Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς κραύγαζε αλάλητα προς τον Ουρανό, Φώτισόν μου το σκότος!

Ο θείος Γρηγόριος, άμεση προστάτιδά του είχε την Θεομήτορα. Πάντοτε σε Αυτήν απέβλεπε. Αυτήν, είχε προ των οφθαλμών του. Την δική Της βοήθεια επιζητούσε. Αυτήν, εξ αρχής, πρόφερε στους λόγους και τις προσευχές του. Και κάτω από την δική Της σκέπη και χειραγωγία, εμπιστεύθηκε ψυχή τε και σώματι τον εαυτό του.
Είχαν περάσει δύο χρόνια· χρόνια, δακρύων και πνευματικών στεναγμών. Μυστικά, στις προσευχές του, φώναζε από βαθέων:
–«Φώτισόν μου το σκότος! Φώτισόν μου το σκότος!».
Βαθύς και πνευματικός, ο λόγος αυτός! Όταν ο θείος Γρηγόριος κραύγαζε αλάλητα προς τον Ουρανό, τότε τον επισκεπτόταν ο Θεός. Από το ένα μέρος έβλεπε το φως του Θεού, και από το άλλο την ανθρώπινη ένδεια. Και έκλαιγε ζητώντας συνεχώς φως, μόνο φως. Για να φωτιστεί το «σκότος» του.
Ακόρεστη είναι η επιθυμία του θείου φωτός. Όσο κανείς το απολαμβάνει, τόσο περισσότερο διαφλέγεται από αυτό. Γιατί, αν και η ανθρώπινη ψυχή είναι πεπερασμένης φύσεως, όμως οι εφέσεις της είναι άπειρες. Και ενώ λούζεσαι μέσα στο φως, πάλι θρηνείς με τα συνταρακτικά αυτά ρήματα:
–«Φώτισόν μου το σκότος! Φώτισόν μου το σκότος!».
Είπε, μάλιστα, ο Άγιος Γρηγόριος σε αυτόν (τον Δωρόθεο μαθητή του Αγίου), ότι, «ήδη, από το πατρικό μου σπίτι όταν ήμουν ακόμη, εκεί στο παλάτι όπου ανατρεφόμουν, μαθητεύοντας στην εγκόσμια θύραθεν παιδεία, πριν καν αφήσω και εγκαταλείψω τον κόσμο, είχα στην ζωή μου ιδιαίτερη και άμεση προστάτιδα την Κυρία Θεοτόκο. Γι’ αυτό και, κάθε μέρα, πριν ακόμη ξημερώσει, το πρώτο και αναγκαιότερο απ’ όλα τα έργα μου, ήταν μονάχα αυτό: Να σταθώ μπροστά στην Αγία Εικόνα Της και να πω, με κατάνυξη και με μεγάλη συντριβή της καρδιάς μου, εκείνη την ιερή ευχή της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ευχή που είναι γεμάτη από μετάνοια και εξομολόγηση και συντετριμμένη δέηση:
‘‘Δέσποινα, Δέσποινα!
Μη ἐγκαταλείπῃς με!’’»…
[Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου (1916–2006): «Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Ο Βίος και η Θεολογία του, 1296–1359)», κεφ. 3ο, σελ. 20–22, Β΄ έκδοσις, Θεσ/νίκη 1984]
Αναφέρεται στο βίο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά για τον πατέρα του που ήταν μέλος του Ανακτοσυμβουλίου, ότι είχε τόση καλλιέργεια της νοεράς προσευχής, τόσο καλλιεργούσε τη θεωρία, ώστε πολλές φορές κατά τη διάρκεια των συνεδριών του Ανακτοσυμβουλίου, “ηρπάζετο” ο νούς του, θα λέγαμε με τη δική μας γλώσσα αφαιρείτο και δεν παρακαλουθούσε τα λεγόμενα. Και έλεγε: “Για πέστε το πάλι• δεν το πρόσεξα• τι ήταν αυτό;” Και έλεγε ο αυτοκράτορας, ο Ανδρόνικος ο Β´: “Α, λέει, το μακάριο! Ο νούς του τώρα ήταν αρπαγμένος στα υψηλά• ήταν κοντά στο Θεό ο νούς του”.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν οικογενειάρχης, είχε γυναίκα, είχε παιδιά και ήταν και ανώτατος υπάλληλος των ανακτόρων. Ήταν μέλος του Ανακτοσυμβουλίου. Και καλλιεργούσε τη θεωρία, καλλιεργούσε τη νοερά προσευχή ακόμη και τις ώρες εκείνες.

https://simeiakairwn.wordpress.com/