Οι φαινομενικές ήττες

Φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι ο Χριστός διώκεται, ηττάται. Γνωρίζει την προσφυγιά. Απομακρύνεται από την πατρίδα του. Έτσι και ο χριστιανός στη ζωή του, φαίνεται να υφίσταται εξοντωτικούς πειρασμούς και σφοδρές ήττες, πράγμα που δεν παραλείπει να αναφέρει και ο απόστολος Παύλος. Η ίδια η Εκκλησία μας στην πορεία της γνώρισε φοβερούς διωγμούς από αιμοσταγείς αυτοκράτορες, αλλά και από αμετανόητους αιρετικούς.

Όπως ακριβώς ο Χριστός άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στον Σταυρό, γνωρίζοντας κατά την ανθρωπότητά του την τέλεια αδυναμία και εξουθένωση, κατέβηκε στον τάφο σαν κοινός θνητός, έτσι και το σώμα του, που είναι η Εκκλησία, φαίνεται να κλυδωνίζεται – και όντως – από τις δοκιμασίες, όμως στο τέλος νικά γιατί έχει θεμελιωθεί πάνω στο αίμα των απειράριθμων μαρτύρων της, οι οποίοι άλλο δεν κάνουν από το να συνεχίζουν τη ζωή του Χριστού.

Στο τέλος όμως «τεθνήκασιν οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου», και το παιδίον πορεύεται ανεμπόδιστα και νικητήρια στο έργο του. Στο τέλος ο Χριστός ανασταίνεται και διαλύει το σκότος και τον φόβο του θανάτου για πάντα.