~ Αυτή δεν έκανε παρά ό,τι ήξερε να κάνει καλά: Να έχει και πάλι πιαστεί από χιτώνες και ρούχα Αγίων και να παρακαλάει με κείνη την χαρακτηριστική μίρλα και κλάψα που ακόμη και την ίδια εκνεύριζε (!) και έλεγε εις εαυτήν:
«Όταν έχεις ανάγκη σέρνεσαι στα εικονοστάσια. Μετά ….την κάνεις, με ελαφρά».
Όμως οι Φίλοι Άγιοι την ατένιζαν με συμπάθεια. Δεν την απόδιωχνε το βλέμμα τους, δεν ένιωθε παρείσακτη αν και ομολογούσε ενοχλητική. Ωστόσο οι Φίλοι δεν της το έβγαζαν αυτό ως μήνυμα.
Και η Κυρά μας η Παναγιά την άκουγε και ο Χριστός από την αγκαλιά Της σπλαχνικά την έβλεπε. Έτσι νόμιζε, τουλάχιστον.
Πάντα είχε κάτι να ζητήσει, να ζητιανέψει η αφεντιά της και τώρα ζητούσε να είναι καλή εξέταση για τα μάτια της, να μην έχει προχωρήσει το γλαύκωμα, να μην στερηθεί το φως της και να μπορεί να βλέπει να διαβάζει και να γράφει για Αγίους και αγιωτικά.
Η γιατρός της είχε πει πριν ένα χρόνο πως η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη αλλά μπορεί να μείνει στάσιμη, με την κατάλληλη θεραπεία.
Την θεραπεία την έκανε αλλά τώρα κιότευε διότι απλά δεν είχε πίστη! Παρά την ολιγοπιστία της όμως την ώρα της εξέτασης είχε ανάμεσα στα δάχτυλά της το μικρό κομποσκοινάκι το περασμένο από λείψανα Αγίων και έλεγε την ευχή και καλούσε πάλι τους Φίλους και όταν έβλεπε τα σταυρουδάκια της εξέτασης στην οθόνη του υπολογιστή έλεγε μυστικά » Σταυρέ του Χριστού βοήθησόν με τη δυνάμει Σου».
Γλύκαινε το μέσα της και ημέρευε αλλά αυτό που άκουσε ήταν πάνω από κάθε ελπίδα της:
Το γλαύκωμα λοιπόν, το μη αναστρέψιμο είχε αναστραφεί και οι τιμές δεν ήταν γλαυκωματικές αλλά στα ανώτερα φυσιολογικά. Μάλιστα η γιατρός είπε πως θα μπορούσε να σταματήσει και τα κολλύρια αλλά τα άφηνε για την δική της (της ασθενούς) ανασφάλεια.
Αν στον επόμενο ετήσιο έλεγχο οι τιμές παραμένουν καλές, θα πάψει η θεραπεία! Αν η πίεση (των οφθαλμών) συνεχίσει να είναι καλή (την μετρούν ανά τρίμηνο ) και το γλαύκωμα δεν υπάρχει τί να θεραπεύσουν πια…..
Αυτή είχε ζητήσει έλεος και ο Θεός της έδωσε θαύμα -παρά πολύ για την αναξιότητά της-!
Βγήκε στον δρόμο παραμιλώντας. «Ευχαριστώ» έλεγε «ευχαριστώ πολύ». Ευχαριστούσε ίσως και εκφώνως αλλά δεν την ένοιαζε. Θα μπορούσε και να ουρλιάζει την ευτυχία της.
Γύρω της ομόρφαιναν οι άνθρωποι και η ζωή γέμιζε αγγέλους, αγίους, λουλούδια, φως, χρώματα, αρώματα και καλοκαιρινά ταξίδια σε προσκυνήματα.
«Είναι ακόμη Μάρτης» προσπάθησε να συγκρατήσει τον εαυτό της αλλά τίποτε μέσα της δεν ήταν υπάκουο στην λογική. Το θαύμα είχε φέρει το καλοκαίρι και αυτή ήδη προσκυνούσε σε Αίγινα, Προκόπι, Μυτιλήνη και αλλού….
πηγή: http://anazhthseis-elena.blogspot.com
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου