(μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης)
...Μετά ἀπό μισῆς ὥρας πορείαν ἐπάνω εἰς τό ἀνωφερές λιθόστρωτον, ἐφθάσαμεν εἰς τήν Μονήν τοῦ Ξηροποτάμου. Ἀνήλθομεν εἰς τήν Μονήν καί μᾶς ὡδήγησαν εἰς μικρόν ἐξώστην, τόν ὁποῖον ἐσκίωνε τό πλούσιον φύλλωμα μιᾶς παλαιᾶς φιλλύρας. Ἀπό τόν ἐξώστην ἐβλέπαμε τήν γαλήνιαν θάλασσαν, τήν Δάφνη ν καί τήν ἀπέναντι ἀκτήν τῆς χερσονήσου Σιθωνίας. Ἡ γαλήνη ἦτο ἀπέραντος, τά τοπία μαγευτικά, ἡ σιωπή ὡσάν νά ἠκούετο, ἡ εἰρήνη εἰς τά νεανικά στήθη μας. Ὁ φίλος μου ἐδάκρυζεν εἰς τήν θέαν. Καί ἐγώ, ὅπως ἤμουν συνεπαρμένος ἀπό τήν φυσικήν ἐποπτείαν καί τήν χαράν μου, ἐμονολόγησα· πράγματι, πύλη τοῦ οὐρανοῦ... Οὐρανός ἤ ὡσάν οὐρανός, συνεπλήρωσεν ὁ συναισθηματικότερος ἀπό ἐμέ ἐν Χριστῷ ἀδελφός μου...
...Μᾶς προσεφέρθη καφές καί ἐπειδή δέν εἴχαμε, διαμονητήριον ἔπρεπε νά ἀναχωρήσωμεν εἰς Καρυάς. Παρεκαλέσαμεν νά προσκυνήσωμεν τά ἅγια Λείψανα καί τό μεγάλον τεμάχιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὡδηγήθημεν εἰς τό διακονικόν, ὅπου εἶχαν ἐκτεθῆ ἀργυρά καί ἐπίχρυσα κιβώτια μέ Λείψανα διαφόρων Ἁγίων, ὡς καί πολυτελής θήκη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου.
Ἐγονυπετήσαμεν καί τά ἠσπάσθημεν μέ εὐλάβειαν καί πόθον. Τά ἅγια Λείψανα καί ἰδιαιτέρως ὁ Τίμιος Σταυρός ἀπέπνεαν ἄρρητον εὐωδίαν, ἡ ὁποία διεπέρασε τήν καρδίαν μας. Ὅπως τήν καρδίαν μου διεπέρασεν ἕνας ἧλος τοῦ Χριστοῦ, πού ἄφησε τόν τύπον του ἐπάνω εἰς τό Ξύλον...
Ἔσπασαν κυριολεκτικῶς τά γόνατά μου καί ἀνελύθην εἰς λυγμούς. Τό ἴδιον καί ὁ φίλος μου... Ἐπέρασεν ἀρκετή ὥρα. Ὁταν ἠγέρθημεν, εἴδαμε μόνον τόν ἱερέα. Τά ἅγια Λείψανα εῑχεν ἤδη τοποθετήσει εἰς τό ἅγιον Βῆμα. Ὁ εὐλαβέστατος ἱερεύς ἔψαλλε χαμηλοφώνως· «Ὡς βότρυν πλήρης ζωῆς, ὁ βαστάσας τόν Ὕψιστον, Σταυρέ τίμιε...» Kαί στρεφόμενος πρός ἡμᾶς, ἀδελφοί μου, εἶπεν ἐν κατανύξει, ἰδού διατί ὑπάρχουν ἀπιστοῦντες εἰς τόν Χριστόν ὡς Θεόν, σταυρωθέντα μετά ληστῶν! Ὅταν λατρεύω τόν ἑαυτόν μου, ἀγνοῶ τελείως τήν ἔμφρονα παραφροσύνην τῆς ἀγάπης καί τήν ἔκστασιν ἐκ τῶν ὁρίων τῆς φύσεως πρός ὠφέλειαν τοῦ ἄλλου. Θεωρῶ παραλογισμόν τό κατάντημα ἑνός Θεοῦ μέχρι τοῦ ἀτιμότατου ξύλου, ὅπου ἐπροσκυνήσατε, καί δέν ἐννοῶ, ὅτι διά τοῦ τοιούτου θανάτου ἐξεδηλώθη ἡ ἀγάπη ἐκστατικῶς.. .Ἄλλωστε δέν πρέπει νά λησμονῶμεν, ὅτι τό μέγεθος τῆς ἀγάπης ἐν τῷ Χριστῷ, ἤ τό ἀνάλογον πρός τήν μεγαλωσύνην Του, ἀσύλληπτον ὑπό ἀνθρωπίνης διανοίας...Ἠσπάσθημεν τήν χεῖρα του καί αὐτός μᾶς ἠσπάσθη εἰς τό μέτωπον καί ἀνεχωρήσαμεν ἔμπλεοι πνευματικῆς εὐφροσύνης...
Ἐβαδίζαμεν πρός Καρυάς ἐν βυθισμῷ εἰς ἑαυτούς. Ἀλλά κάθε τόσον ἐστρεφόμεθα δεξιά καί ἀριστερά καί πότε πρός τά ὀπίσω, διά νά θαυμάσωμεν τάς φυσικάς καλλονάς εἰς τά δάση καί τούς ἀναπεπταμένους λόφους. Κάτω πράσινον, ἐπάνω γλαυκόν, εἰς τήν θάλασσαν γαλάζιον καί παντοῦ φῶς καί ἀρμονία... Ἡ γαλήνη ἡπλοῦτο εἰς ὅλην τήν ὁρατήν περιοχήν καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἐνεργοῦσε θείως εἰς τάς καρδίας μας! Ὁ φίλος μου ἐστάθη καί μ' ἐκοίταζε μέ δακρυσμένους ὀφθαλμούς.
— Πῶς σοῦ φαίνονται ὅλα αὐτά; μοῦ λέγει.
—Ὤ, ἀδελφέ μου, τοῦ ἀπαντῶ. Τώρα δέν ὁμιλοῦν. Τώρα κλαίουν ἀπό χαράν καί δοξάζουν τόν Κύριον...
...Μεταξύ τῆς ἱερᾶς Μονῆς ὅπου ἀφήσαμεν καί τῶν Καρυῶν, εἰς ἕνα χλοερόν ἀναπεπταμένον πεδίον, μᾶς ἐπρόφθασεν ἕνας Μοναχός ἕως τριάκοντα ἐτῶν. Ὡμοίαζε μέ ἀποκολληθεῖσαν τοιχογραφίαν τῆς Κρητικῆς Σχολῆς. Μᾶς ἐχαιρέτισεν, ἀνταπεδώκαμεν τόν χαιρετισμόν καί συμπορευόμεθα σιωπηλοί διά τήν πρωτεύουσαν...
— Διά Καρυάς, ἀδελφοί; ἠρώτησε μέ σεμνότητα ὁ Μοναχός.
— Μάλιστα, πάτερ, ἀπηντήσαμεν.
— Πρώτην φοράν ἔρχεσθε εἰς Ἅγιον Ὄρος; ἠρώτησε πάλιν.
—Έλπίζομεν νά εἶναι ἡ πρώτη καί τελευταία, ἀπεκρίθη ὁ φίλος μου, διότι ὅλα ἐλκύουν τόσον ἀκατανικήτως ἐδῶ, ὥστε ἡ ἐπιστροφή νά εἶναι μᾶλλον ἀδύνατος...
—Ἄ, λοιπόν, σᾶς... συνέλαβεν ἡ παγίς; εἶπε χαριτολογῶν ὁ Μοναχός. Τό περίεργον ἐν προκειμένῳ εἶναι, ὅτι ἐνῶ εἰς τάς πάσης φύσεως παγίδας συλλαμβάνονται οἱ πάσης φύσεως μωροί, εἰς τήν Μοναχική ν παγίδα συλλαμβάνονται μόνον οἱ πάσης φύσεως εὐφυεῖς...Τί τά θέλετε, ἀδελφοί μου, χρειάζεται κάτι περισσότερον άπό κοινήν σκέψιν καί κοινά συναισθήματα, διά νά γίνῃ κανείς μοναχός. Χρειάζεται ἄνωθεν κάποια θεία ἐπίπνοια, ἕνας φωτισμός, μία ἔλξις, μία συναντίληψις...Ἔρρωσθε, λοιπόν, ἐν Κυρίῳ καί «ἐνδυναμοῦσθε ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ»... Καί ὁ Μοναχός ἐσιώπησε...
