Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή της Απόκρεω

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Είναι εκ των προτέρων γνωστά τα πρακτικά και η απόφαση της μεγαλύτερης και πλέον πολύκροτης δίκης της ιστορίας. Πρόκειται για την τελική κρίση που θα διεξαχθεί ενώπιον του Παντοδύναμου Θεού κατά την Δευτέρα Παρουσία και στην οποία θα κριθούμε, ανεξαιρέτως όλοι οι άνθρωποι, όλων των αιώνων. Το κριτήριο με το οποίο θα κριθούμε είναι ο κώδικας της αγάπης. Της αγάπης που δείξαμε στον πεινασμένο, στον διψασμένο, στον άρρωστο, στον φυλακισμένο ή που δεν δείξαμε στον πονεμένο συνάνθρωπό μας, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Χριστό, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει η ευαγγελική περικοπή.

«Ἐπείνασα γάρ, καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν…».

Δια μέσου των αιώνων αλλά και στην εποχή μας, πολλοί είναι εκείνοι που συγκλονίζονται από το γεγονός και προσπαθούν με θυσία ακόμη να εφαρμόσουν τον κώδικα της αγάπης. Αλλά κάποιοι άλλοι ξεχνούν το περίφημο 25ο κεφάλαιο του Ευαγγελιστού Ματθαίου. Ταμπουρώνονται στον εγωισμό τους και φροντίζουν να μην επηρεάζονται από την δυστυχία των άλλων. Λένε: «Ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός για όλους». Ένα αξιοθρήνητο σύνθημα που αντιτάσσεται στην εντολή της αγάπης και που δυστυχώς κυβερνά την κοινωνία μας.

Η περιουσία μου, η περιουσία σου, η ιδιοκτησία μας. Η δική μου, η δική σου. Το κεφάλαιό μου, τα πλούτη μου, τα αγαθά μας. Τα δικά μου, τα δικά σου επαναλαμβάνουμε συχνά. Και αδιαφορούμε ή κάνουμε πως κάπως ενδιαφερόμαστε, στην πραγματικότητα όμως δεν μάς πονάει ο πόνος του άλλου. Πολύ συχνά αυτός ο ατομισμός, η αδιαφορία για τον πλησίον μας φθάνει στο έπακρον. Ενώ τόσοι και τόσοι υποφέρουν και το βλέπουμε αυτό καθημερινά. Όπου κι αν κοιτάξουμε θα δούμε ανθρώπους να δυστυχούν, να βρίσκονται σε αθλία κατάσταση. Εν τούτοις όμως κάποιοι αδιαφορούν. Σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από εαυτό τους. Όλοι αυτοί ζουν και κινούνται με τρόπο εγωιστικό επιδεικνύοντας τα πλούτη και την νομιζόμενη αξία τους. Πολλοί ίσως πουν ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο ιδιαίτερα στις ημέρες κρίσεως που ζούμε. Ότι δεν υπάρχουν παραδείγματα άκρατου ατομισμού και απιστίας. Σε μικρότερη κλίμακα μπορούμε να την δούμε ο καθένας στον εαυτό του. Κι εμείς πολλές φορές δείχνουμε αδιαφορία στον πόνο του συνανθρώπου μας. Πόσα και πόσα δεν ξοδεύουμε άσκοπα, μάλιστα στις ημέρες αυτές και ενώ λέμε ότι έχουμε οικονομική κρίση.

Έρχεται όμως για άλλη μια φορά στο διάβα της ζωής μας η θεϊκή φωνή να μάς υπενθυμίσει το καθήκον της αγάπης, που εξοστρακίζει τον ατομισμό μας.

Πρέπει να μάθουμε πρώτα απ’ όλα να σκεπτόμαστε τους άλλους. Όχι μόνο κάποιες στιγμές, αλλά συνεχώς. Πρέπει να ζούμε με τη σκέψη της δυστυχίας και του πόνου των άλλων. «Εἰ πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχουν πάντα τά μέλη».

Σκεπτόμαστε ότι είμαστε μέλη του ίδιου σώματος, του σώματος του Χριστού; Σκεπτόμαστε ότι ανήκουμε στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και δεν πρέπει εμείς να καλοπερνάμε και άλλοι συνάνθρωποί μας να υποφέρουν;

Ένα δεύτερο στοιχείο που περιέχει ο κώδικας της αγάπης είναι η καθολικότητα της αγάπης. Όχι μόνο αγάπη προς τον ισχυρό, τον άνθρωπο που θα μάς ανταποδώσει ίσως ότι θα του προσφέρουμε, αλλά προς τον αδύνατο. «Μηδενί μηδέν ὀφείλοντες εἰ μή τό ἀγαπᾶν ἀλλήλους».

Ο Κύριος μας, η όντως αγάπη, κηρύσσει προς όλους αγάπη καθολική, ανεξάρτητα από την κοινωνική θέση, το φύλο, το χρώμα. Βάζει δίπλα στον δυνατό τον αδύνατο, δίπλα σ’ αυτόν που έχει υγεία, τον άρρωστο, κοντά στον ελεύθερο, τον φυλακισμένο, κοντά στον λευκό τον μαύρο. Και σε όλους μας ζητάει να δείξουμε το ενδιαφέρον μας, την αγάπη μας.

Η καθολικότητα της αγάπης περιλαμβάνει και τους τρόπους. Δεν δείχνουμε αγάπη μόνο με την ελεημοσύνη. Όπως μάς λέει ο ίδιος ο Κύριος μια επίσκεψη ή η προστασία του ξένου είναι στη σφαίρα της αγάπης. Ναι, πολλές φορές έρχεται ο Κύριος με τη μορφή του γείτονα, που έχει ανάγκη περισσότερο από συντροφιά, παρά οτιδήποτε άλλο. Έρχεται με τη μορφή του ανθρώπου που έχει χάσει το θάρρος και την ελπίδα του, κουρασμένος από το βάρος των τόσων προβλημάτων και δεν ζητάει τίποτε άλλο παρά την ηθική συμπαράστασή μας. Έρχεται με τη μορφή του νέου που ζητάει καθοδήγηση μέσα στην πολυδαίδαλη κοινωνία που ζούμε.

Η αγάπη δεν είναι μόνο χρήμα, δεν είναι μόνο υλική προσφορά. Είναι μια πράξη της καρδιάς. Είναι η προσφορά του εαυτού μας. Μάς λέει: «ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἢμην καί ἢλθετε πρός με». Δεν λέει στείλτε κάτι, αλλά κάνετε κάτι. Προσφέρετε κάτι από τον εαυτό σας. Θυσιάστε την ανάπαυσή σας. Κουραστείτε για τον αδελφό σας.

Ο ίδιος ο Κύριος μας, ο Αρχηγός της πίστεώς μας, μάς έδωσε τον τύπο της γνήσιας, της αληθινής αγάπης, που δεν γνωρίζει ανάπαυση, που δεν υπολογίζει κόπους και θυσίες. «Διῆλθεν εὐεργετῶν». και έφθασε στην υπέρτατη θυσία.

Δεν μάς έδειξε τον δρόμο αυτό για να θαυμάζουμε απλώς το μεγαλείο του. «Καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς, οὓτω καί ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλους ἀγαπᾶν». Σε όποια εποχή κι αν ζούμε, είτε έχουμε χρήματα, είτε όχι, είτε περνάμε κρίσεις ή όχι, ο Κύριος μάς ζητάει να παρουσιάσουμε τη γνήσια, την ανιδιοτελή αγάπη προς όλους και με όλους τους τρόπους. Την αγάπη που συνοδεύεται από μικρές η μεγάλες θυσίες. Αμήν.