Για να ορθωθούμε πνευματικά χρειάζεται να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ

 (Λουκ. 13.10-17)

«Καί ἰδού γυνή πνεῦμα ἔχουσα ἀσθε­νεί­ας ἔτη δέκα καί ὀκτώ καί ἦν συγκύ­πτουσα καί μή δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τό παντε­λές».

Ἕνα θαῦμα περιγράφει ἡ σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή, ἀδελφοί μου, ἕνα θαῦ­μα ἀπό τά πολλά πού ἐπιτέλεσε ὁ Χρι­στός κατά τή διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, τήν ὁποία διῆλθε «εὐεργετῶν καί ἰώ­μενος». Περιγρά­φει τή θεραπεία μιᾶς γυ­ναίκας, τήν ὁποία κάποια ἀσθένεια τήν κρατοῦσε γιά δεκαοκτώ χρόνια κυρτωμέ­νη ἔτσι ὥστε νά μή μπορεῖ νά σταθεῖ ὄρθια, νά μή μπορεῖ νά δεῖ τόν κόσμο ἀπό τή φυσιολογική γιά κάθε ἄνθρωπο στάση καί νά βασανίζεται καί νά ταλαιπωρεῖται χωρίς νά μπορεῖ νά βρεῖ τήν ἴαση καί τή θεραπεία. Αὐτή τή γυναίκα πού, παρά τή δυσκολία πού τῆς προξενοῦσε ἡ ἀσθένειά της καί στό βάδισμα ἀκόμη, βρι­σκόταν τό Σάββατο στή συναγωγή γιά νά ἐπιτελέσει τά θρησκευτικά καθήκοντα, νά προσευχηθεῖ στόν Θεό καί νά ἀκούσει τήν ἑρμηνεία τοῦ θείου λόγου, συναντᾶ ὁ Ἰη­σοῦς. Καί μόλις τή βλέπει, χωρίς νά δι­στά­σει οὔτε λεπτό γιά τόν ἀπόηχο πού γνώ­ριζε ὅτι θά δημιουργοῦσε ἡ ἐνέργειά του, κα­θώς οἱ Ἰουδαῖοι ἀναζητοῦσαν ἀφορ­μές γιά νά τόν κατακρίνουν καί νά τόν συκο­φα­ντήσουν, ἀπευθύνεται πρός αὐτήν καί τῆς προσφέρει μέ μιά του φράση τήν ἀ­παλ­­λαγή ἀπό τήν ἀσθένεια· «γύναι, ἀπο­λέ­λυσαι τῆς ἀσθενείας σου».

Ἡ περίπτωση τῆς συγκύπτουσας γυναί­κας εἶναι ἀντιπροσωπευτική γιά πολλές πα­ρόμοιες περιπτώσεις ἀνθρώπων στό πα­ρελθόν καί στό παρόν, στό χθές καί στό σή­μερα. Ἄν ἡ γυναίκα αὐτή ἦταν δέσμια τοῦ πνεύματος τῆς σωματικῆς της ἀσθε­νεί­ας καί δέν μποροῦσε νά ὀρθώσει τό σῶμα της καί νά ἀτενίσει τό φῶς τοῦ ἡ­λίου καί τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων, πολ­λοί εἶναι, δυστυχῶς, ἐκεῖνοι οἱ ἄν­θρω­ποι, οἱ ὁποῖοι εἶναι δέσμιοι ἑνός πνεύ­ματος ψυχικῆς ἀσθενείας, πού δέν τούς ἐπιτρέπει νά ἀνορθώσουν ὄχι τό σῶμα τους ἀλλά τήν ψυχή τους «εἰς τό παντε­λές». Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, δυστυχῶς, οἱ ἀδελφοί μας, οἱ ὁποῖοι εἶναι δέσμιοι τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν καί τοῦ διαβόλου, πού κρατεῖ τή ψυχή τους καί τή θέλησή τους διαρκῶς στραμμένη πρός τά ταπεινά, τά γήινα, τά χοϊκά, τά ἐγκόσμια, τά ἁμαρτωλά καί δέν τούς ἐπιτρέπει νά ἀν­τι­κρύσουν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, νά ἀντι­κρύ­σουν τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, δυστυχῶς, οἱ συνάνθρωποί μας πού εἶναι δέσμιοι τῶν παθῶν καί τῶν ἐπι­θυμιῶν τους καί δέν μποροῦν νά αἰσθαν­θοῦν τήν ψυχή τους ἐλεύθερη νά στραφεῖ πρός τόν Θεό. Καί ἀνάμεσά τους μπορεῖ νά βρισκόμαστε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, καί ἴσως χωρίς νά τό ἀντιλαμβανόμαστε καί νά τό κατανοοῦμε.

Ὅμως, ἔστω καί ἄν βρισκόμαστε σέ αὐτή τή θέση, ὑπάρχει ἐλπίδα θεραπείας καί σω­­τηρίας, ἐφόσον βρισκόμαστε κοντά στόν Θεό, ἐφόσον δέν ἀφήνουμε τήν ψυ­χική αὐτή κατάσταση νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Ὁ Χριστός εἶναι παρών καί σήμερα καί πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία του, ὅπως καί τότε στή συ­ναγωγή, καί εἶναι πάντοτε ἕτοιμος νά ἀ­πευ­θυνθεῖ καί πρός ἐμᾶς καί νά μᾶς πεῖ· «ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Εἶσαι ἐ­λεύθερος ἀπό τήν ἀσθένεια πού σέ τα­λαι­πωροῦσε καί σέ βασάνιζε, ἀπό τήν ἀ­σθέ­νεια πού δυσκόλευε τή ζωή σου καί δέν σοῦ ἐπέτρεπε νά ἀπολαύσεις τήν ἐ­λευ­θε­ρία τῆς ψυχῆς σου.

Ἡ ἐλευθερία τῆς ψυχῆς εἶναι, ἄλλωστε, ἀδελφοί μου, τό πολυτιμότερο ἀγαθό τοῦ Θεοῦ· καί αὐτή τήν ἐλευθερία ἀπήλαυσαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλη­σίας μας, κάτω ἀπό ὁ­ποι­εσδήποτε συνθῆκες καί ἄν ἔζησαν, κά­τω ἀπό ὁποιονδήποτε τρόπο ζωῆς καί ἄν ἐπέ­λεξαν. Αὐτή τήν ἐλευθερία τῆς ψυχῆς μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε καί ἐμεῖς, ἐάν θελήσουμε νά ἀποδεσμεύσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ὕλης, γιατί τότε θά μποροῦμε νά ζήσουμε ἐλεύθεροι ἐν Χριστῷ, προγευόμενοι τῆς χαρᾶς τῆς ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ πού μᾶς ἀναμένει στόν οὐρανό.  Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

http://imverias.blogspot.com/2018/12/blog-post_8.html