συγκεκριμένα έλεγε: “Οταν η Χάρις ενεργήσει στην ψυχή του ευχομένου, τότε τον πλημμυρίζει η αγάπη του Θεού ώστε να μην μπορεί άλλο να αντέξει αυτό που αισθάνεται.
Η αγάπη αυτή στρέφεται προς τον κόσμο και τον άνθρωπο, τον οποίο αγαπά τόσο ώστε θέλει να πάρει επάνω του όλο τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία για να απαλλαγούν οι άλλοι.
Συμπάσχει με κάθε θλίψη και δυσκολία, ακόμη και για αυτά τα άλογα ζώα, ώστε να κλαίει όταν σκεφτεί ότι πάσχουν.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της αγάπης που τα προκαλεί και τα δραστηριοποιεί η προσευχή. Γι΄αυτό και όσοι προκόψουν στην προσευχή δεν παύουν να εύχονται υπέρ του κόσμου. Σε αυτούς ανήκει ακόμα και η παράταση της ζωής του- όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο και τολμηρό- και να ξέρετε ότι αν αυτοί εκλείψουν τότε θα έρθει το τέλος αυτού του κόσμου”.
Ο Θεός ως η αυτούσια Παναγάπη, μεταδίδει και μεταφέρει μέρος από την Παναγαθότητά του στα κτίσματά του όπως και όσο Αυτός γνωρίζει. Αυτό έχει ως συνέπεια να κάνουν το ίδιο πράγμα και οι θεούμενοι δούλοι του οι οποίοι με την προσευχή και την επίκλησή τους μεταδίδουν επίσης την αγάπη στον κόσμο.
Το συμπέρασμα είναι ότι αν η αγάπη είναι το σώμα, η προσευχή είναι η ενέργεια και η δύναμή του. Και αποδεικνύεται ότι με την προσευχή κατορθώνεται επιτυχέστερα η εκπλήρωση της αγάπης σε παγκόσμια κλίμακα, όπου αδυνατούν οι τόσοι άλλοι πόροι και τρόποι.
Ο αββάς Βαρσανούφιος αναφέρει στους λόγους του ότι στη γενιά του τρεις άνθρωποι μπορούσαν με την προσευχή τους να ειρηνεύσουν μαχόμενα έθνη και γενικά να συγκρατήσουν τον κόσμο από την καταστροφή.
Άλλοτε βρίσκουμε ότι ευχόμενοι Άγιοι διέλυσαν απειλές θεομηνιών, λιμούς (πείνες) και λοιμούς (επιδημίες) που είχαν πάρει μεγάλη έκταση. Ποιο μέσον πρακτικής προσφοράς ή προσωπικής διακονίας θα προκαλούσε ανάλογη ωφέλεια σε ολόκληρους λαούς και χώρες όσο η προσευχή;
Αλλά και η συνήθεια που επικρατεί άνθρωποι να παρακαλούν άλλους να προσεύχονται για αυτούς δεν είναι δείγμα της προτεραιότητας της προσευχής ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη και βέβαιη επιτυχία;
Από αυτά φανερώνεται και ότι η προσευχή είναι οικουμενική. Μόνη αυτή μπορεί να περιλάβει εντός της και να ενώσει τα αντίθετα μεταξύ τους μέλη ώστε ο καθένας να γνωρίσει τον πλησίον ως δικό του μέλος ενώ ζουν χωριστά.
Η προσευχή για τον ανθρώπινο πόνο γενικά φανερώνει την αγάπη. Έτσι γίνεται προσευχή για τον φωτισμό όσων πλανήθηκαν και για την επιστροφή τους στη μετάνοια και τη γνώση του Θεού.
Η προσευχή όμως για τους εχθρούς είναι το αποκορύφωμα της λογικής τελειότητας των ανθρώπων. Οι προσευχόμενοι για τους εχθρούς τους γίνονται κατά Χάριν θεοί και μένουν στην κατάσταση αυτή αντανακλώντας στον θεοειδή χαρακτήρα τους την θεοπρεπή ιδιότητα να εύχονται υπέρ αυτών παπό τους οποίους αδικήθηκαν.
Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του Χριστού μας όταν ήταν πάνω στον σταυρό και ευχόταν για αυτούς που τον σταύρωσαν.

Από το βιβλίο: Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής
https://simeiakairwn.wordpress.com/