Τό δάκρυ

Δέν ἔχουμε νά χαρίσουμε στόν Κύριο κάτι καλό, παρά μόνο πάθη, ἀδυναμίες, ἁμαρτίες, καί προβλήματα.

Ὁ Κύριος γνωρίζει αὐτές τίς "παράδοξες καταθέσεις" μας ἐνώπιόν Του κι ὅτι εἴμαστε χοϊκοί, πηλός.

Εἴμαστε ποιήματα τῶν χειρῶν Του. Μᾶς γνώριζε πρίν κἄν μᾶς φτιάξει. 

"Ὅτι αὐτὸς ἔγνω τὸ πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμεν" (Ψαλμ. 102, 14)

Καί ὡς Φιλάνθρωπος καί Φιλεύσπλαγχνος πού εἶναι, δέχεται ἀπό ἐμᾶς τούς πνευματικά πτωχούς καί μόνο ἕνα δάκρυ ἐλεημοσύνης πρός τήν χήρα παντός ἀγαθοῦ ψυχή μας, ὅπως δέχθηκε τό λεπτό ἐλεημοσύνης τῆς πτωχῆς χήρας γιά τούς ἄλλους πτωχούς.

Μήν ξεχνοῦμε ποτέ, ὅτι ὁ πιό κοντινός κουρελιάρης ἐπαίτης πού θά συναντοῦμε συνέχεια στήν ζωή μας καί μέχρι τελευταίας μας πνοῆς, εἶναι ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας!

Μέσα σέ ἕνα ἀνυπόκριτο ἐκ καρδίας δάκρυ  ἐκχυνόμενο ἐνώπιος ἐνωπίῳ τῷ Χριστῷ,

μπορεῖ νά κρυφθεῖ ἕνας ὁλόκληρος κόσμος  ἀπό ὅλα ὅσα δέν μπορέσαμε νά ποῦμε καί νά κάνουμε κατά Θεόν κι ἀπό ὅση ἀγάπη δέν δείξαμε στόν Κύριο  καί στίς "εἰκόνες Του" τούς συνανθρώπους μας!

Αὐτό τό δάκρυ γίνεται μετάνοια, κατάθεση τῆς ἀνεπαρκείας μας  καί οἰκειοθελής παράδοσις στά σοφά χέρια τοῦ Ὑψίστου, γιά νά κάνει ὅ,τι θέλει μέ ἐμᾶς.

Δηλαδή τά καλά, κἀγαθά καί σωτήρια! 

«Ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωά. 15, 5) 

Μέ ἕνα μικρό κρυφό δάκρυ μετανοίας ἀπό καρδιᾶς κερδίζει κάποιος τόν Θεό πού ἔχασε

ἀπό τήν ἀπροσεξία του στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, ὅσο μέ κανένα ἄλλο λαμπρό καί μεγάλο ἔργο  προσεχτικά καί περίτεχνα καμωμένο!

Γιατί τό ἐσωτερικό ἔργο τῆς κάθαρσης τῆς καρδιᾶς  μέ πόνο καί συντριβή  καί ἡ ἀπόφασή της νά δοθεῖ στόν Θεό, εἶναι ἀνώτερα ἀπό κάθε ἐξωτερικό ἔργο πού μποροῦμε νά κάνουμε καί νά δώσουμε!

"Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. 

θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον,  καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει" (Ψαλμ. 50, 18-19) 

Ὁ Κύριος θέλει πάνω ἀπό ὅλα τήν καρδιά μας.

Εἶναι ὁ μανιώδης ἐραστής της. Πάντα τήν ἀγαπᾶ, πάντα τήν περιμένει. 

«Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ´ 26)

Καί τό γρηγορώτερο ὄχημα πού στέλνει τήν καρδιά μας ψηλά στόν Θεό, εἶναι τό ἀνυπόκριτο, ταπεινό, σιωπηλό δάκρυ πού κυλᾶ χάμω στούς Ἀχράντους πόδας Του, περιμένοντας κι αὐτό μέ τήν σειρά του ὑπομονετικά, τό ἄπειρον ἔλεός Του!

Εἴθε νά ταξιδεύουμε σέ πέλαγα δακρύων στόν πνευματικό μας ἀγῶνα καί εἴθε νά μᾶς προσαράξουν για πάντα στό ἀπάνεμο κι αἰώνιο λιμάνι τοῦ Κυρίου! 

Γιατί τά δάκρυα μετανοίας στούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος εἶναι οἱ μόνες καταιγίδες  πού ὄχι μόνο δέν καταποντίζουν τόν ἄνθρωπο, ἤ δέν τόν ξεβράζουν σέ ἄγνωστους κι ἀπόκρημνους τόπους,  ἀλλά ἀντίθετα, προκαλοῦν τό "οὐράνιο τόξο" τῆς κατάπαυσης κάθε καταιγίδας πού σκιάζει τήν ψυχή καί τήν ζωή μας  καί τῆς ἐξιλέωσής μας στόν Θεό!

Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com/