Πονάς όταν συνειδητοποιείς ότι λες ψέματα στον Θεό στις προσευχές σου;

"Γίνεστε ουν οικτίρμονες καθώς και ο Πατήρ ημών ο Ουράνιος, οικτίρμων εστί"... Ακούγοντας την εντολή αυτή του Χριστού πολλές φορές σκέφτεσαι. 

“Και τι ακριβώς σημαίνει αυτό Θεέ μου; Να συγχωρώ τους πάντες και τα πάντα όσο και αν με αδίκησαν, όσο και αν με πλήγωσαν, όσο και αν με πόνεσαν. Και Θέλεις αυτή η συγχώρεση να είναι και τέλεια. Να μην μείνει τίποτα. Να είναι σαν να ξαναρχίζω τελείως από την αρχή; Σαν να συναντώ τον άλλο για πρώτη φορά; Να του έχω ξανά πλήρη εμπιστοσύνη; Αυτά δεν είναι για μένα Θεέ μου, αυτά είναι για τους αγίους, για τους λίγους που έφτασαν σε μεγάλα μέτρα. Μην ζητάς από μένα Θεέ μου πράγματα που είναι πάνω από τις δυνατότητες μου” Ξέρεις όμως, η καρδία σου σου το λέει, ότι όλα αυτά είναι δικαιολογίες, ξέρεις ότι ο Θεός δεν λέει υπερβολές ούτε κάνει λάθη.

Και όταν το ταπεινά το συνειδητοποιείς καλά αυτό, πονάς. Πονάς με την σκληροκαρδία σου. Πονάς που δεν συγχωρείς ή και να θέλεις, να αποφάσισες να συγχωρέσεις, πονάς που η συγχώρεση σου, είναι απλώς λεκτική, το πολύ πολύ διανοητική αλλά όχι εκ βάθους καρδίας. Πονάς που συνειδητοποιείς ότι κάθε μέρα λες ψέματα στον Θεό στις προσευχές σου. Και στις πιο απλές, στο Πάτερ ημών. “Πατέρα μου συγχώρεσε με όπως συγχωρώ και εγώ αυτούς που με πλήγωσαν” Άσε που ψέμα στο ψέμα η συνείδηση σου πωρώνεται τόσο πολύ που να αρχίζεις να πιστεύεις ότι πράγματι είσαι καλός, πράγματι συγχωρείς.

Έρχεται όμως ο Θεός από αγάπη και σε ταρακουνάει. Σε φέρνει ξαφνικά αντιμέτωπο με την χαρά κάποιου που σε πλήγωσε, που σε περιφρόνησε, που σε αδίκησε. Και εδώ φαίνεται η πραγματική σου εικόνα Κανονικά αν τον συγχώρεσες εκ βάθους καρδίας όπως νομίζεις, πρέπει να χαρείς με την χαρά του. Σαν να είναι δική σου χαρά. Συνειδητοποιείς όμως ότι η χαρά σου είναι λίγη και η πίκρα μεγαλύτερη. Και όσο και να προσπαθήσεις αυτή η πίκρα μπορεί να μειώνεται αλλά δεν λέει να φύγει. Σαν να δάγκωσες την δάφνη στον ψητό. Και σου λέει ο Θεός “αυτή η πίκρα, αυτή ακριβώς, είναι η γεύση του εγωισμού σου” Και εκεί ή εξακολουθείς αγέρωχος να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ή συντρίβεσαι και καταφεύγεις ταπεινά στο έλεος του Θεού. Παραδέχεσαι συντετριμμένος την αδυναμία σου και Παρακαλείς “Θέλω Θεέ μου αλλά δεν τα καταφέρνω, προσπαθώ αλλά υπολείπομαι”

Και Αυτός εξετάζοντας αν η πρόθεση σου αυτή είναι εκ βάθους ψυχής, αν πράγματι αυτό ποθεί η καρδιά σου, θα σου φανερώσει ότι η πραγματική αγάπη, “η αγάπη που δεν εκπίπτει” που υπομένει τα πάντα, που συγχωρεί τα πάντα, είναι η αγάπη που ποτέ δεν είχες. Και μετά σαν στοργικός Πατέρας θα θα σου γλυκάνει την πίκρα σιγά σιγά. Θα βρει τρόπους, θα παραχωρήσει σταυρούς και δοκιμασίες μέχρι να καθαρίσεις εντελώς. Και αυτό θα γίνεται μέχρι το τέλος της ζωής σου. Διότι μόνο έτσι θα καταλάβεις ότι η αγάπη δεν είναι μια λέξη γραμμένη δισεκατομμύρια φορές στους τείχους και στις αναρτήσεις για να σου προκαλεί απλώς στιγμιαίες συγκινήσεις. Διότι μόνο έτσι θα φτάσεις κάποτε να γίνεις και εσύ Αγάπη σαν Αυτόν.

του π. Χ. Γεωργιου

http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/