Ο γεωργός όταν σπείρει τους σπόρους, τους οποίους με τόσο πολύ κόπο συνέλεξε, εύχεται να έρθει ο χειμώνας. Και ένας που δεν γνωρίζει από γεωργία, θα του φανούν παράξενα όλα αυτά που βλέπει και θα πει στον εαυτόν του: Τί κάνει αυτός ο άνθρωπος; Σκορπίζει αυτά που μάζεψε και όχι μόνο τα σκορπίζει, αλλά τα ανακατώνει και με μεγάλη επιμέλεια, με το χώμα, αλλά και παρακαλεί να βρέξει πολύ, ώστε να σαπίσουν όλα όσα έριξε στη γη και να γίνουν λάσπη. Και θορυβείται όταν βλέπει να ξεσπούν βροντές και αστραπές... Ο γεωργός όμως, βλέποντας όλα αυτά, δεν αισθάνεται έτσι, αλλά αντίθετα χαίρεται και αγάλλεται, βλέποντας το χειμώνα. Γιατί δεν αποβλέπει στα παρόντα, αλλά αναμένει τα μέλλοντα. Δεν σκέπτεται τους σπόρους που σαπίζουν, αλλά τα μεστωμένα στάχυα. Ούτε την ενοχλητική βροχή, αλλά την πολύ ευχάριστη σκόνη του αλωνισμού. Έτσι λοιπόν και εμείς, ας μην βλέπουμε μόνο την παρούσα θλίψη, ούτε τον πόνο, αλλά την ωφέλεια και τον καρπό που θα προέλθει απ' αυτήν.
(Ιερός Χρυσόστομος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου