Κάποτε ο νόμος της Ζωής στην Ελλάδα ήταν ο απόηχος μιας λεβεντιάς κοινοβιακής, με ιδανικό την Πίστη των Αδελφών ενός ΄Εθνους, που βίωσε και ένωσε αρμονικά, το Κοινοτικό αίσθημα των Ελληνιζόντων με την Κοινοβιακή Ορθόδοξη Παράδοση.
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, «μελαγχολικά αισιόδοξος» έδωσε με την θυσία Του, την ουσιαστική εκπυρσοκρότηση του νεοελληνικού εθνισμού, ενώνοντας με το Αίμα Του τις δύο κυρίαρχες τάσεις της προσφάτου παρελθούσας διανόησης της εποχής Του.
Ο Πλήθων ο Γεμιστός και η «Σχολή του Μυστρά», εμπρός στον επικείμενο επιτάφιο της Αλώσεως, επανιδρύουν το «Ελληνικόν ΄Αστυ», προσδοκώντας την εκούσια θυσία στις επάλξεις της Ιερής Πόλεως, των τριακοσίων εκ «Μυστρά Σπαρτιατών», εμπνεόμενοι από την «ανατολική ταπείνωση» του Παλαιολόγου.
Ο Ορθόδοξος μοναχικός στοχασμός της Ανατολής, με το κίνημα των «Ησυχαστών» εκφράζει μια αριστοτελική εκκλησιαστική διαλεκτική, όπου τελεταρχικά, διατυπώνει εμπρός στο Ιερό Βήμα της τελευταίας υπαρξιακής Βυζαντινής Θείας Λειτουργίας τη μαρτυρία του ότι, «για να γίνουν χρυσαυγή και πάλι τα στολίδια του παγωνιού της Ανατολής», θα πρέπει να φράξουμε τις Θερμοπύλες των Ιερών και των Οσίων, στον ήδη εισερχόμενο, δυναστικό δυτικό ουμανισμό.
Ο σύμμετρος και ελεύθερα δομημένος πνευματικός στοχασμός τους, απόρροια της μαρτυρίας του Σταυρού, του μοναχικού βιώματος, εκφράζει την κατ΄ουσίαν έννοια της ελευθερίας, η οποία ανδρώθηκε στο πλουραλιστικό παραδοσιακό πνεύμα της «Θριαμβεύουσας και Αγωνιζομένης» Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ατενίζοντας της «αλάθητη δυτική δεσποτεία», έχοντας ζήσει της «ορθολογιστική και σχολαστική ιπποσύνη» με τις μαρτυρικές εμπειρίες της πρώτης αλώσεως της Πόλεως από τους Σταυροφόρους, γονυπετής εκλιπαρεί για την αποφυγή της πνευματικής εκπτώσεως του πληρώματος της Αγίας Σοφίας, επιζητώντας ακόμη και το εκούσιο μαρτύριο, την ομαδική θυσία, δια της Αλώσεως των υλικών της Πόλεως, από το ηγεμονικό όρνεο του Πορθητού, προς σωτηρία της πίστεως των Αγίων Πατέρων, «ζώντων και τεθνεώτων», παρελθόντων και επερχομένων γενεών, τις οποίες ήδη προετοιμάζει «ως γενεά μελλοθανάτων Θεηγόρων Μαχητών», της Ελληνικής διαχρονικής πραγματικότητος.
Ο Παλαιολόγος, κοντά στις Βλαχέρνες, αποδυόμενος την αυτοκρατορική χλαμύδα και ενδυόμενος τη στολή του ταπεινού οπλίτη, κερδίζει με το αίμα Του, την Επουράνια Αυτοκρατορία, συνεχίζοντας και μετά θάνατον την αυτοκρατορική Του πορεία, κληροδοτώντας το Γένος με την αναφαίρετη και ανεξάντλητη «Αναστάσιμη Ελπίδα».
Μια «Ελπίδα» που χιλιοτραγουδά ανυπότακτη εμπρός στον βρυχηθμό του ευνουχισμένου και στείρου πνευματικού κόσμου της φραγκολεβαντίνικης ελεφαντίασης.
Χαμογελά εμπρός στο σπαθί του Χαλίφη, ο οποίος ακουσίως γεμίζει τον Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας με εαρινά άνθη, του νέου Μαρτυρολογίου των Νεοελλήνων Ορθοδόξων Εθνιστών.
Στον έρημο Μυστρά, στις κορυφές του Μοριά, ανδρείες αδελφοποιτές ψυχές ζουν την «Παιλολόγειο Ελπίδα» εντός της γεοοικονομικής κλειστότητός τους, διατηρώντας την «Κοινοβιακή Ελληνική Πατριά», την «Ελληνοκεντρική Κληρονομική Ευγένεια», βαδίζοντας τη στενή και τεθλιμμένη οδό της «Πλατωνικής Κοινοτικής Αγωγής» τους με αυστηρή ειλικρίνεια.
