Ο Άγιος που σε άνθισε

Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος, 

Tον είπαν υποκριτή, όπως συνηθίζεται, εξάλλου, προς τους νέους, οι οποίοι κλίνουν προς την πνευματική ζωή, αυτοί, δηλαδή, να δέχονται επιθέσεις χωρίς κανένα αίτιο.

Αλλά, αστόχησαν οι φθονεροί, όταν ο νεαρός πουλώντας τα υπάρχοντα του, κουρεύτηκε πλέον μοναχός της υπακοής και της ταπείνωσης, ώστε σύντομα να αξιωθεί θεϊκών οπτασιών και άλλων τέτοιων ουρανίων βιωμάτων.

Ζούσε σε καλύβα στο βουνό. Έτρωγε άγρια βότανα. Φορούσε ένα κάποιο ένδυμα από δέρμα, όπως το υποθέτουμε φτωχό, μισοσβησμένο και τριχίσιο, όπως του Άγιου Ιωάννου του Προδρόμου. Τον έλεγαν κι εκείνον Ιωάννη και άρα δικαίωνε τον Άγιο του μέσα στις ερήμους και στην παρόμοια ζωή του.

Πήγε και έζησε μέσα σε κουφάλα δένδρου μέσα στην αδιάβατη έρημο του όρους Ρίλα. Πήγε εκεί και ξάφνου άνθισε ο τόπος της ερήμου, φυτρώνοντας γύρω του ρεβίθια (!) από τα οποία τρέφονταν ο ίδιος, αλλά και άλλοι αργότερα, πέραν που μετά, σε μία άλλη περίοδο του βίου του, κατέβαζαν οι Άγγελοι φαΐ, ένα ένα τα καρβέλια ψωμί (!) για τον Ιωάννη, τα οποία εγεύθησαν κάποτε και μερικοί απεσταλμένοι του Βασιλέως Πέτρου της Βουλγαρίας.     

Άλλοτε, οι άνθρωποι φυτρώνουν έναν τόπο, και, άλλοτε, ο τόπος ανθίζει από άνθρωπο.  Άλλοτε, οι Βασιλείς έψαχναν τους Αγίους, καθώς τώρα οι Άγιοι αναζητούν τους Βασιλείς, με αγωνία, για να τους πουν ότι τα έθνη γκρεμίζονται, αλλά δεν τους βρίσκουν. 

Ο Βασιλεύς Πέτρος της Βουλγαρίας περιέβαλλε τον Άγιο με μεγάλο σεβασμό, με διαρκή αναζήτηση γονυκλισίας, συνομιλίας, επικοινωνίας με τον άνθρωπο του Θεού. Γράφει, κάποτε, ο ίδιος ο Βασιλεύς προς τον Ιωάννη στις ερήμους: 

«Ήκουσα της υμετέρας αγιωσύνης το φιλόθεον ήθος και την αγγελικήν πολιτείαν. Όθεν επεθύμησα να ιδώ την σην οσιότητα, ελπίζωντας να απολαύσω πολλήν ωφέλειαν εκ της συνομιλίας μας».

Άλλοτε, οι άρχοντες του λαού, έβλεπαν την αδυναμία τους να σταθούν επαξίως, χωρίς την εύνοια του Θεού και τη διάκριση στις αποφάσεις τους, ως δώρον εκ μέρους Του.

«Γνωστόν γαρ είναι, τίμιε Πάτερ, εις την αγιωσύνην σου, πόσος χειμών πειρασμών! και πόσαι ταραχαί καταβυθίζουσι τας καρδίας των βασιλέων!».

«Φεύγε τας αδικίας και αρπαγάς» του αποκρίνεται, γραπτώς, ο Άγιος Ιωάννης. 

Αφήνει προς τον Βασιλέα πατρική συμβουλή:

«Έχε, την μεν μνήμην του θανάτου, ωσάν αχώριστον σύζυγον. Tους δε αναστεναγμούς και τα δάκρυα, ωσάν φίλτατα τέκνα σου. Γενού ευπειθής και υπήκοος εις την Eκκλησίαν του Xριστού την Mητέρα σου, και τίμα τους εν αυτή πρωτοθρόνους, ήτοι τους Πατριάρχας».

   

Πικρό το παρόν. Εκλείπουν τέτοια παραδείγματα, τουλάχιστον στα φανερά. 

Το «άλλοτε» ήταν «άλλοτε» και «τώρα» είναι «τώρα», μα και το «τώρα» έχει μέσα του «άλλοτε» αρκετό, έστω κρυφό. Ο αδιάψευστος ουρανός γνωρίζει ηγέτες του παρόντος, οι οποίοι διαβάζουν το Ψαλτήρι, που κάνουν σταυρό, που έχουν διάκριση Θεού αταλάντευτη.

Ο Άγιος Ιωάννης της Ρίλας, ο αληθινός προστάτης του έθνους των Βουλγάρων, ας φωτίζει κάθε ηγέτη επί της Γης, κάθε άνθρωπο που διοικεί ανθρώπους υπό τον καύσωνα του πειρασμού και της αμφιταλαντεύσεως μεταξύ εγκοσμίου και επίγειας δόξης.

Τις πληροφορίες για τον Βίο του Αγίου Ιωάννου της Ρίλας λαμβάνουμε από το «Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005» σε διαδικτυακή ανάγνωση από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, http://www.snhell.gr

ΚΓΠ - Οκτ 2017

http://constantinoupolin.blogspot.