—Διατί, πάτερ, χρειάζεται ἀνωτέρα τις δύναμις διά νά γίνῃ κανείς μοναχός; εἶπα.
— Δέν τό ἀντιλαμβάνεσθε, ὅτι πρέπει νά κάμνετε διαρκῶς ἀγῶνα πρός τάς ἀδυναμίας τῆς φύσεως; Ὅτι πρέπει νά ὑποβληθῆτε εἰς ἀνάπλευσιν τοῦ ποταμοῦ; Ὁ μοναχός είναι ἕνα θεῖον τέρας. Μή σκανδαλίζεσθε. Τέρας δέν εἶναι τό παράδοξον, τό μή φυσικόν; Οἱ μοναχοί λοιπόν, δέν ζοῦν κατά φύσιν, ἀφοῦ ἀσκοῦν ὑπερφυσικάς λειτουργίας. Ἡ φύσις ζητεῖ γάμον. Ὁ μοναχός ὑπερβαίνει τήν ἐπιταγήν. Ἡ φύσις ζητεῖ τροφήν, ὁ μοναχός λέγει, ὄχι. Ἡ φύσις ζητεῖ ἐλευθερίαν, ἀλλ' αὐτός δουλοῦται ἑκουσίως. Ἐδῶ ζῆ, ἀλλά τά ἄνω σκέπτεται. Εἰς τήν γῆν περιπατεῖ, ἀλλα τά θεῖα βλέπει, ἐκεῖνα φαντάζεται, εἰς τά θεῖα κατευθύνεται, ἐκεῖνα ποθεῖ, περιφρονεῖ τά ἐντεῦθεν, ζῆ τά ἐκεῖθεν. Ὁ μοναχός συνδυάζει τό φυσικόν μετά τοῦ ὑπερφυσικοῦ. Εἶναι ἕνα κράμα παρόντος καί μέλλοντος, παροδικοῦ καί αἰωνίου, χοός καί πνεύματος, κτήνους καί ἀγγέλου, ἀνθρωπίνου καί θείου. Καί, κατά ἔκφρασιν Πατρός τῆς Ἐκκλησίας, ὁ μοναχός εἶναι «ἐν σαρκί περιπολῶν Θεός»...
...Μετά δίωρον, σχεδόν, πορείαν, συγκλονισμένοι κυριολεκτικῶς ἀπό τούς λόγους τοῦ νέου μοναχού, ἐφθάσαμεν εἰς τό ὑψηλότερον σημεῖον, ἀπ' ὅπου ἐφαίνετο πανοραματικῶς ἡ πολίχνη τῶν Καρυῶν. Τό θέαμα ἦτο ὀνειρῶδες. Ὅ,τι εἶναι μακρυνόν, ἀσχημάτιστον, ἐπιβάλλεται εἰς τό πνεῦμα.
Ἀλλά τό κάλλος τῶν Καρυῶν ἀντέχει καί ἀπό πλησιέστερα, διεπιστώσαμεν... Εἰσήλθομεν εἰς τήν ἀρχαίαν βασιλικήν τοῦ Πρωτάτου καί ἐμείναμεν ἐπι ὥραν προσευχόμενοι καί θαυμάζοντες τάς ἐκπληκτικάς εἰς χρώματα, κίνησιν καί ἔκφρασιν τοιχογραφίας τοῦ Πανσελήνου... Προσκυνήσαμεν το «Ἄξιόν ἐστιν» καί ἀνεχωρήσαμεν...
πηγή: Θεόκλητου Διονυσιάτου μοναχού, Μεταξύ Ουρανού και Γης, εκδ. Παπαδημητρίου, 1999 (8η έκδοση).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου