Μικρές μαρτυρίες πίστης

«Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. 6, 17)
«Στὸ ἑξῆς κανένας ἂς μὴ μοῦ δημιουργεῖ προβλήματα. Ἀρκετὰ ἔχω πάθει γιὰ τὸν Ἰησοῦ, ὅπως δείχνουν τὰ σημάδια στὸ σῶμα μου». 
Οι άγιοι της Εκκλησίας μας υφίστανται κόπους και δυσκολίες για την αγάπη του Χριστού. Όπως και στην κατά κόσμον ζωή μας οι άνθρωποι, όταν είμαστε αποφασισμένοι να προκόψουμε, καλούμαστε να εργαστούμε, να κοπιάσουμε, και όχι μόνο για να επιβιώσουμε, αλλά και για να χτίσουμε και να συντηρήσουμε σχέσεις, όπως η φιλία και η οικογένεια, έτσι και στην πνευματική μας ζωή και κατάσταση, η σχέση με τον Θεό δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς κόπο και μαρτυρία, που, κάποτε, γίνεται μαρτύριο. Ο κόπος είναι και σωματικός και πνευματικός. Η νηστεία, η προσευχή, η μελέτη του Ευαγγελίου, η προσφορά στον συνάνθρωπο δεν έρχονται άνευ κόπου. Δεν είναι μόνο η εντολή του Θεού στον άνθρωπο ότι κλήθηκε να εργάζεται και να φυλάσσει τον κόσμο τούτο, ή η δήλωσή Του ότι με τον ιδρώτα του προσώπου του ο άνθρωπος θα τρώγει το ψωμί του. Είναι και ότι τίποτα δεν πρέπει να μας δίδεται δωρεάν, διότι δεν το εκτιμούμε. Είναι η ελευθερία μας, την οποία καλούμαστε να τη χρησιμοποιήσουμε, για να δείξουμε ότι εκτιμούμε τα όσα ο Θεός έκανε για μας, από τη δημιουργία μας, μέχρι την αναδημιουργία μας με τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο, αλλά και την ένταξή μας στην Εκκλησία μας, ώστε να μη νιώθουμε ότι δικαιούμαστε χωρίς να αντιπροσφέρουμε.
            Είναι συγκλονιστικός ο λόγος του αποστόλου Παύλου στους Γαλάτες. Απαντώντας στην κριτική διαφόρων σχετικά με το αν πρέπει να μιλά εκ μέρους του Χριστού και των αποστόλων, όπως επίσης και στις ψευδείς διδασκαλίες διάφορων χριστιανών εξ Ιουδαίων, οι οποίοι ζητούν την επιστροφή στα ιουδαϊκά έθιμα, ο Παύλος ξεκαθαρίζει ότι ο ίδιος ο Χριστός του ανέθεσε το έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων, όπως και στους άλλους μαθητές, κατά την μεταστροφή του στην πορεία προς Δαμασκό, ενώ ήδη έχει υποστεί μαρτύρια και δοκιμασίες για την πίστη, τα σημάδια των οποίων είναι εμφανή στο σώμα του. Η ζωή του Παύλου είναι ζωή σταυρική και γι’ αυτό για το μόνο που καυχιέται είναι για τον Σταυρό του Χριστού.
            Ποιος από μας μπορεί εύκολα να καυχηθεί ότι έχει υποστεί μαρτύρια για τον Χριστό, ότι το σώμα του φέρει σημάδια της κακίας, της απόρριψης, της περιφρόνησης των ανθρώπων; Μόνο οι μάρτυρες της πίστης μας και οι άγιοι. Αλλά και το μαρτύριο της συνειδήσεως, το οποίο περιλαμβάνει σημάδια εμπαιγμού, περιφρόνησης, άρνησης, απόρριψης, περιθωριοποίησης, όπως επίσης και κόπους πνευματικούς, την απάρνηση του κόσμου, τη νηστεία, την αγρυπνία, την προσευχή, τη φιλοξενία, τη διακονία του πλησίον, τους πειρασμούς των δαιμόνων, αλλά και την εσωτερική σύγκρουση με τους λογισμούς του εαυτού, δεν το έχουμε οι περισσότεροι ή δεν το έχουμε σε σημαντικό βαθμό, καθότι οι βιοτικές μέριμνες μάς συμπνίγουν.
            Κι όμως, χρειάζεται να επιμείνουμε. Σε μια εποχή, στην οποία πολλοί χριστιανοί έχουμε την αίσθηση ότι ο Θεός μάς χρωστά, ότι θα τα έχουμε όλα στο πιάτο μας επειδή πιστεύουμε, ότι μπορούμε εκ του ασφαλούς και άνευ κόπου να είμαστε «εντάξει» έναντι της πίστεως και της αληθείας, ο αποστολικός λόγος μάς υπενθυμίζει ότι ο δρόμος είναι μακρύς, εάν θέλουμε η σχέση μας με τον Θεό να είναι αυθεντικά αγαπητική. Στον έρωτα ο άνθρωπος δίνει. Κουράζεται. Αποδεικνύει την αγάπη του. Αυτή είναι και η σχέση μας με τον Θεό. Σχέση ερωτικής αγάπης, διότι πρώτα Εκείνος μας αγάπησε και μας αγαπά, φτάνοντας μέχρι τον Σταυρό, για να μπορούμε να κοινωνούμε μαζί του την αλήθεια και την αιωνιότητα.
            Λίγος, έστω, κόπος χρειάζεται. Η νηστεία, η προσευχή, ο εκκλησιασμός, ο αγώνας μας έναντι των λογισμών και των πειρασμών, η άρση του σταυρού μας, η μετοχή μας στην εκκλησιαστική ζωή, αποτελούν σημάδια μαρτυρίας για την αγάπη του Χριστού, όπως επίσης και η απόφασή μας να μην υπολογίσουμε το εκκοσμικευμένο πνεύμα και να προχωρήσουμε στον αγώνα για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, στον αγώνα της αγάπης, της αντίστασης, της αληθείας. Ας είναι οι πρεσβείες των Αγίων οι βοηθοί μας στον δρόμο αυτό, όπως επίσης και η μετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας το εχέγγυο ότι ακολουθούμε την οδό που σώζει.

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
24 Νοεμβρίου 2024, Κυριακή ΙΓ’ Λουκά
http://www.nyxthimeron.com/