Περὶ τῆς ἑνότητας τῆς ζωῆς – Τοῦ Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ

Ἡ κατὰ σάρκα συγγένεια δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πιὸ δυνατή, πιὸ βαθειά, ἀπὸ τὴ συγγένεια ποὺ δημιουργεῖ τὸ Ποτήριο τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἑνώνει ἀπείρως περισσότερο, ὥστε ὅλη ἡ οἰκογένειά μας νὰ γίνει σὰν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει τὴν ἴδια ζωή, τὴν ἴδια θέληση. Στὴν περίπτωση αὐτὴ ἡ ἀδελφικὴ συνεργασία θὰ εἶναι σωτήρια γιὰ ὅλους μας.

Μοῦ φαίνεται πὼς τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε ἐδῶ προερχόμαστε ἀπὸ δέκα καὶ περισσότερες ἐ θ ν ι κ ό τ η τ ε ς , εἶναι μία καλὴ ἄσκηση γιὰ μᾶς· ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ὑπερβοῦμε πολλοὺς περιορισμούς, ποὺ πολὺ συχνὰ ὁδηγοῦν σὲ τραγικὲς συγκρούσεις μεταξὺ τῶν λαῶν, τῶν ἐθνῶν, τῶν τάξεων κ.λπ.

Αὐτὴ ἡ ἑνότητα τοῦ πνεύματος γίνεται περισσότερο περίπλοκη, ὅταν ὁ ἀριθμὸς τῶν προσώπων ξεπεράσει τὰ δέκα· τότε ἀρχίζει ἡ ὀργάνωση τῆς ζωῆς. Δηλαδή, ἐπιλέγει ἡ ὁμάδα αὐτὴ ἕναν πνευματικὸ πατέρα καὶ συγκεντρώνονται ὅλοι γύρω ἀπὸ αὐτόν.

Ὁ ἡγούμενος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μία γενικὴ θεωρία τῶν πραγμάτων. Ἐνδέχεται ὅμως, γιὰ ἄλλες ὑποθέσεις, νὰ ὑπάρχουν ἀνάμεσα στοὺς ἀδελφοὺς κάποιοι ποὺ νὰ εἶναι ἱκανότεροι ἀπὸ αὐτόν, πράγμα ποὺ μπορεῖ νὰ δημιουργήσει μία ἐξαιρετικὰ λεπτὴ κατάσταση· ὡστόσο αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ ἡγούμενος θὰ ὑποτάσσεται σὲ αὐτούς. Στὸν βίο τοῦ πατριάρχη Βαρνάβα τῆς Γιουγκοσλαβίας ἔχουμε τὸ ἑξῆς παράδειγμα: ἐμπιστευόταν τὰ διάφορα λειτουργήματα σὲ ἄλλα πρόσωπα, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἔπαιρνε τὴν τελικὴ ἀπόφαση. Σὲ αὐτὸν ἀνῆκε ἡ ἐπιλογὴ γιὰ τὴν κατευθηντήρια γραμμὴ εἴτε στὸν τομέα τοῦ κανονικοῦ δικαίου εἴτε στὸν λειτουργικὸ ἢ στὴν πρακτικὴ ζωή.

Ἔτσι, ἀνέθετε σὲ διάφορους ὑφισταμένους του τὸ ἔργο τῆς προετοιμασίας τῶν ἀναγκαίων στοιχείων, σχετικὰ μὲ ἐκεῖνο ποὺ εἶχε νὰ διεκπεραιώσει, ἔβλεπε καλύτερα τὶς λεπτομέρειες, τὸ μελετοῦσε καὶ ἔπαιρνε τὴν ἀπόφαση.

Αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ νὰ διαφυλαχθεῖ ἡ ἑνότητα τῆς ζωῆς. Ὅλα τὰ πράγματα εἶναι σχετικά, καὶ ἡ ὀργάνωση δὲν ἔχει ἀπόλυτο χαρακτήρα. […]

Ἐνδέχεται ὁ ἡγούμενος νὰ γνωρίζει λιγότερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους γιὰ κάποιο θέμα. Ὡστόσο, σὲ αὐτὸν ἐπαφίεται νὰ πάρει τὴν ἀπόφαση.

Ὁ ὑποτακτικὸς συμβάλλει, συνεργαζόμενος μὲ τὸν ἡγούμενο, στὸ νὰ μὴ διασπασθεῖ ἡ ἑνότητα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ διαφυλάσσεται πάντοτε ὁ συντονισμὸς τῶν προσπαθειῶν ποὺ καταβάλλουν ὅλοι. Αὐτὸ εἶναι ἕνα πολὺ λεπτὸ σημεῖο…

Ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ ἔχει ἴσως τὴ γνώμη ὅτι ὁ ἡγούμενος δὲν ἐπέλεξε τὴν καλύτερη γραμμὴ καὶ νὰ ἀρχίζει νὰ ἀντιδρᾶ, νὰ μὴν ὑπακούει, νὰ μὴ συμφωνεῖ μαζί του κτλ. Ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἀδελφὸς ἔχει δίκαιο, τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι ἀρνητικό.

Στὰ σχετικὰ πράγματα τῆς ζωῆς αὐτῆς μποροῦμε νὰ ὑποστοῦμε κάποια ζημιά.

Αὐτὴ ὅμως δὲν εἶναι τόσο σοβαρή, ὅσο σοβαρὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ προκαλεῖ ἡ πάλη τῶν θελήσεων…

Ἡ ἑνότητα αὐτὴ τῶν θελήσεων καὶ τῆς κατευθυντήριας γραμμῆς εἶναι ἀπαραίτητη… Ἔτσι πρέπει νὰ βρίσκουμε τρόπους νὰ ἀποφεύγουμε τὶς συγκρούσεις… καὶ ἡ ζωὴ θὰ διαφυλάξει τὴν ἐπιθυμητὴ ἑνότητά της… Οἱ ἐσωτερικὲς προστριβὲς εἶναι ἐξαιρετικὰ σοβαρές, διότι ἐξαιτίας τους τὸ πᾶν καταστρέφεται.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Οἰκοδομώντας τὸ Ναὸ τοῦ Θεοῦ, ἐκδ. Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας.

http://blogs.sch.gr/kantonopou/