«Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ᾿ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. Διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον» (Ἰωάν. 12, 17-18)
«῞Ολοι, λοιπόν, ἐκεῖνοι ποὺ ἦταν μαζὶ μὲ τὸν ᾿Ιησοῦ, ὅταν φώναξε τὸν Λάζαρο ἀπὸ τὸν τάφο καὶ τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, διηγοῦνταν αὐτὰ ποὺ εἶχαν δεῖ. Γι’ αὐτὸ ἦρθε τὸ πλῆθος νὰ τὸν προϋπαντήσει, ἐπειδὴ ἔμαθαν ὅτι αὐτὸς εἶχε κάνει τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ σημεῖο».
Οι τελευταίες ημέρες της επί γης ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποκαλύπτουν από όλες τις πλευρές τη στάση των ανθρώπων έναντί Του, μια στάση που δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα ούτε στους καιρούς μας. Ιδίως κατά την μεγάλη εορτή της Κυριακής των Βαΐων διαπιστώνουμε την αποθέωση κυριολεκτικά του Χριστού, χωρίς όμως αυτή να στηρίζεται στη βάση της πίστης, αλλά να είναι στη βάση της περιέργειας και του ενθουσιαστικού στοιχείου διότι ο Κύριος έκανε ένα ανήκουστο σημείο: ανέστησε εκ των νεκρών τον τεταρταίο Λάζαρο, νικώντας τη φθορά της αποσύνθεσης, επαναφέροντας στη ζωή με τρόπο που ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει κάποιον που όλοι ήξεραν εκ πείρας ότι είχε φύγει από τη ζωή και δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα επιστρέψει από τον τάφο.
Η περιέργεια έκανε τον όχλο να μαζευτεί για να υποδεχτεί τον Χριστό. Ο ενθουσιασμός για το θαύμα έκανε τους πολλούς να κρατήσουν στα χέρια τους τα βαΐα των φοινίκων, σαν να υποδέχονταν ειδωλολατρικά έναν νικητή στον πόλεμο αυτοκράτορα ή στρατηγό ή έναν νικητή σε μεγάλους αθλητικούς αγώνες. Ο ενθουσιασμός κάνει τον λαό να αναφωνεί το «Ωσαννά». Ο ενθουσιασμός γεννά στις καρδιές τους δύο ελπίδες: αφού ανέστησε τον Λάζαρο από τον θάνατο, γιατί όχι και κάποιους άλλους; Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς εκείνοι. Αφού ούτε ο θάνατος μπορεί να του αντισταθεί, μήπως είναι ο Μεσσίας που ήρθε να μας ελευθερώσει από τους Ρωμαίους και να αποκαταστήσει τη δόξα του Ισραήλ; Κι έτσι ο όχλος νιώθει ότι ένα «σημείο», ένα θαύμα, ένα σημάδι είναι αυτό που αποδεικνύει ότι ο Ιησούς είναι ένας ξεχωριστός προφήτης, απεσταλμένος από τον Θεό, με υπερφυσικές δυνάμεις. Κι ενώ το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου δεν ήταν ένα «σημείο» θαυματοποιού, μία επίδειξη δύναμης, αλλά ένα «σημείο» αγάπης του Χριστού για τον φίλο Του Λάζαρο, αλλά και για όλους τους ανθρώπους ότι η φιλία του Χριστού προς όλους μας γίνεται ανάσταση αρχικά από τον πνευματικό θάνατο και κατόπιν και από τον σωματικό, δηλαδή λύτρωσης από τον αιώνιο και φαινομενικά παντοδύναμο εχθρό μας, το πλήθος έμεινε στις δικές του, επιφανειακές σκέψεις, στις εντυπώσεις.
Και οι εντυπώσεις παρέρχονται. Ο ίδιος όχλος θα μεταστρέψει την περιέργεια και τον ενθουσιασμό σε μίσος και απόρριψη. Αρκούσε μια προπαγανδιστική ώθηση από τη θρησκευτική ηγεσία και τα πάντα άλλαξαν. Ο νικητής του θανάτου έπρεπε να θανατωθεί. Αυτός που εισήλθε θριαμβευτικά στην αγία Πόλη Ιερουσαλήμ έπρεπε να εξευτελιστεί, να βασανιστεί, να παραδοθεί στους Ρωμαίους, από τους οποίους θα ελευθέρωνε τον λαό, και να γίνει μία ιταμή ομολογία ότι δεν έχουν οι Ισραηλίτες βασιλιά άλλον από τον Καίσαρα της Ρώμης.
Οι εντυπώσεις και τα «σημεία» θριαμβεύουν και στην εποχή μας. Κάποτε, ταυτίζουμε την αλήθεια με τις πληροφορίες των αισθήσεών μας. Κάποτε, την θεωρούμε στην προοπτική του συμφέροντός μας. Κάποτε, ενθουσιαζόμαστε με την εικόνα των προσώπων, με τις ιδέες που εκφέρουν. Λησμονούμε όμως ότι οι εντυπώσεις λίγο κρατούνε. Λησμονούμε ότι ο Χριστός είναι «η οδός, η αλήθεια και η ζωή», όχι διότι κοντά Του θα βρούμε «σημεία», θαύματα, χωρίς να αποκλείεται και αυτό, αλλά διότι ο Ίδιος ήρθε για να μας δώσει περίσσεια ζωής, την αγάπη που νικά τον θάνατο και την ανάσταση που θα κάνει τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ύπαρξη να ζήσει την αιωνιότητα ως γεγονός. Γι’ αυτό και ο Χριστός μάς καλεί στην αγία πόλη της Εκκλησίας, για να κοινωνήσουμε τον Ίδιο ως Σώμα και Αίμα, να γίνουμε αγάπη και αλήθεια μέσα από τη σχέση μαζί Του, με τους αγίους, τους συνανθρώπους μας, τους πάντες.
Δύσκολο να ξεπεράσουμε τις εντυπώσεις, όχι όμως ακατόρθωτο. Τις τελευταίες ημέρες της επί γης ζωής του Χριστού μία γυναίκα που άλειψε τα πόδια Του με μύρο, τα σκούπισε με τα μαλλιά και τα δάκρυα της, επειδή είχε αγάπη και ευγνωμοσύνη, μας έδειξε ότι ο δρόμος δεν είναι κλειστός, αλλά εξαρτάται από την επιλογή του καθενός. Θα μείνουμε άραγε στις εντυπώσεις των εθίμων και των ηθών ή θα παλέψουμε να υποδεχτούμε τον Χριστό στην προοπτική της αναζήτησης της αλήθειας που λέγεται εμπειρία της πίστης, της εμπιστοσύνης σ’ Εκείνον που μας δίδει τον Εαυτό του ως νόημα ζωής και ανάστασης;
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
28 Απριλίου 2024, Κυριακή των Βαΐων
http://www.nyxthimeron.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου