Ὅταν δὲν ζεῖς μὲ τὸν Χριστό, ζεῖς μὲς στὴ μελαγχολία, στὴ θλίψη, στὸ ἄγχος, στὴ στενοχώρια. δὲν ζεῖς σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλὲς ἀνωμαλίες καὶ στὸν ὀργανισμό. Ἐπηρεάζεται τὸ σῶμα, οἱ ἐνδοκρινεῖς ἀδένες, τὸ συκώτι, ἡ χολή, τὸ πάγκρεας, τὸ στομάχι.
Σοῦ λένε: «Γιὰ νὰ εἶσαι ὑγιής, πάρε τὸ πρωὶ τὸ γάλα σου, τὸ αὐγουλάκι σου, τὸ βουτυράκι σου μὲ δύο-τρία παξιμάδια». Κι ὅμως, ἂν ζεῖς σωστά, ἂν ἀγαπήσεις τὸν Χριστό, μ' ἕνα πορτοκάλι κι ἕνα μῆλο εἶσαι ἐντάξει. Τὸ μεγάλο φάρμακο εἶναι νὰ ἐπιδοθεῖ κανεὶς στὴν λατρεία τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα θεραπεύονται. Ὅλα λειτουργοῦν κανονικά. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὅλα τα μεταβάλλει, τὰ μεταποιεῖ, τὰ ἁγιάζει, τὰ διορθώνει, τὰ ἀλλάζει, τὰ μεταστοιχειώνει.
Ὁ ἔρωτας πρὸς τὸν Χριστὸ εἶναι κάτι ἄλλο. Δὲν ἔχει τέλος, δὲν ἔχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει ὑγεία, δίνει, δίνει, δίνει ... Κι ὅσο δίνει, τόσο πιὸ πολὺ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ ἐρωτεύεται. Ἐνῶ ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας μπορεῖ νὰ φθείρει τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν τρελάνει. Ὅταν ἀγαπήσομε τὸν Χριστό, ὅλες οἱ ἄλλες ἀγάπες ὑποχωροῦν. Οἱ ἄλλες ἀγάπες ἔχουν κορεσμό.. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει κορεσμό. Ἡ σαρκικὴ ἀγάπη ἔχει κορεσμό. Μετὰ μπορεῖ ν' ἀρχίσει ἡ ζήλια, ἡ γκρίνια, μέχρι κι ὁ φόνος. Μπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ σὲ μίσος. Ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη δὲν ἀλλοιώνεται. Ἡ κοσμικὴ ἀγάπη λίγο διατηρεῖται καὶ σιγὰ σιγὰ σβήνει, ἐνῶ ἡ θεία ἀγάπη ὁλοένα μεγαλώνει καὶ βαθαίνει.
Κάθε ἄλλος ἔρωτας μπορεῖ νὰ φέρει τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀπελπισία. Ὁ θεῖος ἔρως, ὅμως, μᾶς ἀνεβάζει στὴ σφαίρα τοῦ Θεοῦ, μᾶς χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οἱ ἄλλες ἡδονὲς κουράζουν, ἐνῶ αὐτὴ διαρκῶς δὲν χορταίνεται. Εἶναι μία ἡδονὴ ἀκόρεστος, ποὺ δὲν τὴν βαριέται κανεὶς ποτέ. Εἶναι τὸ ἄκρον ἀγαθόν.
Γέροντας Πορφύριος
http://salpismata.blogspot.com.eg/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου