Ο άνθρωπος πρέπει να κάνει δουλειά με τον εαυτό του

Νά ξέρετε ὅτι τό μεγαλύτερο ὅπλο τοῦ διαβόλου εἶναι νά μᾶς δημιούργει τήν αἴσθηση ὅτι δέν προκεῖται νά ἀλλάξουμε. Οἱ ἔμπειροι Πατέρες μας, μάλιστα λένε πώς ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία δέν εἶναι ἡ ὥρα τῆς διάπραξης τῆς, ὅσο ἡ ἀμφιβολία ἄν θά διορθωθοῦμε κάποτε κι ἄν θά μετανοήσουμε.

Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, καλεῖται νά δουλέψει. Νά κάνει δουλεία μέ τόν ἑαυτό του. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε ὅλα τά ἐφόδια καί ὅλες τίς δυνατότητες. Ποιό εἶναι τό πρῶτο ἐφόδιο, ποιά εἶναι ἡ μεγαλύτερη δυνατότητα ποῦ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός γιά νά δουλέψουμε; Ὁ θάνατος. 

Ὁ θάνατος ὅμως εἶναι πραγματικότητα. Ἄρα πρέπει νά βρουμε κάτι βαθύτερο, κάτι πιό οὐσιαστικό. Αὐτό θά εἶναι ἡ προωθητική δύναμη, γιά νά βγοῦμε ἀπό τήν τεμπελιά μας καί νά μποῦμε σέ διαδικασία νά ἐνθυμουμεθα τό Θεό. Καί ποιός εἶναι ὁ τρόπος γιά νά βρουμε αὐτό τό κάτι; εἶναι ἡ προσευχή, τό δεύτερο βίωμα. Προσευχή βαθύτατη καί προσωπική.

Ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει προσευχή, δέν ἔχει ἐσωτερική ζωή. Εἶναι ‘’νεκρός ‘’ ἄνθρωπος μπορεῖ νά κάνει κοινωνικό ἔργο, μπορεῖ νά βοῆθα ὁλοτον κόσμο, μπορεῖ νά κάνει τά καλύτερα παιδιά καί τήν καλύτερη οἰκογενια, ἀλλά ἄν μέσα του δέν εἶναι ἄνθρωπος προσευχῆς, δηλαδή ἄν δέν δίψα, ὅπως τό ξερό ἔδαφος τό νερό γιά νά ζήσει τό φυτό, ἄν δέν ἐπιζῆτα μία δύο ὧρες τήν ἥμερα νά βρίσκεται μόνος του μέ τό Θεό καί νά προσεύχεται κι αὐτό νά τοῦ εἶναι χαρά , αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἄνθρωπος. Δέν ἔχει ζωή.

Κι ἕνα ἄλλο τρίτο βῆμα, πού εἶναι τό βασικοτερο ὅλων, εἶναι ἡ φιλαδελφια. Νά ἀγαποῦμε τόν ἄνθρωπο. Νά τόν ἀγαποῦμε, ὄχι μόνο κάνοντας κάποιο κοινωνικό ἔργο, ἀλλά κυρίως προσωπικά. Ἐπιβάλλετε νά ἐνεργοποιηθοῦμε, νά ἀγωνιστοῦμε στό ἐπίπεδό της φιλαδελφιας καί ἰδιαίτερα γί ‘αὐτούς πού μᾶς ἀδικοῦν. Νά παιδευτοῦμε στό νά πολεμήσουμε τό πνεῦμα τῆς κατακρίσεως. Νά μή θεοποιοῦμε τή ζωή μας. Νά μνημονεύουμε διαρκῶς τό θάνατο μέσα μας κάθ ‘ἑκάστην ἥμερα. Κυρίως ὅμως νά ἐνεργοποιοῦμε τήν προσευχή.

Δέν ὑπάρχει καλός χριστιανός. Ὑπάρχει ‘’ζωντανός‘’ ἡ ‘’ πεθαμένος ‘’ χριστιανός. Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος δουλέψει ἔτσι, θά δοῦμε τελικά ὅτι εἶναι εὔκολες οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ‘’ ρήματα ζωῆς αἰώνιου ‘’ κι ὁ ζυγός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐλαφρύς.

Ἀπό τό βιβλίο ‘’ Ἁμαρτωλῶν Ἐκκλησία ‘’ ( ζωντανός ἡ πεθαμένος χριστιανός ) π. Βαρναβα Γιαγκου.