Έκανες ότι είσαι του Θεού, αλλά δεν ήσουν

Πολλές φορές αἰσθανόμαστε ὅτι δέν εἴμαστε σέ καλή κατάσταση, ὅτι εἴμαστε δυστυχισμένοι, ἀπομονωμένοι, ξεμοναχιασμένοι, ὅτι πνιγόμαστε.
Δέν ὀφείλεται αὐτό σέ κάτι ἄλλο· ἁπλούστατα, πήραμε περιφρονητική στάση ἀπέναντι στόν Θεό.
Καί ὁ Θεός εἶπε: «Δέν μέ θέλεις; Μεῖνε μόνος»· καί σέ ἀφήνει.
Δηλαδή στήν ἀρχή ὁ Θεός, γιά νά ἔχεις μιά κάποια καλή κατάσταση μέσα σου, σοῦ δίνει πνευματικό ὀξυγόνο.
Ὅταν ὅμως ἔρθει ἡ ὥρα πού πλέον ἐνσυνείδητα ἐσύ τοποθετεῖσαι ἀπέναντι στόν Θεό περιφρονητικά –»ἔχε με παρῃτημένον» ἀκούσαμε σήμερα στό εὐαγγέλιο– τότε κόβεται αὐτό τό πνευματικό ὀξυγόνο καί μένεις χωρίς Θεό, χωρίς ζωή καί πεθαίνεις. Ἔτσι, φαίνεται σ᾿ ἐσένα σάν νά ὀργίζεται ὁ Θεός. Ὁ Θεός δέν ὀργίζεται. Ἐσύ νιώθεις ὅτι σάν νά ὀργίστηκε, σάν νά τά ἔβαλε μαζί σου, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν πορεύθηκες ἐνώπιόν του μέ εὐθύτητα ἀλλά “πλαγίως’’. Ἔκανες ὅτι εἶσαι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν ἤσουν.

Ἀποσπάσματα ἀπό τούς λόγους τοῦ π. Συμεών Κραγιοπουλου
https://simeiakairwn.wordpress.com/