Αγιογραφικό ανάγνωσμα

Τῼ ΣΑΒΒΑΤῼ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
ια΄ 1 - 45
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν τις ἀσθενῶν Λάζαρος ἀπὸ Βηθανίας, ἐκ τῆς κώμης Μαρίας καὶ Μάρθας τῆς ἀδελφῆς αὐτῆς. 2 ἦν δὲ Μαριὰμ ἡ ἀλείψασα τὸν Κύριον μύρῳ καὶ ἐκμάξασα τοὺς πόδας αὐτοῦ ταῖς θριξὶν αὐτῆς, ἧς ὁ ἀδελφὸς Λάζαρος ἠσθένει. 3 ἀπέστειλαν οὖν αἱ ἀδελφαὶ πρὸς αὐτὸν λέγουσαι· Κύριε, ἴδε ὃν φιλεῖς ἀσθενεῖ. 4 ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρὸς θάνατον, ἀλλ' ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι' αὐτῆς. 5 ἠγάπα δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν Μάρθαν καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς καὶ τὸν Λάζαρον. 6 ὡς οὖν ἤκουσεν ὅτι ἀσθενεῖ, τότε μὲν ἔμεινεν ἐν ᾧ ἦν τόπῳ δύο ἡμέρας· 7 ἔπειτα μετὰ τοῦτο λέγει τοῖς μαθηταῖς· Ἄγωμεν εἰς τὴν Ἰουδαίαν πάλιν. 8 λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταί· Ραββί, νῦν ἐζήτουν σε λιθάσαι οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ πάλιν ὑπάγεις ἐκεῖ; 9 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Οὐχὶ δώδεκά εἰσιν ὧραι τῆς ἡμέρας; ἐάν τις περιπατῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, οὐ προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς τοῦ κόσμου τούτου βλέπει· 10 ἐὰν δέ τις περιπατῇ ἐν τῇ νυκτί, προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ. 11 ταῦτα εἶπε, καὶ μετὰ τοῦτο λέγει αὐτοῖς· Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνήσω αὐτόν· 12 εἶπον οὖν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Κύριε, εἰ κεκοίμηται, σωθήσεται. 13 εἰρήκει δὲ ὁ Ἰησοῦς περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ἐκεῖνοι δὲ ἔδοξαν ὅτι περὶ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὕπνου λέγει. 14 τότε οὖν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς παρρησίᾳ· Λάζαρος ἀπέθανε, 15 καὶ χαίρω δι' ὑμᾶς, ἵνα πιστεύσητε, ὅτι οὐκ ἤμην ἐκεῖ· ἀλλ' ἄγωμεν πρὸς αὐτόν. 16 εἶπεν οὖν Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος τοῖς συμμαθηταῖς· Ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ' αὐτοῦ. 17 Ἐλθὼν οὖν ὁ Ἰησοῦς εὗρεν αὐτὸν τέσσαρας ἡμέρας ἤδη ἔχοντα ἐν τῷ μνημείῳ. 18 ἦν δὲ ἡ Βηθανία ἐγγὺς τῶν Ἱεροσολύμων ὡς ἀπὸ σταδίων δεκαπέντε. 19 καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐληλύθεισαν πρὸς τὰς περὶ Μάρθαν καὶ Μαρίαν ἵνα παραμυθήσωνται αὐτὰς περὶ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῶν. 20 ἡ οὖν Μάρθα ὡς ἤκουσεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται, ὑπήντησεν αὐτῷ· Μαρία δὲ ἐν τῷ οἴκῳ ἐκαθέζετο. 21 εἶπεν οὖν ἡ Μάρθα πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, ὁ ἀδελφός μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει. 22 ἀλλὰ καὶ νῦν οἶδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσῃ τὸν Θεὸν, δώσει σοι ὁ Θεός. 23 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου. 24 λέγει αὐτῷ Μάρθα· Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. 25 εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. 26 ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο; 27 λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος. 28 καὶ ταῦτα εἰποῦσα ἀπῆλθε καὶ ἐφώνησε Μαρίαν τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς λάθρᾳ εἰποῦσα· Ὁ διδάσκαλος πάρεστι καὶ φωνεῖ σε. 29 ἐκείνη ὡς ἤκουσεν, ἐγείρεται ταχὺ καὶ ἔρχεται πρὸς αὐτόν. 30 οὔπω δὲ ἐληλύθει ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν κώμην, ἀλλ' ἦν ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ὑπήντησεν αὐτῷ ἡ Μάρθα. 31 οἱ οὖν Ἰουδαῖοι οἱ ὄντες μετ' αὐτῆς ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ παραμυθούμενοι αὐτήν, ἰδόντες τὴν Μαρίαν ὅτι ταχέως ἀνέστη καὶ ἐξῆλθεν, ἠκολούθησαν αὐτῇ, λέγοντες ὅτι ὑπάγει εἰς τὸ μνημεῖον ἵνα κλαύσῃ ἐκεῖ. 32 ἡ οὖν Μαρία ὡς ἦλθεν ὅπου ἦν Ἰησοῦς, ἰδοῦσα αὐτὸν ἔπεσεν αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας λέγουσα αὐτῷ· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, οὐκ ἄν ἀπέθανέ μου ὁ ἀδελφός. 33 Ἰησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῇ Ἰουδαίους κλαίοντας, ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν, 34 καὶ εἶπε· Ποῦ τεθείκατε αὐτόν; 35 λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς. 36 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· Ἴδε πῶς ἐφίλει αὐτόν· 37 τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν εἶπον· Οὐκ ἐδύνατο οὗτος, ὁ ἀνοίξας τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ, ποιῆσαι ἵνα καὶ οὗτος μὴ ἀποθάνῃ; 38 Ἰησοῦς οὖν, πάλιν ἐμβριμώμενος ἐν ἑαυτῷ, ἔρχεται εἰς τὸ μνημεῖον· ἦν δὲ σπήλαιον, καὶ λίθος ἐπέκειτο ἐπ' αὐτῷ. 39 λέγει ὁ Ἰησοῦς· Ἄρατε τὸν λίθον. λέγει αὐτῷ ἡ ἀδελφὴ τοῦ τεθνηκότος Μάρθα· Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι. 40 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃς, ὄψει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ; 41 ἦραν οὖν τὸν λίθον οὗ ἦν ὁ τεθνηκὼς κείμενος. ὁ δὲ Ἰησοῦς ἦρε τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄνω καὶ εἶπε· Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. 42 ἐγὼ δὲ ᾔδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 43 καὶ ταῦτα εἰπὼν φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε· Λάζαρε, δεῦρο ἔξω. 44 καὶ ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκὼς δεδεμένος τοὺς πόδας καὶ τὰς χεῖρας κειρίαις καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν. 45 Πολλοὶ οὖν ἐκ τῶν Ἰουδαίων, οἱ ἐλθόντες πρὸς τὴν Μαρίαν καὶ θεασάμενοι ἃ ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν.

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
Ἦταν τότε κάποιος πού λεγόταν Λάζαρος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀρρωστήσει. Αὐτός καταγόταν ἀπό τή Βηθανία, τό χωριό τῆς Μαρίας καί τῆς Μάρθας τῆς ἀδελφῆς της.
2 Ἡ Μαρία πάλι ἦταν ἐκείνη πού ἀργότερα, λίγο πρίν ἀπό τό θάνατο τοῦ Κυρίου, τόν ἄλειψε μέ μύρο καί σκούπισε τά πόδια του μέ τά μαλλιά της. Καί ὁ Λάζαρος πού ἀρρώστησε ἦταν ἀδελφός της.
3 Ἔστειλαν λοιπόν οἱ δύο ἀδελφές του ἀνθρώπους νά εἰδοποιήσουν τόν Ἰησοῦ, καί τοῦ εἶπαν: Κύριε, νά, ὁ φίλος σου πού τόσο πολύ ἀγαπᾶς εἶναι ἄρρωστος.
4 Ὅταν ὅμως τό ἄκουσε αὐτό ὁ Ἰησοῦς εἶπε: Αὐτή ἡ ἀσθένεια δέν θά καταλήξει σέ ἀνεπανόρθωτο θάνατο, ἀλλά ἐμφανίστηκε γιά νά ἐκλάμψει ἡ δόξα καί ἡ δύ­ναμη τοῦ Θεοῦ. Ἐμφανίστηκε δηλαδή γιά νά δοξασθεῖ μέ τήν ἀσθένεια αὐτή ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, διότι θά τοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νά δείξει τήν ὑπερφυσική του δύναμη καί νά ἐπιβεβαιώσει περίτρανα τή θεϊκή του φύση καί ἀποστολή.
5 Ὁ Ἰησοῦς μάλιστα ἀγαποῦσε τή Μάρθα καί τήν ἀδελφή της, καθώς καί τόν Λάζαρο. Καί δέν ἔφυγε βέβαια ἀμέσως γιά νά ἐπισκεφθεῖ καί νά θεραπεύσει τόν Λάζαρο· αὐτό ὅμως δέν τό ἔκανε ἀπό ἀδιαφορία, ἀλλά διότι ἀπέβλεπε στή φανέρωση τῆς δόξας καί τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ.
6 Ὅταν λοιπόν ἄκουσε ὅτι ὁ Λάζαρος εἶναι ἄρρωστος, τότε παρέμεινε δύο ἀκόμη ἡμέρες στόν τόπο πού βρισκόταν, ἐνῶ ὅλοι ὅσοι ἤξεραν τήν ἀγάπη του γι’ αὐτόν θά περίμεναν νά ἀναχωρήσει ἀμέσως.
7 Κι ἔπειτα, ἀφοῦ πέρασαν οἱ δύο ἡμέρες, εἶπε στούς μαθητές του: Ἄς πᾶμε πάλι στήν Ἰουδαία.
8 Οἱ μαθητές του ὅμως, πού εἶχαν φοβηθεῖ ἀπό τήν ἀντίδραση πού συνάντησε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα, τοῦ εἶπαν: Διδάσκαλε, μόλις πρίν λίγο ζητοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι νά σέ λιθοβολήσουν, κι ἐσύ θέλεις νά πᾶς πάλι ἐκεῖ;
9 Κι ὁ Ἰησοῦς τούς ἀποκρίθηκε: Δώδεκα ὧρες δέν ἔχει ἡ ἡμέρα; Ἐάν κανείς περπατάει τήν ἡμέρα, δέν σκοντάφτει, ἀλλά βαδίζει μέ ἀσφάλεια, διότι βλέπει τόν ἥλιο, πού φωτίζει τόν ὑλικό αὐτόν κόσμο. Ἔτσι κι ἐγώ ἔχω τόν χρόνο τῆς ἐπίγειας ἀποστολῆς μου ἐπακριβῶς καθορισμένο ἀπό τόν Πατέρα μου. Καί οἱ Ἰουδαῖοι δέν μποροῦν νά μοῦ ἀφαιρέσουν οὔτε δευτερόλεπτο ἀπό τό χρόνο αὐτό. Δέν διατρέχω λοιπόν κανένα κίνδυνο ἀπό τούς Ἰουδαίους, ἀφοῦ ἀκολουθῶ τό δρόμο πού φωτίζεται ἀπ’ τό θέλημα τοῦ Πατρός μου. Ἀλλά καί σεῖς, ἐφόσον μ’ ἀκολουθεῖτε, δέν διατρέχετε μαζί μου κανένα κίνδυνο. Διότι ἐγώ, πού εἶμαι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, θά φωτίζω τό δρόμο σας καί θά ἀσφαλίζω τήν πορεία σας.
10 Ἐάν ὅμως κανείς περπατάει τή νύχτα, σκοντάφτει, διότι δέν ὑπάρχει σ’ αὐτόν τό φῶς γιά νά τόν φωτίζει. Ἔτσι κι ἐκεῖνοι πού δέν θά μείνουν στό φῶς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, θά σκοντάψουν καί θά πέσουν.
11 Αὐτά εἶπε ὁ Ἰησοῦς, καί ὕστερα ἀπό λίγο τούς λέει: Ὁ φίλος μας Λάζαρος ἔχει κοιμηθεῖ. Ἀλλά πηγαίνω νά τόν ξυπνήσω.
12 Ὅταν λοιπόν ἄκουσαν οἱ μαθητές του ὅτι ὁ Λάζαρος κοιμήθηκε, νομίζοντας ὅτι πρόκειται γιά φυσικό ὕπνο, τοῦ εἶπαν: Κύριε, ἐάν ἔχει κοιμηθεῖ, ὁ ὀργανισμός του μέ τήν ἀνάπαυση τοῦ ὕπνου θά ἀνακτήσει τίς σωματικές του δυνάμεις καί συνεπῶς θά γίνει καλά. Γιατί λοιπόν νά τόν ξυπνήσουμε;
13 Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τό εἶχε πεῖ αὐτό ἐννοώντας τό θάνατο τοῦ Λαζάρου· ἐνῶ ἐκεῖνοι νόμισαν ὅτι μιλάει γιά τό συνηθισμένο ὕπνο.
14 Τότε λοιπόν ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε καθαρά: Ὁ Λάζαρος πέθανε,
15 καί χαίρομαι γιά σᾶς, γιά νά στηριχθεῖτε περισσότερο στήν πίστη. Χαίρομαι, διότι δέν ἤμουν ἐκεῖ πρίν πεθάνει. Διότι τότε θά τόν θεράπευα προτοῦ πεθάνει καί δέν θά γινόταν τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεώς του, πού θά σᾶς στηρίξει στήν πίστη. Ἀλλά ἄς πᾶμε κοντά του.
16 Μετά λοιπόν ἀπό τήν προτροπή αὐτή τοῦ Κυρίου νά ἀναχωρήσουν γιά τή Βηθανία, εἶπε στούς ἄλλους μαθητές ὁ Θωμᾶς, τόν ὁποῖο ὀνόμαζαν Δίδυμο ἐκεῖνοι πού μιλοῦσαν ἑλληνικά καί μετέφραζαν τό ὄνομά του στή γλώσσα τους: Ἀφοῦ θέλει νά ἐπιστρέψει στό μέρος πού οἱ ἐχθροί του ζητοῦν νά τόν σκοτώσουν, ἄς πᾶμε κι ἐμεῖς ἐκεῖ γιά νά πεθάνουμε μαζί του.
17 Ὅταν λοιπόν ἦλθε στή Βηθανία ὁ Ἰησοῦς, βρῆκε πεθαμένο τόν Λάζαρο νά ἔχει ἤδη τέσσερις μέρες μέσα στόν τάφο.
18 Ἡ Βηθανία μάλιστα ἦταν κοντά στά Ἱεροσόλυμα, σέ ἀπόσταση περίπου δεκαπέντε παλαιῶν σταδίων, δηλαδή τεσσάρων χιλιομέτρων.
19 Καί πολλοί Ἰουδαῖοι ἀπ' αὐτούς πού ἐχθρεύονταν τόν Ἰησοῦ εἶχαν ἔλθει στή Μάρθα καί τή Μαρία, γιά νά τίς παρηγορήσουν γιά τόν ἀδελφό τους. Ἐκεῖ βέβαια ὑπῆρχαν κι ἄλλοι ἄνθρωποι πού συντρόφευαν τίς δύο ἀδελφές.
20 Ἡ Μάρθα λοιπόν ἀμέσως μόλις ἄκουσε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται, ἔτρεξε καί τόν προϋπάντησε ἔξω ἀπό τό χωριό· ἐνῶ ἡ Μαρία καθόταν στό σπίτι.
21 Ὅταν λοιπόν ἡ Μάρθα συνάντησε τόν Ἰησοῦ, τοῦ εἶπε: Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ, δέν θά εἶχε πεθάνει ὁ ἀδελφός μου.
22 Ξέρω ὅμως ὅτι καί τώρα πού ὁ ἀδελφός μου εἶναι πεθαμένος, ὅ,τι κι ἄν ζητήσεις ἀπό τόν Θεό, θά σοῦ τό δώσει ὁ Θεός.
23 Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: Θά ἀναστηθεῖ ὁ ἀδελφός σου.
24 Τοῦ λέει ἡ Μάρθα: Γνωρίζω ὅτι ὁ ἀδελφός μου θά ἀναστηθεῖ ὅταν γίνει ἡ ἀνάσταση, τήν τελευταία ἡμέρα τοῦ πρόσκαιρου αὐτοῦ αἰώνα. Ὕστερα ἀπ' αὐτήν θά ἀκολουθήσει ὁ μελλοντικός ἔνδοξος καί ἀτελείωτος αἰώνας.
25 Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς εἶπε: Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή. Ἐγώ ἔχω τή δύναμη νά ἀνασταίνω, διότι εἶμαι ἡ πηγή τῆς ζωῆς.
26 Ἐκεῖνος πού πιστεύει σέ μένα, ἀκόμη κι ἄν πεθάνει σωματικῶς, ὅπως πέθανε ὁ ἀδελφός σου, θά ζήσει. Διότι ἐκτός ἀπό τήν οὐράνια καί πνευματική ζωή, τήν ὁποία ἀπό τώρα θά μεταδώσω στήν ψυχή του, ἀργότερα θά τόν ἀναστήσω καί σωματικῶς. Καί κάθε ἄνθρωπος πού δέν ἔχει ἀκόμη πεθάνει, ἀλλά ζεῖ ἐδῶ στή γῆ, ἐφόσον πιστεύει σέ μένα, θά ἀντιμετωπίσει γεμάτος ἀφοβία τόν πρόσκαιρο θάνατο, τόν ὁποῖο τρέμουν καί φοβοῦνται οἱ ἄνθρωποι πού βρίσκονται μακριά ἀπό μένα. Κι ἐπειδή θά μένει πάντοτε ἑνωμένος μέ μένα, δέν θά ὑποστεῖ ποτέ τόν πνευματικό θάνατο, πού εἶναι καί ὁ πραγματικός καί ἀνεπανόρθωτος θάνατος. Τό πιστεύεις αὐτό;
27 Τοῦ λέει ἡ Μάρθα: Ναί, Κύριε. Ἐγώ πρίν ἀπό πολύ καιρό ἔχω πιστέψει ὅτι ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού περιμέναμε νά ἔλθει στόν κόσμο σύμφωνα μέ τίς θεϊκές ὑποσχέσεις καί προφητεῖες. Κι ἐφόσον ἔχω τή βεβαιότητα ὅτι ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, πιστεύω καί σ’ ὅσα τή στιγμή αὐτή λές καί διακηρύττεις γιά τόν ἑαυτό σου.
28 Ἀφοῦ εἶπε αὐτά τά λόγια, ἔφυγε καί εἰδοποίησε κρυφά τήν ἀδελφή της Μαρία νά ἔλθει, λέγοντας: Ὁ Διδάσκαλος εἶναι ἐδῶ καί σέ φωνάζει.
29 Ἐκείνη, ἀμέσως μόλις τό ἄκουσε αὐτό, σηκώθηκε καί ξεκίνησε νά τόν συναντήσει.
30 Στό μεταξύ ὅμως ὁ Ἰησοῦς δέν εἶχε ἔλθει ἀκόμη μέσα στό χωριό, ἀλλά ἦταν στό μέρος πού τόν εἶχε ὑποδεχθεῖ ἡ Μάρθα· διότι ἤθελε νά ἐπισκεφθεῖ τόν τάφο τοῦ Λαζάρου μόνος του, μαζί μέ τούς μαθητές του καί τίς δύο ἀδελφές τοῦ Λαζάρου.
31 Οἱ Ἰουδαῖοι λοιπόν πού ἦταν μαζί μέ τή Μαρία στό σπίτι καί τήν παρηγοροῦσαν, ὅταν τήν εἶδαν νά σηκώνεται βιαστική, νά φεύγει ἀπό τό σπίτι καί νά κατευθύνεται ἔξω ἀπό τό χωριό, τήν ἀκολούθησαν λέγοντας ὅτι πηγαίνει στό μνημεῖο γιά νά κλάψει ἐκεῖ.
32 Ὅταν λοιπόν ἡ Μαρία ἦλθε ἐκεῖ πού ἦταν ὁ Ἰησοῦς, καθώς τόν ἀντίκρισε, ἔπεσε στά πόδια του καί τοῦ εἶπε: Κύριε, ἐάν ἤσουν ἐδῶ, δέν θά μοῦ πέθαινε ὁ ἀγαπημένος μου ἀδελφός, ἀλλά θά τόν θεράπευες.
33 Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, ὅταν τήν εἶδε νά κλαίει, καί μαζί της νά κλαῖνε καί οἱ Ἰουδαῖοι πού εἶχαν ἔλθει πίσω της, συγκράτησε μέ δριμύτητα τό συναίσθημα τῆς βαθιᾶς λύπης μέσα στήν ψυχή του καί ἀντέδρασε ἔντονα γιά νά ἐπιβληθεῖ σ’ αὐτό.
34 Καί μέ φωνή ἤρεμη, πού δέν διακοπτόταν ἀπό λυγμούς, εἶπε: Ποῦ τόν ἔχετε βάλει;
35 Ὅσοι ἦταν ἐκεῖ τοῦ εἶπαν: Κύριε, ἔλα νά δεῖς. Καί καθώς πήγαινε στόν τάφο, δάκρυσε ὁ Ἰησοῦς ἀπό συμπόνια γιά τή θλίψη τῶν δύο ἀδελφῶν.
36 Ὅταν λοιπόν οἱ Ἰουδαῖοι τόν εἶδαν νά δακρύζει, ἔλεγαν: Δές πόσο τόν ἀγαποῦσε!
37 Μερικοί ὅμως ἀπ’ αὐτούς πῆραν ἀφορμή νά ἐκδηλώσουν τήν ἀρνητική τους διάθεση καί εἶπαν: Δέν εἶχε τή δύναμη αὐτός πού ἄνοιξε τά μάτια τοῦ τυφλοῦ νά κάνει ἐγκαίρως ὅ,τι χρειαζόταν γιά νά μήν πεθάνει κι αὐτός;
38 Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, ἐνῶ πάλι προσπαθοῦσε νά συγκρατήσει μέσα του τή συγκίνηση, ἦλθε στό μνημεῖο. Τό μνημεῖο αὐτό ἦταν μιά σπηλιά ἀνοιγμένη σέ βράχο, πού τήν εἴσοδό της τήν ἔφραζε μιά μεγάλη πέτρα.
39 Λέει τότε ὁ Ἰησοῦς: Πάρτε τήν πέτρα. Τοῦ λέει ἡ Μάρθα, ἡ ἀδελφή τοῦ νεκροῦ: Κύριε, τώρα πιά μυρίζει ἄσχημα· διότι εἶναι τέσσερις μέρες νεκρός.
40 Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: Δέν σοῦ εἶπα ὅτι ἐάν πιστέψεις, θά δεῖς τόν ἔνδοξο θρίαμβο τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ ἐναντίον τοῦ θανάτου μέ τήν ἀνάσταση τοῦ ἀδελφοῦ σου; Αὐτή θά εἶναι τό σύμβολο καί τό προμήνυμα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
41 Μετά λοιπόν ἀπό τήν παρατήρηση αὐτή τοῦ Κυρίου ἔβγαλαν τήν πέτρα ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ σπηλαίου, ὅπου βρισκόταν ὁ νεκρός. Ὁ Ἰησοῦς τότε ὕψωσε τά μάτια του στόν οὐρανό καί εἶπε: Πάτερ, εἶμαι βέβαιος ὅτι θά συντελεσθεῖ ἀμέσως τό θαῦμα καί σέ εὐχαριστῶ πού μέ ἄκουσες.
42 Ἐγώ τό ἤξερα ὅτι πάντοτε μ’ ἀκοῦς. Ἀλλά εἶπα μεγαλόφωνα τό ≪εὐχαριστῶ≫, γιά νά τό ἀκούσει ὁ λαός πού στέκεται γύρω μου. Κι ἔτσι ἀφοῦ ὅλοι αὐτοί δοῦν πόση βεβαιότητα ἔχω ὅτι θά εἰσακουσθῶ, νά πιστέψουν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλες, ὅταν ἀκολουθήσει τό θαῦμα.
43 Κι ἀφοῦ τά εἶπε αὐτά, δείχνοντας τήν κυριαρχική ἐξουσία του καί πάνω στόν ἴδιο τό θάνατο, κραύγασε: Λάζαρε, βγές ἔξω.
44 Κι ὁ νεκρός βγῆκε ἀπό τό μνημεῖο μέ τά πόδια καί τά χέρια του δεμένα μέ ἐπιδέσμους, καί τό πρόσωπό του περιτυλιγμένο καί σκεπασμένο μ’ ἕνα πλατύ ὕφασμα. Τότε εἶπε ὁ Ἰησοῦς σ’ ἐκείνους πού παρευρίσκονταν ἐκεῖ: Λύστε τον καί ἀφῆστε τον μόνο καί χωρίς βοηθό νά πάει στό σπίτι του.
45 Μετά λοιπόν ἀπό τό θαῦμα αὐτό, πολλοί ἀπό τούς Ἰουδαίους, αὐτοί πού εἶχαν ἔλθει νά ἐπισκεφθοῦν τή Μαρία καί εἶχαν δεῖ μέ τά μάτια τους ὅσα ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πίστεψαν σ’ αὐτόν.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)