Όταν πας με το Σταυρό στο χέρι…

Όταν πας με το Σταυρό στο χέρι, βαδίζεις στο δρόμο του Θεού. Χωρίς αυτόν, ακολουθείς το δρόμο που χάραξαν οι άνθρωποι.
     Ο Σταυρός σε οδηγεί από δύσβατα μονοπάτια, από τη στενή και τεθλιμμένη οδό, η οποία βρίθει ακανθών και τριβόλων. Η ψυχή σου δέρνεται αλύπητα, ματώνει συνέχεια, αιμορραγεί, αλγεί. Κι εσύ αισθάνεσαι σα να δέχθηκες χτύπημα από ισχυρό κύμα στα αυτιά, τα κέντρα της ισορροπίας. Και νιώθεις ότι χάνεσαι, βαδίζεις σε έρημο, σε καταπίνει το άνυδρο τοπίο, βιώνεις τα μαρτύρια της κολάσεως. Θέλεις να φωνάξεις και ήχοι δε βγαίνουν από το στόμα σου. Η επικοινωνία με σύμπαν το περιβάλλον έχει διακοπεί.
     Οι άνθρωποι είναι από εχθρικοί έως αδιάφοροι για το άλγος σου. Η φύση, που θα έπρεπε να είναι φιλική μαζί σου, είναι απόμακρη σαν πίνακας σε κάδρο, μια ζωγραφιά. Είσαι μόνος, μόνο με το Θεό σου, πρόσωπο προς πρόσωπο. Κανείς δε συμμετέχει στον πόνο σου. Δε συμμερίζεται την αγωνία σου. Δύσκολες ώρες. Επιβάλλεται να δώσεις μαρτυρία. Εκεί θα φανεί αν μπορείς ν’ απαρνηθείς όλα τα έμψυχα και άψυχα πλάσματα και να δοθείς στον πλάστη. Αν είναι εφικτό, είσαι στο δρόμο Του. Αν όχι, τα βαρίδια θα σε κρατούν κολλημένο στη γη. Δε θα αξιωθείς την ευλογία Του, αυτή που δίνει ως πολύτιμο έπαθλο στους νικητές του Μεγάλου Αγώνα. Της διαρκούς πάλης μεταξύ καλού και κακού, που θα εκπνεύσει αγκαλιά με την τελευταία σου ανάσα.
     Όσο ζει κανείς, τίποτα δεν είναι βέβαιο. Δεν υπάρχει σιγουριά σ’ αυτόν τον πόλεμο. Κάποια μάχη χάνεις, άλλη κερδίζεις, αλλά πάντοτε πλανάται η αβεβαιότητα για την έκβαση της επόμενης. Έσο ετοιμοπόλεμος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Γιατί, όπως λένε και οι Πατέρες, ο εχθρός ούτε κουράζεται ούτε κοιμάται. Καραδοκεί μόνιμα, «ως λέων ωρυόμενος τίνα καταπίει».
     Σε κάθε αγώνα υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες. Αυτούς, τους βάζει ο Κύριος. Όσο κι αν θέλει κάποιος, αδυνατεί να τους αλλάξει. Απλά τους αποδέχεται και εισέρχεται στην παλαίστρα δηλώνων συμμετοχή ή τους απορρίπτει αποχωρώντας. Τρίτη επιλογή δεν έχει.
     Ένα είναι σίγουρο. Ότι αυτός που τους έθεσε, ο Δημιουργός μας, σαφώς είναι ισχυρότερος των δημιουργημάτων Του. Τα αγαπάει περισσότερο από ότι εκείνα αυτόν κι εργάζεται τη σωτηρία τους, συμμετέχων στον πόνο τους, αλλά και στην ανάστασή τους. Είναι τα πλάσματα στα οποία έδωσε όλο το ενδιαφέρον και τη φροντίδα Του και δεν τα εγκατέλειψε ποτέ. Ήρθε προς αυτά, έπαθε κι έφυγε, περιμένοντας ν’ ακολουθήσουν, οι αγαπώντες Αυτόν, το δρόμο Του, το δύσκολο, τον τραχύ, τον επώδυνο αλλά και το μοναδικό. Το δρόμο της Αγάπης, της Αλήθειας, της Αφοσίωσης, της Θυσίας, της Κατανόησης.
     Κι όποιος τον πάρει αυτόν, παραδόξως, ενώ μετά από τόσο μόχθο, θα περίμενε κανείς να είναι εξουθενωμένος, βγαίνει στο ξέφωτο της αγαλλίασης, της αληθινής ευτυχίας.
     Είναι πράγματι άξιον απορίας, πώς το αίμα από τα καρφιά του Σταυρού μετουσιώνεται σε ύδωρ ζων, δροσερό, αναζωογονητικό, το οποίο φέρνει την ύψιστη ευτυχία.
     Όλα αυτά τα παράδοξα παραμένουν ασύλληπτα για τον κοινό νου. Ακόμα και το μορφωμένο. Ο Απόστολος των Εθνών το δήλωσε ρητά στον Ύμνο της Αγάπης. Μόνο μέσω αυτής θα γνωρίσουμε την αληθινή ζωή.
     Καμιά γνώση, όσο μεγάλη κι αν θεωρείται από τους ανθρώπους, όσο σπουδαία κι αν είναι, πόρρω απέχει από τη μοναδική Αλήθεια, που είναι ο Χριστός: «Εγώ ειμί η Αλήθεια και η Ζωή».
     Όσον αφορά το αν κάποιος πάει «μπροστά» ή όχι με το Σταυρό στο χέρι, δηλαδή οδηγό του, αυτό για το Χριστιανό δε λέει τίποτα. Οι λέξεις, ενίοτε, έχουν διαφορετικές έννοιες, ανάλογα με το που και γιατί χρησιμοποιούνται. Τα μεγέθη όλα έχουν καθοριστεί ως προς σημείο αναφοράς. Για τον καθένα, αυτό είναι διαφορετικό, οπότε εύλογα, αλλάζει και η σημασία τους.
     «Μπροστά», για έναν κοσμικό άνθρωπο, σημαίνει απόκτηση αγαθών, πλούτου, κοινωνικής θέσης, δόξας. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, εις βάρος της πνευματικής τους κατάστασης, πολλάκις και της ίδιας τους της ψυχής.
     Θέτει ο ίδιος πλέον τα όρια για το πόσο μπορεί να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του, τις δυνατότητές του, τους συνανθρώπους του και μέχρι ποιο σημείο του επιτρέπεται να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες.
     Όταν δεν τα αγγίξει, η αδηφαγία του, του υποβάλλει τη σκέψη, πως τα όρια δε σημαίνουν τίποτα, αφού ορατά δεν τον εμποδίζει κανείς. Τώρα κινείται σε άλλη σφαίρα. Λειτουργεί σύμφωνα με την αντίληψη του Χίτλερ: «Οι κανόνες τίθενται για να παραβιάζονται», καθώς κι αυτήν του άφρονος πλουσίου.
     Λησμονεί ότι είναι φθαρτό όν. Δημιούργημα Κάποιου, και του διαφεύγει ότι θα δώσει λόγο σ’ Αυτόν για τα έργα του. Γιατί δεν μπορεί να πλάστηκε όλος αυτός ο υπέροχος και πολύπλοκος κόσμος για το τίποτα!  Απλά για να παλεύει κάθε μέρα μεταξύ φθοράς και δημιουργίας. Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι υπάρχει κάτι ανώτερο από αυτό που βλέπουμε, αντάξιο του τελειοτέρου δημιουργήματος του Θεού.
     Δεν ήρθε ο άνθρωπος σ’ αυτή τη γη απλά για να πεθάνει και να γίνει λίπασμα. Το πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο θα τον τοποθετήσει εκεί που πραγματικά ανήκει. Θα απολαύσει τη τρυφή του Παραδείσου για τον οποίο πλάστηκε ή  θα υποστεί τα μαρτύρια της κολάσεως στην οποία θα εκπέσει.
     Σ’ αυτόν ανατίθεται η εκούσια επιλογή. Αλλά δεν πρέπει να λησμονεί ότι κάθε επιλογή οδηγεί και σ’ ένα αποτέλεσμα. Γι’ αυτό πρώτα να λαμβάνει  υπόψη του το στόχο κι ύστερα ν’ ασχοληθεί και να αναλώσει τις δυνάμεις του στο πώς θα τον πετύχει.
     Τα τρομερά λάθη της ζωής μας οφείλονται κυρίως στις λάθος επιλογές μας και στο ότι δεν τις κάνουμε εξ’ αρχής. Λειτουργούμε παρορμητικά, απερίσκεπτα, κατά το δοκούν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Κι όταν κάποτε τις κάνουμε, δε βαδίζουμε στο δρόμο που οδηγεί σ’ αυτές, αλλά σ’ εκείνον που μας ικανοποιεί, ο οποίος συνήθως μας κατευθύνει αλλού.
     Θα είναι καλό, ο καθένας καθημερινά να κάνει τον απολογισμό του. Κι όταν αντιλαμβάνεται ότι παρεκκλίνει της πορείας του, να επανέρχεται σ΄ αυτήν. Γιατί, αν δεν το πράξει, θα απομακρυνθεί τόσο, ώστε ο γυρισμός θα είναι επώδυνος.
     Αν δε φροντίσουμε και δεν μπορέσουμε να θεραπεύσουμε τις μικρές μας ασθένειες, πόσο μάλλον θα καταφέρουμε να ιάσουμε τις βαριές, οι οποίες, αν δεν προσέξουμε, πολύ εύκολα θα μετατραπούν σε ανίατες. Και τότε, όπως λέγει η Γραφή, θα παραδοθούμε στον Κριτή, για τη δίκαιη τιμωρία. Τότε, όσο κι αν διαμαρτυρηθούμε, θα είναι πλέον πολύ αργά. Ο χρόνος της δοκιμασίας θα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι κατάσταση θα κινείται έξω από τη σφαίρα των δυνατοτήτων μας.
     Επιβάλλεται να επιδείξουμε εγρήγορση, να δραστηριοποιηθούμε, αν ενδιαφερόμαστε αληθινά για το «εγώ», χάριν του οποίου κάνουμε πολλάκις τα μεγαλύτερα σφάλματα. Να το θέσουμε εκεί που πραγματικά ανήκει. Στην υπηρεσία του Θεού και του πλησίον. Μόνο έτσι θα παραμείνει υγιές, και χρήσιμο.

(Ανδρομάχη, Εκπαιδευτικός)
https://simeiakairwn.wordpress.com/