Aν κάποιος περνούσε απ' την πόλη της Σεβάστειας, μια νύχτα πριν από 1600 χρόνια...

Aν κάποιος περνούσε απ' την πόλη της Σεβάστειας, μια νύχτα πριν από 1600 χρόνια, θ' αντίκριζε ένα σοκαριστικό θέαμα:
Σαράντα Ρωμαίους στρατιώτες, όλοι τους μέλη της λεγόμενης «Λεγεώνας του Κεραυνού», να στέκονται γυμνοί στα παγωμένα νερά μιας λίμνης, όλη τη νύχτα, με σκοπό να παγώσουν σιγά-σιγά μέχρι θανάτου.
Οι εν λόγω στρατιώτες, φυλάσσονταν από άλλους Ρωμαίους στρατιώτες οι οποίοι είχαν παραταχθεί στις όχθες της λίμνης και οι οποίοι φρόντιζαν ώστε οι καταδικασμένοι να παραμένουν στα παγωμένα νερά, ενώ διατηρούσαν κι ένα ζεστό λουτρό, έτοιμο να δεχτεί όποιον απ' αυτούς αποφάσιζε ότι ήθελε να αφήσει τα νερά του θανάτου, να ζεσταθεί και να επιβιώσει.
Το μόνο που είχαν να κάνουν οι σαράντα πρώτοι στρατιώτες, ήταν ν' αρνηθούν Τον Χριστό και ν' απαρνηθούν τη χριστιανική τους πίστη.
Όμως και οι σαράντα αγαπούσαν τόσο πολύ Τον Χριστό και τόσο πολύ πίστευαν σ' Εκείνον, που προτίμησαν να πεθάνουν μ' αυτόν τον οδυνηρό τρόπο.
Ένας απ' αυτούς, ωστόσο, έχασε το θάρρος του την τελευταία στιγμή. Απαρνήθηκε Τον Χριστό και άφησε τους συντρόφους του για τη ζεστασιά του λουτρού που περίμενε.
Παράλληλα, ένας απ' τους φρουρούς, συγκλονισμένος απ' τη σταθερότητα εκείνων που παρέμειναν στη λίμνη, ομολόγησε ότι ήταν Χριστιανός, πέταξε τα ρούχα του και ενώθηκε μαζί τους στα παγωμένα νερά, αντικαθιστώντας εκείνον που βγήκε απ' αυτά, έτσι ώστε ο αριθμός των σαράντα μαρτύρων να παραμείνει ακέραιος.
Το ξημέρωμα, βρήκε τους περισσότερους άνδρες νεκρούς, θερισμένους απ' το κρύο. Εκείνοι που εξακολουθούσαν να δείχνουν σημάδια ζωής σκοτώθηκαν, κάηκαν και οι στάχτες τους σκορπίστηκαν στο ποτάμι.
Απ' το μαρτύριο αυτών των σπουδαίων ανδρών, ιερά λείψανα των οποίων έχουμε τη μεγάλη ευλογία να θησαυρίζουμε στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Νέας Φιλαδελφείας, όπου και τους τιμούμε ιδιαιτέρως κάθε χρόνο στις 9 Μαρτίου, ημέρα της μνήμης τους, προκύπτει ένα ερώτημα:
Tι ήταν αυτό που τους ενίσχυε όσο παρέμεναν στα παγωμένα νερά του θανάτου και καθώς η ζωή αποστραγγιζόταν αργά και βασανιστικά απ' τα σώματά τους;
Η απάντηση είναι δύο πράγματα:
1. Kοίταξαν πέρα απ' τη φρίκη εκείνης της νύχτας, στο φωτισμένο Βασίλειο του ουρανού και στα στεφάνια δόξας που τους περίμεναν.
2. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον για αλληλεγγύη και υποστήριξη. Ως στρατιώτες γνώριζαν τη σημασία της πίστης στη στρατιωτική τους μονάδα, και σαν μια ομάδα αδελφών, ήξεραν ότι ο καθένας έπρεπε να παραμείνει σταθερός για χάρη των άλλων. Αυτή η στρατιωτική ενότητα τους στήριξε. Ήταν θέμα τιμής που κανένας από αυτούς δεν έσπασε την τάξη και δεν πρόδωσε τους άλλους.
Πλησιάζοντας η φετινή τους μνήμη, σκέφτομαι πως ζούμε σε μια εποχή θανάσιμου χειμώνα, όπου η πολλαπλασιασμένη κακία κάνει τις καρδιές των ανθρώπων να παγώνουν. Οι άρχοντες αυτής της εποχής, υπόσχονται επίγεια ανταμοιβή σ' εκείνους που θα εγκαταλείψουν την αλήθεια και ένα ζεστό λουτρό είναι έτοιμο να δεχτεί τους αποστάτες.
Κάντε μόνοι σας τους παραλληλισμούς σχετικά με παραπάνω.
Οι 40 μάρτυρες της Σεβαστείας, μας ενθαρρύνουν να μείνουμε σταθεροί στην πίστη μας, παρά την ψυχρότητα της εποχής και τους όποιους διωγμούς μπορεί να συμβαίνουν ή να συμβούν στο μέλλον, γιατί μετά από λίγες μόνο ώρες, έγιναν δεκτοί με θριαμβευτική χαρά στις ζεστές αίθουσες του ουρανού και δεν είχαν ανάγκη από κανένα ρωμαϊκό λουτρό.
Το ίδιο θα συμβεί και με εμάς, αδέλφια μου:
Σύντομα αυτή η ψυχρή εποχή που ζούμε θα παρέλθει και θα σταθούμε μαζί τους ενώπιον Του Σωτήρα μας. Μέχρι τότε, παίρνουμε κι εμείς θάρρος απ' το γεγονός ότι δεν είμαστε οι μόνοι που υποφέρουμε για την αλήθεια.
Αντιστεκόμαστε στους συμβιβασμούς που προτρέπει ο διάβολος και παραμένουμε σταθεροί στην πίστη μας, γνωρίζοντας ότι η ίδια εμπειρία πόνου απαιτείται και από άλλους σαν κι εμάς σ' ολόκληρο τον κόσμο.
Κι ένα τελευταίο:
O στρατιώτης του οποίου το θάρρος έσπασε και ο οποίος αποστάτησε και έτρεξε στο ζεστό λουτρό, δεν επέζησε τη νύχτα. Αναμφίβολα η θερμοκρασία του σώματός του είχε ήδη πέσει πάρα πολύ κι ούτε καν η θερμότητα του λουτρού δεν κατάφερε να τον σώσει. Πέθανε ούτως ή άλλως, μαζί με τους υπολοίπους.
Με την αποστασία του δεν έσωσε την επίγεια ζωή του, αλλά έχασε μόνο την αιώνια ζωή και το στέμμα που ήταν τόσο κοντά του. Σχεδόν τον άγγιζε.
Οι ανταμοιβές για την αποστασία δεν διαρκούν αλλά τελειώνουν με τον ερχομό της αιωνιότητας. Η ανταμοιβή για την επιμονή διαρκεί για πάντα.

π. Αυγουστίνος Βλάχος
https://proskynitis.blogspot.com/