Η Κοινοβιακή βίωση της ενοριακής αντίληψης για κοινοτική συμβίωση αδελφοποιτών ορθοτομούντων ψυχών, δημιουργεί στον Μυστρά αδιάβλητους και συμπαγείς ομόφρονες πυρήνες, που ταπεινά ορθώνονται ενάντια στην αναγεννησιακή ανεμοφιλολογία των ρομαντικών νάρκισσων της Δύσεως, οι οποίοι κατακλύζουν με «Μαντόνες» την υφήλιο και η «Μαριολογία» τους, στιχοπλοκεί σονάτες, από κόμπλεξ εμπρός στον ΄Υμνο που σιγοψιθυρίζουν οι «Μελλοθάνατοι του Μοριά» στην Υπέρμαχο Στρατηγό.
Η Ελληνική κλασική έννοια της Ελευθερίας γίνεται στον Μοριά κατανοητή μόνο εντός της βιώσεώς της, στις πετρόχτιστες Εκκλησίες.
Ο Θυρεός της «Παλαιολόγειας Ελπίδας» κυματίζει στα κάστρα του Μυστρά, ζητώντας την ολοκλήρωσή του, πέραν των συμβατικών ορίων του Μοριά, διακατεχόμενος από Σωκράτειο ανθρωπογνωσία και Χρυσοστομική αδελφογνωσία, εξέρχεται «πλήρης ημερών» να βαδίσει την προαιώνια οδό της ελευθερίας, οδηγούμενος στην ατραπό των Αρίστων Προγόνων Του.
Γενέθλιο μνημόσυνο στον Κωνσταντίνο Δραγάση, συνεχίζοντας τη «Βυζαντινή ΘείαΛειτουργία» της Ελληνικής Υπάρξεως, προσφέρει δώρο «τα Σα εκ των Σων, κατά Πάντα και δια Πάντα», επιστρέφοντάς Του, αίμα μαρτυρικό, θυσία στο μαρτύριο της Κερκόπορτας. Η Νέα Γενιά των απογόνων Του.
Ζωσμένη το μαρτύριο κατάσαρκα, αυτή η γενεά δημιουργεί έναν ηρωικό τρόπο ζωής, μια ανδρεία στάση ζωής, βιώνοντας την ήδη διαμορφούμενη «Ευζωνική Κοινωνιολογία», η οποία κατακτάται στη συνείδηση, δεν εκβιάζεται, γιατί ζει την εμπράγματη δικαιοσύνη της μεΕλληνοπρεπή Λεβεντιά και Πολεμικό άτεγκτο ανάστημα.
Θα ηττηθεί μόνο από την κατωτερότητα της σύγχρονης ευρωπαϊκής διανόησης, η οποία εμπρός στην «Ελληνική Μετριότητα» εωσφορικά ανίσταται, προβάλλοντας την Καλβινική ηθική πόλωση, εννοώντας ότι η «Γενιά Αυτή», αποτελείται από απογόνους Βαλκανίων χοιροβοσκών.
Παράλληλα δε, αντιτάσσει τον Προύστ ενάντια στην Ελληνική πραγματικότητα της διδασκαλίας των Ελλήνων Αγίων Πατέρων.
Η «Ευζωνική Φιλοσοφία» απαύγασμα μαρτυρικό, θα γίνει στις μέρες μας, κατανοητή ως «Αθάνατο κρασί του ΄21» της νηφαλίου μέθης, μέσα στην οποία η «Γενεά Εκείνη», θυσιάστηκε και παρέδωσε τη «Φλόγα της Ελπίδος» στις «επόμενες γενεές» για να ζούμε οι νεοέλληνες εν κραιπάλη στον ωραιοποιημένο αισθητικό λαϊκισμό μας, χωρίς εμπειρική σύλληψη της πραγματικότητος.
΄Αμουση από τα «Ελληνικά Δέοντα», με νεωτεροποιά στοιχεία «ευρωπαϊκής καλλιέπειας»βιώνουμε το εκμοντερνισμένο φεουδοαστικό σαλόνι της Ευρώπης, ατενίζοντας στο λήθαργο μας, τη «διεθνή ευαισθησία» της πλουτοδημοκρατικής ολιγαρχίας να εναγκαλίζεται με την αναιμική καθεστηκυία άρχουσα τάξη του Ιερού Τόπου μας, προετοιμάζοντας πλέον και τον Εθνικό ευνουχισμό μας...
Για «Πολλούς...», το ΄21 δεν σταμάτησε ποτέ!
Για «άλλους...» θεωρείται μια ξεπερασμένη ταξική πάλη ως αυτή των γειτόνων μας «αλβανών προκρίτων» και «μαφιόζων εξεγερθέντων»...
Τούτη τη χρονιά ως γενέθλιο μνημόσυνο στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο-Δραγάση προσφέρουμε οι νεοέλληνες την 28η Μαΐου 1453, στην οποία με μεγάλη ευκολία φέραμε την Τιμημένη Πατρίδα μας.
«Μετά Πνευμάτων Δικαίων» Αιωνία η Μνήμη Σου Στρατηλάτη της Ελπίδος Κωνσταντίνε!
Του ΄Ομηρου Φωτιάδη – (Περιοδικό «ΝΕΜΕΣΙΣ» Μάιος 1997)/infognomonpolitics.blogspot.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου