«Ἒφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικών ἀγώνων ἀρχή». Μπροστά μας ανοίγεται το στάδιο των αρετών και πρέπει να εισέλθουμε για «τόν καλόν τῆς νηστείας ἀγῶνα», οπλισμένοι με τα πνευματικά όπλα: Ντυμένοι με την πανοπλία του Σταυρού, μέσα στο άρρηκτο τείχος της πίστεως, πίσω από την ασπίδα της προσευχής, με την περικεφαλαία της ελεημοσύνης και με το μαχαίρι της νηστείας που «ἐκτέμνει», καθαρίζει από την καρδιά κάθε κακία.
Όλες οι δυνάμεις του πνεύματος μπαίνουν σε συναγερμό για να επιτύχουμε τη νίκη κατά των δαιμόνων, να κατευνάσουμε δηλαδή τα πάθη της ψυχής και τα σκιρτήματα της σάρκας, ώστε ελαφροί από το βάρος όλων αυτών να αξιωθούμε να προσκυνήσουμε τα Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου μας.
Μέσα στον αγώνα όμως αυτό για την «πάνοπλο ἐγκράτεια», την εγκράτεια που μάς δίνει τα όπλα για κάθε είδους πνευματικό πόλεμο, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ένα πράγμα: Ότι δεν πρέπει ποτέ να πιστέψουμε πως με τη δική μας προσπάθεια και με τις δικές μας δυνάμεις θα νικήσουμε τα πάθη και θα προκόψουμε πνευματικά. Ότι κατορθώνει ο άνθρωπος το κατορθώνει με τη χάρη του Θεού. Δεν έχει θέση εδώ καμία καύχηση. Αυτό μάς το διδάσκουν με σαφήνεια οι Άγιοι και πρέπει να το έχουμε πάντα στο νου μας, για να μην περιπέσουμε σε κενή έπαρση και ο Θεός επιτρέψει να μάς βρουν χειρότερα.
Ένα τέτοιο περιστατικό βλέπουμε στον άγιο Μωϋσή τον Αιθίοπα. Στον άγιο αυτό σήκωσαν οι δαίμονες τόσο σφοδρό σαρκικό πόλεμο, που κόντεψε να υποκύψει. Ζήτησε τη συμβουλή του μεγάλου γέροντα Ισιδώρου τι να κάμει, και εκείνος του είπε να επιμείνει στον αγώνα ώσπου να βαρεθούν οι δαίμονες.
Από εκείνη την ώρα ο αββάς Μωϋσής άρχισε σφοδρότερη άσκηση και μάλιστα νηστεία. Δεν έτρωγε παρά λίγο ξερό ψωμί και εργαζόταν και προσευχόταν περισσότερο. Παρά τη φοβερή όμως άσκηση συνεχιζόταν η πύρωση της σάρκας. Ζήτησε και από άλλον γέροντα συμβουλή, κι εκείνος του σύστησε αγρυπνίες και νηφάλια προσευχή για να ελευθερωθεί ο νους του από τις φαντασίες των δαιμόνων. Επί έξι χρόνια από τότε ο αββάς Μωϋσής περνούσε όλες τις νύκτες όρθιος και προσευχόμενος στη μέση του κελιού του. Αλλά και πάλι δεν κατάφερε να υπερισχύσει στον πειρασμό.
Πρόσθεσε τότε και άλλη άσκηση. Έβγαινε τις νύχτες από το κελί του, μάζευε κρυφά τις στάμνες από τα κελιά των γερόντων και πήγαινε μακριά να τις γεμίσει νερό. Αλλά και ο δαίμονας, μη αντέχοντας άλλο, παραφύλαξε ένα βράδυ και, όπως ήταν σκυμμένος ο Μωϋσής στο πηγάδι, του έδωσε τέτοιο χτύπημα, που τον άφησε άρρωστο για ένα χρόνο. Τότε ο μέγας αββάς Ισίδωρος του είπε: «Πάψε πια, Μωϋσή, να φιλονικείς με τους δαίμονες. Υπάρχει μέτρο και για την ανδρεία στην άσκηση». «Δεν θα πάψω μέχρι να σταματήσουν οι πειρασμοί των δαιμόνων», απάντησε ο Μωϋσής. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ», απάντησε ο Ισίδωρος, σταματούν πια τα ενύπνια και οι φαντασίες που σε πολεμούν. Για το συμφέρον σου καταδυναστεύθηκες από αυτά τόσο καιρό, για να μη καυχηθείς ότι με τη δύναμή σου υπερνίκησες το πάθος». Πράγματι σταμάτησε ο πόλεμος από τότε και εξής. Και ο αββάς Μωϋσής, διδαγμένος πια την ταπείνωση, έλαβε τέτοιο χάρισμα κατά των δαιμόνων, ώστε να του φοβάται λιγότερο πλέον απ’ όσο εμείς τις μύγες.
Αρχίζοντας λοιπόν κι εμείς «τό στάδιο τῆς ἀμώμου νηστείας», ας έχουμε τη συναίσθηση ότι ο Θεός είναι που επιτελεί την κάθε προκοπή μας. Και ότι κατορθώνουμε να το επιγράφουμε στη Χάρη του Θεού, όχι στη δική μας δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου