Το κήρυγμα του σταυρού σφραγισμένο από το σταυρικό πάθος του Χριστού επισημαίνει ότι «όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα τη χάσει, ενώ όποιος χάσει τη ζωή του χάριν εμού και του ευαγγελίου, θα τη σώσει». Εδώ βρίσκεται ο δρόμος που διάλεξε ο Θεός, για να έρθει στους ανθρώπους και για να πάνε οι άνθρωποι στον Θεό. Πρόκειται για ένα δρόμο αντιφατικό. Ένα δρόμο που προκαλεί τη λογική και μάς προσκαλεί να εμπιστευθούμε την αλήθεια που ο Θεός μάς αποκάλυψε. Ένα δρόμο σκληρό, επίπονο και οδυνηρό, που όμως το τέρμα του είναι λυτρωτικό. Απαρνούμαι τον εαυτό μου σημαίνει απελευθερώνομαι από τον ασφυκτικό κλοιό του εγώ. Απελευθερώνομαι από τον παραλογισμό που με ωθεί να υπερτονίζω και να υψώνω τον εαυτό μου σε είδωλο γύρω από το οποίο ζητάω να στρέφεται η ζωή η δική μου και των γύρω μου. Αυτό είναι αυτοκαστροφικό. Γιατί κάθε φορά που ασχολούμαστε αποκλειστικά με τον εαυτό μας και με την ικανοποίηση των δικών μας επιθυμιών δεν μπορούμε να αισθανθούμε τις ανάγκες των άλλων. Έτσι όμως κλείνουμε την πόρτα στον Θεό και δεν μπορούμε να ενωθούμε μαζί Του.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αυταπάρνηση και η εν υπομονή και ελπίδι άρση του σταυρού οδηγεί τον πιστό στην εν Χριστώ υπέρβαση του μαρτυρίου του. Όπως παρατηρεί ένας λόγιος Επίσκοπος, «στον Γολγοθά υπήρχαν τρεις σταυροί. Οι δύο ήταν το τέρμα της πορείας δύο ληστών, ο μεσαίος ήταν απλώς ένα σταυροδρόμι. Διότι Εκείνος που υψώθηκε πάνω του είχε περάσει μια ζωή αγάπης και αλήθειας και όδευε δια του σταυρού προς τον Πατέρα. Αλλά, ακόμη, η χάρη και η δύναμη του σταυρού του Χριστού επηρέασε και μεταμόρφωσε τον έναν από τους δύο άλλους σταυρούς κάνοντάς τον δια της μετανοίας «θύραν» του παραδείσου. Αυτό είναι μια πολύ ουσιαστική παρηγοριά για όσους σήμερα σηκώνουν σταυρό ενοχής».
(Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου