Όλα μου επιτρέπονται αλλά όλα δεν με συμφέρουν.
«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος» (1 Κορ. 6.12).
Tά ὅρια τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπό τά πιό πολυσυζητημένα καί ἀμφιλεγόμενα θέματα ὅλων τῶν ἐποχῶν. Mέχρι ποιοῦ σημείου εἶναι ἐλεύθερος ὁ ἄνθρωπος καί κατά πόσο ἡ κοινωνία καί ἡ θρησκεία περιορίζουν τήν ἐλευθερία του; Ἐρωτήσεις καί ἀπορίες συνηθισμένες, πού ἐπανέρχονται καί στίς ἡμέρες μας· καί δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἡ Ἐκκλησία κατηγορεῖται καί συκοφαντεῖται ὅτι στερεῖ ἀπό τούς πιστούς της τήν ἐλευθερία τους, ἐπιβάλλοντάς τους τήν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν.
Ὅσοι ὅμως ὑποστηρίζουν αὐτές τίς ἀπόψεις καί διατυπώνουν αὐτές τίς κατηγορίες ἀγνοοῦν προφανῶς τό ἀληθινό νόημα καί τό πραγματικό περιεχόμενο τῆς ἐλευθερίας, τό ὁποῖο μέ μοναδικό τρόπο προσδιορίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. «Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος».
Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό ἐλεύθερος γιά νά κάνει τά πάντα· κανείς δέν τοῦ προσέφερε καί δέν τοῦ προσφέρει αὐτήν τήν ἀπόλυτη καί τέλεια ἐλευθερία, πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός· τοῦ ἐπέτρεψε ἀκόμη καί νά παρεκκλίνει ἀπό τίς ἐντολές του, ἀκόμη καί νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν ἴδιο τόν δημιουργό του. Aὐτό σημαίνει τό «πάντα μοι ἔξεστι» τοῦ ἀποστόλου, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει αὐτόματα ὅτι ἡ ἀσυλλόγιστη χρήση τῆς ἐλευθερίας μας εἶναι πάντοτε πρός τό συμφέρον μας.
«Πάντα μοι ἔξεστιν» σκέφθηκε ὁ νεότερος υἱός τῆς σημερινῆς παραβολῆς καί μέ αὐτή τή σκέψη ζήτησε ἀπό τόν πατέρα του νά τοῦ δώσει «τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας», τό κομμάτι δηλαδή τῆς πατρικῆς περιουσίας πού πίστευε ὅτι τοῦ ἀνήκει. Ἡ πράξη του αὐτή, ἔκφραση μιᾶς ἀσύδοτης ἐλευθερίας πού ἐπαινεῖται ἀπό ὁρισμένους, τόν ὁδηγεῖ μακριά ἀπό τόν πατέρα, τόν ὁδηγεῖ μακριά ἀπό τήν εὐτυχία καί τήν ἄνεση τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ· ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τόν ἀγαθό καί φιλόστοργο πατέρα τόν ὁδηγεῖ στήν ὑποδούλωση καί τήν ἐξάρτηση ἀπό ξένους κυρίους, πού τόν στέλνουν στούς ἀγρούς «βόσκειν χοίρους».
«Πάντα μοι ἔξεστιν» σκέφθηκε, ἀσφαλῶς, καί ὁ πρεσβύτερος υἱός τῆς παραβολῆς, ὅταν, γυρνῶντας στό πατρικό σπίτι καί βλέποντας νά γιορτάζουν γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου, ὀργίζεται καί διαμαρτύρεται πρός τόν πατέρα του γιά τήν ὑποδοχή πού ἐπιφύλαξε στόν ἀδελφό του. Ἡ ἀνεξέλεγκτη χρήση τῆς ἐλευθερίας του κάνει καί τόν πρεσβύτερο ἀδελφό δυστυχῆ, ξένο πρός τήν χαρά καί τήν εὐτυχία, ὑποχείριο τῶν ταπεινῶν αἰσθημάτων τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας καί τῆς ὀργῆς.
Tό παράδειγμα τῶν δύο υἱῶν τῆς σημερινῆς παραβολῆς, πού μέ τόν δικό του τρόπο ὁ καθένας ἀπό μᾶς κατά καιρούς ἀκολουθοῦμε, ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ ὁριοθέτηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν ἀποτελεῖ δέσμευση ἀλλά διαφύλαξη καί διάσωση τῆς πραγματικῆς του ἐλευθερίας, τῆς ἐλευθερίας πού χαρίζει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, τῆς ἐλευθερίας πού χαρίζει ὁ πατέρας στόν ἄσωτο υἱό, ὅταν διαγράφοντας τό παρελθόν, διαγράφοντας πικρίες, σφάλματα καί χρέη, τοῦ προσφέρει καί πάλι «τήν στολήν τήν πρώτην», τοῦ προσφέρει «δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ» καί θυσιάζει «τόν μόσχον τόν σιτευτόν»· ἀποτελεῖ διαφύλαξη αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἀλήθεια καί τά μυστήρια της, πού ἀνακαινίζουν καί ἐλευθερώνουν τόν ἄνθρωπο.
Ὅσοι, ἀδελφοί μου, ἐπιθυμοῦμε νά ζήσουμε μέσα στό πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας πού χαρίζει ὁ Θεός· ὅσοι ἐπιθυμοῦμε νά μή βρεθοῦμε στή θέση τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, πού ὄχι μόνο στερήθηκε τήν περιουσία του ἀλλά γιά μεγάλο χρονικό διάστημα καί τήν θαλπωρή τῆς πατρικῆς οἰκίας· ὅσοι ἐπιθυμοῦμε νά μήν μείνουμε ἔξω ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στή βασιλεία του χαρά, ἄς ἀκολουθήσουμε ὡς κανόνα τῆς ζωῆς μας τήν ὁμολογία τοῦ ἀποστόλου Παύλου γιά τή δική του ζωή· «Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος». Γιατί πραγματικά, ἀδελφοί μου, τίποτε δέν ἀξίζει περισσότερο ἀπό τήν γνήσια ἐλευθερία πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, καί τίποτε δέν μᾶς τή διασφαλίζει περισσότερο, ἀπό τήν ἑκούσια ἄρνηση κάθε πάθους, κάθε κακίας, κάθε ἁμαρτίας, κάθε πράγματος ἤ γεγονότος πού μπορεῖ νά δεσμεύσει ἀναπόδραστα τήν ψυχή μας καί νά τήν ὑποδουλώσει.
«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει». Ἄν, ἀδελφοί, γιά ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἐπίγεια ζωή μας ἐξετάζουμε πάντοτε καί ἀποφασίζουμε μέ βάση τό συμφέρον μας, κατά μείζονα λόγο θά πρέπει νά ἐπιλέγουμε καί νά ἐνεργοῦμε μέ κριτήριο τοῦ αἰωνίου συμφέροντός μας, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀτελεύτητη χαρά τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/
«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος» (1 Κορ. 6.12).
Tά ὅρια τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπό τά πιό πολυσυζητημένα καί ἀμφιλεγόμενα θέματα ὅλων τῶν ἐποχῶν. Mέχρι ποιοῦ σημείου εἶναι ἐλεύθερος ὁ ἄνθρωπος καί κατά πόσο ἡ κοινωνία καί ἡ θρησκεία περιορίζουν τήν ἐλευθερία του; Ἐρωτήσεις καί ἀπορίες συνηθισμένες, πού ἐπανέρχονται καί στίς ἡμέρες μας· καί δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἡ Ἐκκλησία κατηγορεῖται καί συκοφαντεῖται ὅτι στερεῖ ἀπό τούς πιστούς της τήν ἐλευθερία τους, ἐπιβάλλοντάς τους τήν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν.
Ὅσοι ὅμως ὑποστηρίζουν αὐτές τίς ἀπόψεις καί διατυπώνουν αὐτές τίς κατηγορίες ἀγνοοῦν προφανῶς τό ἀληθινό νόημα καί τό πραγματικό περιεχόμενο τῆς ἐλευθερίας, τό ὁποῖο μέ μοναδικό τρόπο προσδιορίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. «Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος».
Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό ἐλεύθερος γιά νά κάνει τά πάντα· κανείς δέν τοῦ προσέφερε καί δέν τοῦ προσφέρει αὐτήν τήν ἀπόλυτη καί τέλεια ἐλευθερία, πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός· τοῦ ἐπέτρεψε ἀκόμη καί νά παρεκκλίνει ἀπό τίς ἐντολές του, ἀκόμη καί νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν ἴδιο τόν δημιουργό του. Aὐτό σημαίνει τό «πάντα μοι ἔξεστι» τοῦ ἀποστόλου, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει αὐτόματα ὅτι ἡ ἀσυλλόγιστη χρήση τῆς ἐλευθερίας μας εἶναι πάντοτε πρός τό συμφέρον μας.
«Πάντα μοι ἔξεστιν» σκέφθηκε ὁ νεότερος υἱός τῆς σημερινῆς παραβολῆς καί μέ αὐτή τή σκέψη ζήτησε ἀπό τόν πατέρα του νά τοῦ δώσει «τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας», τό κομμάτι δηλαδή τῆς πατρικῆς περιουσίας πού πίστευε ὅτι τοῦ ἀνήκει. Ἡ πράξη του αὐτή, ἔκφραση μιᾶς ἀσύδοτης ἐλευθερίας πού ἐπαινεῖται ἀπό ὁρισμένους, τόν ὁδηγεῖ μακριά ἀπό τόν πατέρα, τόν ὁδηγεῖ μακριά ἀπό τήν εὐτυχία καί τήν ἄνεση τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ· ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τόν ἀγαθό καί φιλόστοργο πατέρα τόν ὁδηγεῖ στήν ὑποδούλωση καί τήν ἐξάρτηση ἀπό ξένους κυρίους, πού τόν στέλνουν στούς ἀγρούς «βόσκειν χοίρους».
«Πάντα μοι ἔξεστιν» σκέφθηκε, ἀσφαλῶς, καί ὁ πρεσβύτερος υἱός τῆς παραβολῆς, ὅταν, γυρνῶντας στό πατρικό σπίτι καί βλέποντας νά γιορτάζουν γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου, ὀργίζεται καί διαμαρτύρεται πρός τόν πατέρα του γιά τήν ὑποδοχή πού ἐπιφύλαξε στόν ἀδελφό του. Ἡ ἀνεξέλεγκτη χρήση τῆς ἐλευθερίας του κάνει καί τόν πρεσβύτερο ἀδελφό δυστυχῆ, ξένο πρός τήν χαρά καί τήν εὐτυχία, ὑποχείριο τῶν ταπεινῶν αἰσθημάτων τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας καί τῆς ὀργῆς.
Tό παράδειγμα τῶν δύο υἱῶν τῆς σημερινῆς παραβολῆς, πού μέ τόν δικό του τρόπο ὁ καθένας ἀπό μᾶς κατά καιρούς ἀκολουθοῦμε, ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ ὁριοθέτηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν ἀποτελεῖ δέσμευση ἀλλά διαφύλαξη καί διάσωση τῆς πραγματικῆς του ἐλευθερίας, τῆς ἐλευθερίας πού χαρίζει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, τῆς ἐλευθερίας πού χαρίζει ὁ πατέρας στόν ἄσωτο υἱό, ὅταν διαγράφοντας τό παρελθόν, διαγράφοντας πικρίες, σφάλματα καί χρέη, τοῦ προσφέρει καί πάλι «τήν στολήν τήν πρώτην», τοῦ προσφέρει «δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ» καί θυσιάζει «τόν μόσχον τόν σιτευτόν»· ἀποτελεῖ διαφύλαξη αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἀλήθεια καί τά μυστήρια της, πού ἀνακαινίζουν καί ἐλευθερώνουν τόν ἄνθρωπο.
Ὅσοι, ἀδελφοί μου, ἐπιθυμοῦμε νά ζήσουμε μέσα στό πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας πού χαρίζει ὁ Θεός· ὅσοι ἐπιθυμοῦμε νά μή βρεθοῦμε στή θέση τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, πού ὄχι μόνο στερήθηκε τήν περιουσία του ἀλλά γιά μεγάλο χρονικό διάστημα καί τήν θαλπωρή τῆς πατρικῆς οἰκίας· ὅσοι ἐπιθυμοῦμε νά μήν μείνουμε ἔξω ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στή βασιλεία του χαρά, ἄς ἀκολουθήσουμε ὡς κανόνα τῆς ζωῆς μας τήν ὁμολογία τοῦ ἀποστόλου Παύλου γιά τή δική του ζωή· «Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος». Γιατί πραγματικά, ἀδελφοί μου, τίποτε δέν ἀξίζει περισσότερο ἀπό τήν γνήσια ἐλευθερία πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, καί τίποτε δέν μᾶς τή διασφαλίζει περισσότερο, ἀπό τήν ἑκούσια ἄρνηση κάθε πάθους, κάθε κακίας, κάθε ἁμαρτίας, κάθε πράγματος ἤ γεγονότος πού μπορεῖ νά δεσμεύσει ἀναπόδραστα τήν ψυχή μας καί νά τήν ὑποδουλώσει.
«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει». Ἄν, ἀδελφοί, γιά ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἐπίγεια ζωή μας ἐξετάζουμε πάντοτε καί ἀποφασίζουμε μέ βάση τό συμφέρον μας, κατά μείζονα λόγο θά πρέπει νά ἐπιλέγουμε καί νά ἐνεργοῦμε μέ κριτήριο τοῦ αἰωνίου συμφέροντός μας, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀτελεύτητη χαρά τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου