«Παιδί μου, εάν προσέχεις ότι σου γράφω…»

Λοιπόν βιάσου. Λέγε διαρκώς την ευχήν. Μην παύεις καθόλου το στόμα. Έτσι θα την συνηθίσεις μέσα σου και κατόπιν θα την παραλάβει ο νους. Μην ξεθαρρεύεις στους λογισμούς, διότι μαλθακώνεσαι και μολύνεσαι.
Ευχή, βια φύσεως διηνεκής, και θα ιδής πόσην Χάριν θα λάβεις. Η ζωή του ανθρώπου παιδί μου, είναι θλίψις, διότι είναι στη εξορία.
Μη ζητείς τελείαν ανάπαυσιν. Ο Χριστός μας εσήκωσε τον σταυρόν, και ημείς θα σηκώσωμεν. Όλας τα θλίψεις εάν τας υπομένωμεν, ευρίσκομεν Χάριν παρά Κυρίου.
Δι’αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζώμεθα δια να δοκιμάζει τον ζήλον και την αγάπην προς αυτόν όπου έχομεν. Δι’ αυτό χρεία υπομονής.
Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μανθάνει τα πνευματικά, δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.
Αγάπα τον Ιησούν και λέγε αδιάλειπτα την ευχήν και αυτή σε φωτίζει εις την οδόν του. Πρόσεχε να μην κατακρίνεις.
Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρις και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι, να βλέπεις τα ιδικά σου σφάλματα. Αλλ’όταν υποχωρεί η Χάρις να δοκιμασθεί ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή.
Σύ όμως τότε μην χάνεις την προθυμίαν σου, αλλά φώναζε διαρκώς την ευχήν με βίαν, με το ζόρι, με πόνον πολύν. «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» Και πάλιν πολλάκις το αυτό συνεχώς.
Και ως ατενίζων νοερώς τον Χριστόν να του λέγεις: «…Δόξα σοι, δόξα σοι ο Θεός μου». Και υπομένων πάλιν θα έλθει η Χάρις, πάλιν η χαρά.
Όμως και πάλιν ο πειρασμός και η λύπη. η ταραχή και τα νεύρα. Αλλά και πάλιν αγώνας, νίκη, ευχαριστία. Και αυτό γίνεται μέχρις ότου ολίγον ολίγον καθαρίζεσαι από τα πάθη και γίνεσαι πνευματικός…
Η άσκησις παιδί μου, θέλει στερήσεις. Θέλει αγώνα και κόπον πολύν. Θέλει να φωνάζεις ημέραν και νύκτα προς τον Χριστόν. Θέλει υπομονήν εις όλους τους πειρασμούς και τας θλίψεις. Θέλει να πνίξεις θυμόν και επιθυμίαν.
Θα κουρασθείς πολύ έως να εννοήσεις ότι προσευχή χωρίς προσοχήν και νήψιν είναι απώλεια χρόνου, κόπος χωρίς πληρωμήν.
Πρέπει εις όλας τας αισθήσεις μέσα έξω να στήσεις άγρυπνον φύλακα την προσοχήν, διότι χωρίς αυτής ο νους και της ψυχής αι δυνάμεις διαχέονται στα μάταια και συνήθη, ωσάν το άχρηστο νερό που τρέχει στους δρόμους.
Ουδείς ποτέ εύρε προσευχήν χωρίς προσοχήν και νήψιν. Ουδείς ποτέ ηξιώθει να ανεβεί προς τα άνω χωρίς πρώτον να καταφρονήσει τα κάτω.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής και η Πατερική Παράδοσις – Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)
Πηγή: Αθωνικά
https://simeiakairwn.wordpress.com/