«…Κύριε, άσε με να ‘ρθω κοντά σου…»

«…Κύριε, άσε με να ‘ρθω κοντά σου.
Ίσως με την τόση φτώχεια μου, τη μικρότητά μου, τις τόσες τύψεις μου,
να σε παρηγορήσω λίγο τα βράδια που σε ακούω να κλαις. Γιατί τόση τελειότητα είναι ήδη ένα μαρτύριο.
Κύριε μόνο με την σιωπή σε νοιώθουμε. Κάθε ομιλία σε πληγώνει.
Κι οι λέξεις μας είναι τα τραύματά σου απ΄ όπου, μαζί με το αίμα σου,
στάζει και λίγη απεραντοσύνη.
Κύριε, είσαι το καθημερινό ψωμί μας, η μεγάλη νοσταλγία μας να ξαναγυρίσουμε – πού;
Είσαι η μήτρα που θα μας γεννήσει με το θάνατό μας. Αμήν.
Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα, ίσκιους, σκοτεινές παραβολές –
πώς να σε βρω;
Όμως είναι στιγμές που σ’ αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά μου σε προδίνει….
Κύριε, είσαι το μέγα άπειρο που ανασαίνουμε, ο απέραντος δρόμος που πηγαίνουμε.
Είσαι η απερίγραπτη σιωπή που την ακούμε μέσα μας και μιλάμε –για να μην πεθάνουμε από τρόμο…
Κύριε, σε αναζήτησα παντού: στις δόξες της γης και τ’ ουρανού, στο μεγαλείο των μητροπόλεων, στων εποχών τα σταυροδρόμια
κι εσύ περνούσες ταπεινά κι αθόρυβα στον πιο ακαθόριστο τη νύχτα ρεμβασμό μου…».

Τάσος Λειβαδίτης
https://simeiakairwn.wordpress.com/