«Την ώρα της ακολουθίας, όταν ο γέροντας άκουγε το όνομα του Χριστού, είχες την αίσθηση ότι άνοιγε ένα φράγμα ψυχικό..»

«Την ώρα της ακολουθίας, όταν ο γέροντας άκουγε το όνομα του Χριστού, είχες την αίσθηση ότι άνοιγε ένα φράγμα ψυχικό και πλημμύριζε η ύπαρξή του από τον έρωτα, που χρόνια ζούσε η καθαρή του καρδιά.
Στο άκουσμα του ονόματος της Παναγίας, σεισμική δόνηση στο στασίδι του.
Έσκυβε ευλαβικά το κυρτωμένο σώμα.
Την ώρα της Λειτουργίας ένιωθες ότι κάθε λόγος γινόταν λαβίδα αγία και ο παππούς μεταλάμβανε «τη Χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την Αγάπη του Θεού και Πατρός και την Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος».
Ναι, το έβλεπες.
Ο γέροντας ζούσε τη θεία Λειτουργία.
Έτρεχε, άκουγε, μίλαγε, παρακαλούσε, ικέτευε, άγγιζε τον Χριστό και γι’ αυτό αναφωνούσε δοξολογικά ως άλλος Θωμάς·
«Ο Κύριος μου και ο Θεός μου»!
Μπροστά στο άγιο Ποτήριο χίλια στόματα έγινε.
Άνοιξε η ψυχή, η διάνοια, το σώμα.
Όλα τα κύτταρα, πνευματικά και σωματικά, σαν στόματα μιας χορωδίας, άνοιξαν και υποδέχθηκαν τον Χριστό ψάλλοντας·
«εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Από το βιβλίο «Έλα Φως…» Συνάντηση με τον Όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, του π. Σπυρίδωνα Βασιλάκου
https://simeiakairwn.wordpress.com/