Ιερομονάχου Προδρόμου Νεοσκητιώτου.
Συνδέομαι με μία μαρτυρική οικογένεια, του κυρίου Νικολάου Μαρκαντώνη εξ Αθηνών.
Τα τρία παιδιά τους γύρω στα 15- 16 τους χρόνια και το ένα μετά το άλλο το άλλο παρέλυον.
Ο Ανδρέας πρώτος κατά σειράν και μετά ακολουθούσαν και οι δύο αδελφές του.
Οι ευσεβείς γονείς των αγογγύστως σήκωναν τον βαρύ σταυρό της οικογενείας των, έχοντας ως είναι επόμενο και τον δικό τους προσωπικό σταυρό, της δικής τους ασθενείας λόγω της κοπώσεως.
Η κάθε ημέρα τους, μαρτυρική ενασχόλησις με τους τρεις παραλύτους μάρτυρας.
Η πίστις των γονέων αλλά και των παιδιών μεγάλη. Νομίζω ότι η υπομονή όλων αυτών που ζουν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, συμβάλλει τα μέγιστα στην απόκτησι της Θείας Χάριτος.
Ο Ανδρέας βρίσκεται τώρα εις τους ουρανούς μαζί με τους ομολογητάς Μάρτυρας κατά τον λόγο του γέροντος Παϊσίου.
Οι γονείς και οι αδελφές του με διαβεβαιώνουν ότι είχε σε μεγάλο βαθμό το χάρισμα της διοράσεως.
Με την ευλογία του γέροντός μου πήρα για λίγες ημέρες τον παράλυτο Ανδρέα εις το μοναστήρι, για μία αλλαγή παραστάσεων αλλά και δια να ξεκουράσω λίγο τους ταλαιπωρημένους γονείς του.
Έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά ομολογώ και ντρέπομαι γι’ αυτό, ότι δεν τα κατάφερα για πολύ. Εξετίμησα ακόμη περισσότερο την υπομονή των γονέων του, ενώ εγώ την έχασα γρήγορα.
Ζούσαμε τα σωτήρια πάθη του Κυρίου μας.
Η κατάνυξη του Ανδρέα διεφαίνετο κατά τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδος, επειδή συνέπασχε μετά του Κυρίου, και ζούσε έντονα το Θείον Πάθος.
Οι ιερείς δυσκολεύονταν ιδιαίτερα να κοινωνήσουν τον Ανδρέα, λόγω των αναφιλητών και των κατανυκτικών δακρύων του.
Την ημέρα της ζωηφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας, ο Ανδρέας μου εξεδήλωσε την επιθυμία του να γίνη μοναχός. Μου έφερε ως παράδειγμα και πρότυπο, τον γνωστό αγιογράφο Βασίλειο Λέπουρα, ο οποίος έγινε μοναχός Ραφαήλ, όντας παράλυτος.
Το θεωρούσε και ήτο ασφαλώς μεγάλη ευλογία γι’ αυτόν.
Του είπα ότι καλόν είναι να πάρουμε τη γνώμη και άλλων φωτισμένων γερόντων και ειδικά του γέροντος Παϊσίου.
Ανέβηκα προς τούτο στις Καρυές και πήρα το ευλογημένο μονοπάτι προς την «Παναγούδα». Ο γέροντας αφού με καλωσόρισε με πήγε στο Ναΰδριο και προσκύνησα το άγιο Λείψανο του αγίου Αρσενίου του Καπαδόκκου, διότι του το ζήτησα.
Μετά αφού με έβαλε και κάθισα στο στασίδι του αναγνώστου και ψάλτου (είναι το ίδιο στα ναΰδρια των κελλιών), κάθισε και αυτός στο ιδικό του και με μια πρωτοφανή σοβαρότητα μου λέγει:
«Να πης στον Ανδρέα ότι δεν χρειάζεται να γίνη μοναχός.
Αυτοί που υποφέρουν και υπομένουν αγογγύστως το μαρτύριο της παραλυσίας σε τούτη τη ζωή, λαμβάνουν τον στέφανον του Ομολογητού εις την άλλη».
Η έως τέλους υπομονή εξασφαλίζει τον Παράδεισον αλλά και τον στέφανον στους αγωνιστάς.
Ενώ τελείωσε τους λόγους αυτούς με ρώτησε τον λόγο της επισκέψεώς μου.
Είχε όμως προλάβει και απαντήσει εις τις δικές μου ερωτήσεις πριν καν τις εκφράσω!
Ο γέροντας θεωρούσε γενικά τις ασθένειες σαν μια μεγάλη ευλογία του Θεού, αλλά αυτούς που δοκιμάζονταν με σοβαρές ασθένειες ή με παραλυσία τους εσέβετο και τιμούσε ως μάρτυρας και έτσι τους αποκαλούσε, μάρτυρας ή ομολογητάς.
Προσευχόταν γι’ αυτούς όχι για να τους απαλλάξει ο Θεός από τις ασθένειες, αλλά να τους ενδυναμώσει και ενισχύση ώστε να υπομένουν καρτερικά τον Σταυρόν τους.
Τους συνιστούσε να ασχολούνται με την ευχή και έτσι θα είναι ευτυχισμένοι και θα βρίσκουν χαρά μέσα στον πόνο τους.
Μέσα στις σωματικές ασθένειές σου θα τελειωθεί η δύναμις του Κυρίου και θα δοξάζεται ο Θεός, έλεγε. Υπομένοντας καρτερικά γίνεσαι υγιής ψυχικά και μιμείσαι τους Αγίους Μάρτυρας.
Ας έχουμε την ευχήν του Οσίου Γέροντος αλλά και τις πρεσβείες των παραλύτων ομολογητών που με μεγάλη παρρησία κυκλώνουν τον Θρόνο του Θεού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου