Συμβαίνει να έχει κάποιος από την φύση του ιδιαίτερη προδιάθεση προς τα δάκρυα. Έτσι, δακρύζει σε κάθε ευνοϊκή περίσταση. Τέτοια δάκρυα ονομάζονται φυσικά. Υπάρχουν, όμως και δάκρυα αμαρτωλά. Είναι εκείνα που προέρχονται από εμπαθείς κινήσεις της ψυχής. Τέτοια δάκρυα πληθωρικά και εύκολα χύνουν οι άνθρωποι που είναι παραδομένοι σε κάθε λογής φιληδονία. Τέτοια δάκρυα χύνουν επίσης, όσοι βρίσκονται στην πλάνη. Άφθονα δάκρυα, άλλωστε οφείλονται σε κενοδοξία, σε υποκρισία, σε προσποίηση, σε ανθρωπαρέσκεια και σε κακότητα. Η τελευταία, όταν δεν έχει την δυνατότητα να τελέσει ένα κακούργημα, να χύσει λ.χ. ανθρώπινο αίμα, τότε χύνει δάκρυα. Τέτοια ήταν τα δάκρυα του ''αντίχριστου'' Νέρωνα. Φυσικά είναι τα δάκρυα της πικρίας. Όταν όμως, η πίκρα έχει χαρακτήρα αμαρτωλό, τότε και τα δάκρυά της είναι αμαρτωλά. Σύμφωνα μέ τους νουθεσίες Άγιους Πατέρες, τόσο τα φυσικά όσο και τα αμαρτωλά δάκρυα μόλις αυτά εμφανίζονται πρέπει να τα στρέφουμε σε θεάρεστα, σε πνευματικά, αλλάζοντας την αιτία τους. Να φέρνουμε, δηλ., στον νου μας τα αμαρτήματα που διαπράξαμε, τον αναπόφευκτο θάνατο που θα έρθει, την κρίση του Θεού και να κλαίμε γι' αυτές τις αιτίες.
(Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου