Πολλές φορές και ενώ επί χρόνια ενδεχομένως, παλεύουμε με τα πάθη και τις δυσκολίες της ζωής, κουρασμένοι και εξαντλημένοι, αναφωνούμε, «πόσο ακόμη θα παλεύω με αυτό το πάθος; Γιατί να μην είμαι όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι που είναι φυσιολογικοί;».
Αυτή είναι μια κατά πάντα ανθρώπινη κραυγή, την οποία οφείλουμε να σεβόμαστε αλλά όχι και να αποδεχόμαστε. Και τούτο, διότι έχει δομικές γνωστικές διαστρεβλώσεις:
1. Είμαστε απόλυτα μοναδικοί ώστε να κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους.
2. Δεν υπάρχει άνθρωπος, τέλειος και «φυσιολογικός», δηλαδή δίχως πάθη, αδυναμίες και προβλήματα.
3. Θεραπευμένος δεν νοείται εκείνος στον οποίο εξαλείφτηκαν τα προβλήματα του, αλλά εκείνος που έμαθε να ζει και να διαχειρίζεται τα τραύματα του. Να χαίρεται την ζωή χωρίς να δρουν οι πληγές του ανασταλτικά.
4. Κανείς άνθρωπος δεν είναι δίχως σταυρό και δοκιμασίες στην ζωή, και πιστέψτε με, ουδείς εάν ήξερε δεν θα παραπονιόταν, ούτε θα ήθελε να πάρει τον σταυρό που σηκώνει ο άλλος, γιατί αυτό που έχουμε στην ζωή μας, είναι πάντα εκείνο που μπορούμε να αντέξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου