Σπάζοντας τα δεσμά της μικρής αμαρτίας

Σήμερα, θα αναφερθούμε σε ορισμένες συνοπτικές διατυπώσεις των αγίων πατέρων για τις συνήθειες, ιδιαίτερα τις κακές συνήθειες, για τη δουλεία που μας επιβάλλουν αυτές και για την υπέρβασή τους.
Κάθε χριστιανός παλεύει συνεχώς με το γεγονός ότι, παρά τη συχνά πολύ ειλικρινή επιθυμία να ζήσει μια θεάρεστη, αγία ζωή, ανακαλύπτει στον εαυτό του συνεχώς επαναλαμβανόμενα μοτίβα αμαρτίας, βρώμικων λογισμών, λόγων και πράξεων. Ίσως, στους περισσότερους από εμάς έχουν απήχηση τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω» (Ρωμ. 7:19).
Πολλοί από εμάς έχουμε νιώσει ότι αυτά είναι και δικά μας λόγια. Ξανά και ξανά ανακαλύπτουμε στους εαυτούς μας τις ίδιες συνήθειες αρνητικής συμπεριφοράς, παρά τη μεταμέλειά μας ή αυτό που θεωρούσαμε μεταμέλεια, παρά την επιθυμία και τη θέλησή μας. Σαν να είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτά τα πρότυπα συμπεριφοράς. Και όταν αισθανόμαστε απογοητευμένοι από αυτό, αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, μπορεί να είναι μεγάλη παρηγοριά το να γνωρίζουμε ότι οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας αυτό το απέδιδαν στο συνεχή καθημερινό αγώνα στη ζωή του χριστιανού.
Τον 4ο και τον 5ο αιώνα, ένας από τους αγίους πατέρες που τόσο συχνά αναφέρουμε και ακούμε, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, είπε: «Δεν υπάρχει τυραννία πιο ανυπόφορη από τη συνήθεια. Μπορούμε να την ονομάσουμε δεύτερη φύση». Σύμφωνα με τον άγιο, οι συνήθειές μας είναι τύραννος. Είναι ευκολότερο να πολεμήσουμε κάτι όταν αναγνωρίζουμε ότι είναι ο αντίπαλός μας. Ωστόσο, συχνά δε βλέπουμε τις μικρές μας συνήθειες ως εχθρούς, ως εμπόδια που ασκούν τυραννία πάνω μας. Και έτσι γίνονται μέρος του εαυτού μας και της καθημερινότητάς μας.
Οι συνήθειές μας, όποιες κι αν είναι αυτές, είτε πρόκειται για οξυθυμία, είτε για αλαζονεία, είτε για υπερβολικά βιαστική αντίδραση δυσανεξίας, όταν κάποιος μας προσβάλλει, είτε για φλυαρία, είτε για περιέργεια, ό,τι και να είναι, ενσωματώνονται τόσο πολύ στην καθημερινή μας συμπεριφορά, που γίνονται δεύτερη φύση μας. Και η πραγματική τυραννία τους είναι ότι αυτή η δεύτερη φύση γίνεται τόσο ισχυρή και κυρίαρχη που συχνά την θεωρούμε και πρώτη. Όμως, οι άγιοι πατέρες μάς υπενθυμίζουν πάντα ότι η αληθινή μας φύση ως κτισμάτων, τα οποία έπλασε ο Θεός κατ΄ εικόνα και καθ΄ομοίωσή Του, είναι η αγιότητα.
Και όταν δικαιολογούμε τους εαυτούς μας με τη σκέψη ότι είναι έμφυτο στον άνθρωπο να σφάλλει, ας θυμόμαστε πάντα τα λόγια των αγίων πατέρων ότι δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να αμαρταίνει. Η αμαρτωλότητά μας και οι αμαρτωλές μας πράξεις μπορούν να ριζώσουν τόσο βαθιά στη ζωή μας, ώστε η δεύτερη φύση, όπως την αποκαλεί ο Άγιος Ιωάννης, να μας φαίνεται πιο πραγματική από την πρώτη. Αλλά ως Χριστιανοί ζούμε πάντα με τη γνώση και τη μεγάλη ελπίδα ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτές.
Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνοβ, ένας μεγάλος άγιος του 19ου αιώνα, είχε πει κάποτε: «Οι ανήθικες συνήθειες μοιάζουν με δεσμά. Στερούν την ηθική ελευθερία του ανθρώπου και τον κρατούν με τη βία στο βρωμερό βάλτο των παθών». Αυτή η δεύτερη φύση, όπως την αποκάλεσε ο Άγιος Ιωάννης, αυτός ο μεγάλος τύραννος για τον Άγιο Ιγνάτιο, είναι τα δεσμά που μας δένουν στον σκοτεινό βάλτο. Όπως όλα τα δεσμά, περιορίζουν την ελευθερία μας. Η ανθρώπινη φύση είναι ελεύθερη. Οι ανθρώπινες προσωπικότητες έχουν δημιουργηθεί να είναι ελεύθερες, όπως ελεύθερος είναι και ο ίδιος ο Θεός.
Συχνά, όταν αναφερόμαστε στην αμαρτία και στην πτώση, μιλάμε για την ανθρώπινη ελευθερία λες και αυτή παραμένει απαραβίαστη και αμόλυντη από την αμαρτία. Όμως, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε ξεκάθαρα ότι ακόμη και η ηθική μας ελευθερία εγκλωβίζεται από την αμαρτία, ή ακριβέστερα, από τον εθισμό μας στην αμαρτία. Όταν ενεργώ συνεχώς με κάποιον ανήθικο τρόπο, λέει ο άγιος Ιγνάτιος, αυτή η συνήθεια με εγκλωβίζει. Είμαι δεμένος με τις συνήθειές μου και καταλήγω να ενεργώ με αμαρτωλό τρόπο ως κάτι που είναι φυσικό.
Για το λόγο αυτό, πολλοί άγιοι πατέρες πιστεύουν ότι οι «μεγάλες αμαρτίες», όπως συχνά τις αποκαλούμε, είναι συχνά λιγότερο επικίνδυνες στην πνευματική ζωή από τις μικρές αμαρτίες. Οι συνέπειες μιας προφανούς, μιας μεγάλης αμαρτίας, είναι εύκολο να αναγνωριστούν, και κατά κανόνα, είμαστε πρόθυμοι να μετανοήσουμε για τέτοια πράγματα, να τα αρνηθούμε και να πούμε: «Αυτό ήταν, αρκετά. Ποτέ ξανά».
Όμως, είμαστε όλοι έτοιμοι να παραβλέπουμε τα μικρά πράγματα, τις μικρές ανήθικες πράξεις, αμαρτίες και γεγονότα, όπως να είμαι αγενής με τους ανθρώπους, μερικές φορές να λέω μικρά ψέματα, να κάνω κακές σκέψεις. Νομίζουμε ότι αυτά είναι μικροπράγματα και δικαιολογούμε τους εαυτούς μας μέρα με τη μέρα. Ο κίνδυνος εδώ είναι ότι αυτές οι μικρές αμαρτίες γίνονται συνήθειες, οι οποίες καταλήγουν να είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής μας ζωής. Αυτές γίνονται η δεύτερη φύση μας, η οποία, όπως τα δεσμά, μάς τραβάει στο βούρκο, αίφνης μας κυριεύει και καταλήγουμε σχεδόν ανίκανοι να ενεργούμε έξω από αυτήν. Αυτός είναι ο κίνδυνος των «μικρών αμαρτημάτων».
Η δεύτερη φύση μας μπορεί να μας ορίζει καθημερινά, αλλά δεν είναι η πραγματική μας φύση. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να το ξεπεράσουμε αυτό; Ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος λέει: «Δεν μπορείς να νικήσεις το μεγάλο αν δεν νικήσεις πρώτα το παραμικρό». Όταν ξεκινάμε την ασκητική ζωή, να διορθώνουμε όσα μας εμποδίζουν να ζήσουμε μια αγία ζωή, πολύ συχνά μπαίνουμε στον πειρασμό να στραφούμε αμέσως στο μεγάλο, στις μεγάλες μας ελλείψεις και στις μεγάλες μας προσδοκίες. Όμως, ο Όσιος Ισαάκ το ξεκαθαρίζει: δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε κάτι μεγάλο και σημαντικό, αν πρώτα δεν ξεπεράσουμε τα μικρά πράγματα που μας φαίνονται ασήμαντα.
Στην καθημερινή μας ζωή, οι μικρές συνήθειες μας δεσμεύουν και μας υποδουλώνουν πολύ περισσότερο από τις μεγάλες. Μας έχουν ήδη αλυσοδέσει στη θέση του σκλάβου. Επομένως, πρέπει να στρέφουμε την προσοχή μας στα μικρά πράγματα, στις μικρές εκδηλώσεις της αμαρτίας που διαπερνούν την καθημερινή μας ζωή. Ο ασκητικός αγώνας πρέπει να ξεκινάει από αυτό.

Ο αββάς Ησαΐας της Σκήτης διδάσκει: «Όποιος νικά τον εαυτό του στα μικρά πράγματα, θα νικήσει τον εαυτό του και στα μεγαλύτερα». Αν είμαστε προσεκτικοί στα μικρά πράγματα, στις αμαρτίες που φαίνονται ασήμαντες, αλλά που στην πραγματικότητα αποτελούν δεσμά της δουλείας μας, θα ξεπερνάμε τα μεγαλύτερα. Δεν πρέπει να έχουμε την αίσθηση ότι αγνοούμε τα πιο σημαντικά θέματα της πνευματικής ζωής, όταν εστιάζουμε σε αυτά που φαίνονται μικρές, ασήμαντες λεπτομέρειες. Με τον αγώνα κατά των μικρών αμαρτιών απαλλασσόμαστε ευκολότερα από τις μεγάλες αμαρτίες.
Κάνοντας μικρά βήματα προς τα εμπρός, βαδίζουμε στο δρόμο προς τη Βασιλεία. Αν προσπαθήσουμε να προχωρήσουμε σε αυτόν τον δρόμο με μεγάλα άλματα, πολύ σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι πέφτουμε, και μάλιστα βαριά, και η πρόοδός μας αναστέλλεται. Όμως, αν κάνουμε μικρά βήματα, εστιάζοντας στις συνήθειες που μας υποδουλώνουν, αν μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από αυτά τα πράγματα, με τη χάρη του Θεού και με τον ασκητικό αγώνα, τότε τα βήματά μας γίνονται σίγουρα και σταθερά.
Ας θυμόμαστε, όταν αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις στην καθημερινή μας ζωή, τα λόγια των αγίων πατέρων, οι οποίοι έβλεπαν πολύ καθαρά την πνευματική μας κατάσταση και οι οποίοι μας έδωσαν τα κλειδιά για να προχωρήσουμε μπροστά με την αληθινή μετάνοια. Με τις πρεσβείες του Αγίου Ιωάννου, του Αγίου Ιγνατίου, του Αγίου Ισαάκ, του αββά Ησαΐα και όλων των αγίων, Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Επίσκοπος Ειρηναίος (Στίνμπεργκ)
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Το κομποσχοίνι της Γιαγιάς «…σεβόταν την νεανική μας σύγχυση…»

Στὶς ἐφηβικές μου ἀναμνήσεις συνυπάρχουν τὰ πάρτι, ἡ ρὸκ μουσικὴ καὶ ἡ γιαγιά μου. Γιὰ ἐκείνην, ἡ ρὸκ μουσικὴ δὲν ἦταν παρὰ ἕνας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο τὴν νεανική μας σύγχυση, ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς τὴν νηφάλια σοφία της.
Ἤξερε ποῦ πηγαίναμε, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔμπαινε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ πρὸς ὅ,τι θεωροῦσε φυσικὸ γιὰ τὴν ἡλικία μας.
Σηκωνόταν, μᾶς φιλοῦσε, εὐχόταν νὰ περάσουμε καλὰ καὶ ὕστερα προσέθετε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά μας ἐκεῖ ποὺ θὰ εἴμαστε, καὶ ἂς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.
Μετὰ μᾶς σταύρωνε, εὐχόταν νὰ εἶναι ἡ Παναγιὰ μαζί μας, καὶ συμπλήρωνε διστακτικά, σὰν νὰ μὴν ἦταν σίγουρη, ἂν ἔπρεπε ἢ ὄχι νὰ τὸ ξεστομίσει, νὰ μὴν ἀργήσουμε, γιατὶ θὰ προσευχόταν γιὰ μᾶς ὅσο λείπαμε καὶ δὲν ἄντεχε νὰ ξενυχτάει…
Τελειόφοιτος τῆς Ἰατρικῆς, ἀφελῶς πεπεισμένος γιὰ τὴν παντοδυναμία τῆς ἐπιστήμης, βρέθηκα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ. Ἔμεινα μόνο λίγες μέρες στὸ Μοναστήρι, ἀλλὰ ἡ ἀνακάλυψη ὑπῆρξε συγκλονιστική.
Οἱ Μοναχοὶ ζοῦσαν μὲ τὸν τρόπο τῆςγιαγιᾶς μου. Ἀναγνωριστικὰ σημάδια:  τὸ κομποσχοίνι, τὸ ἀνεπιτήδευτο χαμόγελο καὶ ἡ ἄνευ ὅρων ἀποδοχὴ τοῦ ἄλλου.
Ἐπιστρέφοντας στὴν Ἑλλάδα, πῆγα νὰ δῶ τὴν γιαγιά. Μισοαστεῖα-μισοσοβαρά, τῆς εἶπα κάποια στιγμή:
«Τόσα κομποσχοίνια ἔχεις, δὲν θὰ μοῦ δώσεις καὶ ἐμένα ἕνα;».
Σοβάρεψε ἀπότομα. Σχεδὸν βούρκωσε. Πῆγε καὶ μοῦ ἔφερε ἕνα κομποσχοίνι μεταξωτὸ καὶ εἶπε:
«Πάρτο. Εἶναι τὸ δικό σου. Στὸ φυλάω τρία χρόνια καὶ περίμενα πότε θὰ μοῦ τὸ ζητήσεις».
Ἡ γιαγιά μου περίμενε νὰ γυρίσω· ἀπὸ τὰ πάρτι, ἀπὸ τὴν Ἀγγλία, ἀπὸ τὸ λανθασμένο δρόμο. Ἐγώ, καὶ ὅσοι ἄλλοι συμπεριλαμβάνονταν στὴν προσευχή της…
Λίγους μῆνες πρὶν τὴν ἀναχώρηση ἀπὸ τὰ ἐπίγεια, μὲ εἶχε πάρει ἰδιαιτέρως καὶ μὲ αἰφνιδίασε πάλι.
Σὲ ἕνα χαρτοκιβώτιο εἶχε μαζέψει μία σειρὰ μὲ ὅλα τὰ λειτουργικὰ βιβλία. Μὲ τὴν ἴδια ἁπλότητα, ποὺ μοῦ ἔδωσε τὸ «δικό μου» κομποσχοίνι, μοῦ ἄφησε ρητὴ ἐντολή:
«Ἂν κάποιος ἀπὸ σᾶς γίνει ἱερέας, θὰ τὰ κρατήσει αὐτός. Ἂν ὄχι, θὰ βρεῖς κάποιο φτωχὸ Ἱερὸ Ναὸ καὶ θὰ τὰ δώσεις ἐκεῖ».
Στὴν κηδεία της, πολλοὶ ἄγνωστοι ἐμφανίστηκαν καὶ μιλοῦσαν γι᾿ αὐτὴν μὲ εὐγνωμοσύνη. Ὅπως ἐκείνη ἡ ἡλικιωμένη κυρία, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ γιαγιὰ συνέχισε νὰ τὴν δέχεται στὸ σπίτι της, ὅταν ὅλοι τὴν ἀπέφευγαν.
Καὶ αὐτό, γιατὶ ἀπόκτησε ἕνα ἐξώγαμο παιδὶ λίγο μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν θεωροῦσαν πόρνη. Διηγιόταν, ἀνάμεσα στὰ κλάματα, πὼς τῆς ἔχωνε τσάντες μὲ τρόφιμα κάτω ἀπὸ τὸ παλτό, παρακαλώντας την νὰ μὴν τὸ μάθει κανείς…
Ἡ γιαγιά μου καὶ πολλοὶ ἄλλοι εὐλογημένοι παπποῦδες καὶ γιαγιάδες ἀναπαύονται πιὰ ἐν εἰρήνῃ. Ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο ἔχει περάσει στὰ χέρια μας.
Καλούμαστε νὰ καθρεφτίσουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησαν καὶ νὰ προβληματιστοῦμε σοβαρὰ γιὰ τὸν τρόπο, ποὺ θὰ διαχειριστοῦμε τὴν πνευματική μας κληρονομιά.

(*) Περιοδ. «Ἐνοριακὰ Νέα», ἀριθμ. τεύχους 150 – Ἰανουάριος – Φεβρουάριος 2013
Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»
Οἰκοδομὴ καὶ Παραμυθία
Περιοδική Ἔκδοσις  τῆς Ἱερᾶς Γυναικείας Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων
Ἀριθμὸς τεύχους 17 – Νοέμβριος 2020
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Από μας περιμένουν οι ψυχές

Ὅταν πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι παύουν να ἁμαρτάνουν, καί πᾶνε εἰς τόπον ἀναπαύσεως.
Καί περιμένουν τήν κρίση, καί τότε δεν ἔχουν ὀντολογία, δέν ἔχουν αἰτήματα, δεν μποροῦν νά ζητήσουν οἱ νεκροί… Καί ἀπολαμβάνουνε τῆς μακαριότητος τοῦ οὐρανοῦ οἱ ἄνθρωποι, ἀναπαύονται οἱ ἄν θρωποι. Τώρα, πόσο ἀναπαύονται; Ὁ καθένας κατά τά ἔργα του.
     Ἔκανες ἔργα ἀγάπης; Ἀπολαμβάνεις, εἶσαι γαλήνιος, ἤρεμος καί βλέπεις ὅ,τι σοῦ ἔχει τάξει: θά μπεῖς μέσα στόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄλλοι, οἱ δυσκολεμένοι; Κι αὐτοί πάλι περιμένουν, κρατιοῦνται ἀπό μᾶς.
      Βλέπετε ὅτι ἐμεῖς πού συνεχίζουμε ἐδῶ τή ζωή ἔχουμε τήν ἐπαφή καί ἔχουμε δικαίωμα αἰτημάτων γιά τούς νεκρούς μας. Γι’ αὐτό τούς κάνουμε τά μνημόσυνα, τά τρισάγια, γι’ αὐτό κάνουμε ἐλεημοσύνες γιά τούς κεκοιμημένους καί τούς μνημονεύουμε στή θυσία πού κάνουμε, πού ἐπιτελοῦμε στή θεία Λειτουργία. Ἐνδιαφερόμαστε γιά τούς νεκρούς.
     Ἡ ἀγάπη μας ἐκεῖ ἔγκειται, στό νά βοηθήσουμε τίς ψυχές τους, γιατί ἔχουν ἀπό μᾶς ἀνάγκη, καί περιμένουν.

Ιερομονάχου Νεκταρίου Κουτλουμουσιανού
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Για να γνωρίζεις τί συμβαίνει γύρω σου…

Κάποτε ο ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης βρέθηκε σὲ μιὰ συζήτηση μαζὶ μὲ ἄλλους δύο μοναχούς καὶ ἕναν Ιερομόναχο.
Ὁ ἱερομόναχος ἄρχισε νὰ διηγεῖται καὶ νὰ σχολιάζει ἕνα γεγονός ποὺ εἶχε διαβάσει στὴν ἐφημερίδα. Θέλησε ὅμως νὰ ἀκούσει καὶ τὶς γνῶμες τῶν ἄλλων. Ἔτσι στράφηκε καὶ στὸν ἅγιο Γέροντα καὶ τὸν ρώτησε:
-Ἐσεῖς, πάτερ Σιλουανέ, τὸ μάθατε αὐτό; Τί γνώμη ἔχετε;
-Ἅγιε πνευματικέ, ἀπάντησε ἐκεῖνος, δὲν μοῦ ἀρέσει νὰ διαβάζω έφημερίδες καὶ νὰ μαθαίνω τὰ νέα τους.
-Γιατί;
-Γιατί αὐτὰ ποὺ γράφουν οἱ ἐφημερίδες ἐπιφέρουν μᾶλλον σύγχυση στὸν νοῦ καὶ ὁπωσδήποτε δυσκολεύουν την καθαρή προσευχή.
-Παράξενο, εἶπε ὁ ἱερομόναχος μὲ έκπληξη. Προσωπικά θὰ ἔλεγα ότι συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Καὶ θὰ σᾶς τὸ ἐξηγήσω: Καθώς ζοῦμε ἐδῶ στην έρημιά καὶ δὲν βλέπουμε τίποτε ἀπὸ τὸν γύρω κόσμο, ή ψυχή ξεχνᾶ σιγά-σιγά τὸν κόσμο, κλείνεται στὸν ἑαυτό της και γι’ αὐτὸ ἐξασθενεῖ κι ή προσευχή… Εγώ, ὅταν διαβάζω ἐφημερίδα, βλέπω πῶς ζεῖ ὁ κόσμος, πόσα πράγματα παθαίνουν οι ἄνθρωποι, κι ἀπ’ αὐτὸ δημιουργεῖται μέσα μου ὁ πόθος να προσευχηθῶ. Ἔτσι, εἴτε λειτουργῶ εἴτε προσεύχομαι στὸ κελλί μου, παρακαλῶ μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὴ τὸν Θεό γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο.
Ὁ ὅσιος Σιλουανός ἄκουσε μὲ προσοχὴ τὸ πῶς ὁ εὐλαβής αὐτὸς ἱερομόναχος δεχόταν μὲ πνευματικό τρόπο τὰ νέα του κόσμου. Ωστόσο τοῦ ἀποκάλυψε ἐπίσης τὸ πῶς ὁ πνευματικός ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γνωρίζει τί συμβαίνει στὸν κόσμο σὲ ἕνα ἀκόμη ἀνώτερο ἐπίπεδο:
–Ἡ ψυχή, ὅταν προσεύχεται γιὰ τὸν κόσμο χωρίς τά νέα τῶν ἐφημερίδων, γνωρίζει καλύτερα πῶς θλίβεται ὅλη ἡ γῆ, γνωρίζει επίσης ποιές ἀνάγκες ἔχουν οἱ ἄνθρωποι καὶ πονεῖ πραγματικά γι’ αὐτούς.
-Πῶς μπορεῖ ἡ ψυχή μόνη της νὰ γνωρίζει τί γίνεται στὸν κόσμο;
-Οἱ ἐφημερίδες δὲν γράφουν γιά τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλά γιά τά γεγονότα καὶ πολλές φορές δὲν γράφουν κὰν τὴν ἀλήθεια. Ὀδηγοῦν τὸν νοῦ σὲ σύγχυση, δὲν σὲ διαφωτίζουν καὶ δὲν μαθαίνεις ἀπ’ αὐτὲς τὴν ἀλήθεια. Αντίθετα, ή προσευχή καθαρίζει τὸν νοῦ καὶ σὲ βοηθεῖ νὰ διακρίνεις καλύτερα τὰ πάντα.
-Δυσκολεύομαι να καταλάβω τί θέλετε να πείτε, εἶπε πάλι ὁ ἱερομόναχος.
Αλλά ὁ γέροντας Σιλουανός δὲν άποκρίθηκε πλέον. Δὲν θέλησε να δώσει ἄλλες ἐξηγήσεις καὶ νὰ κάνει τὸν δάσκαλο μπροστά σε γέροντες μοναχούς. Έσκυψε το κεφάλι και παρέμεινε σιωπηλός. Όσα εἶπε ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ προκαλέσουν βαθύτερο προβληματισμό.

Από το περιοδικό «Ο Σωτήρ»
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Η ιστορία του Σταύρου του Αγίου Ανδρέα

Ο Άγιος Ανδρέας, πολιούχος της πόλης των Πατρών, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την πόλη, αφού στον ομώνυμο Ιερό Ναό βρίσκεται ο τάφος, τα Ιερά Λείψανα του, η Τίμια Κάρα και ο Σταυρός πάνω στον οποίο μαρτύρησε. Η ιστορία του Σταυρού του Αγίου, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό.
Που φυλασσόταν μέχρι να μεταφερθεί μόνιμα στην Πάτρα, από τι υλικό ήταν κατασκευασμένος και αν ο Απόστολος Ανδρέας άφησε όντως την τελευταία του πνοή πάνω στο συγκεκριμένο Σταυρό. Θεωρείται ένα πολύ σημαντικό κειμήλιο για όλον τον Χριστιανικό κόσμο.
Από την ημέρα της σταύρωσης του Αποστόλου έως και την εποχή της Φραγκοκρατίας όπου και αρπάχθηκε, ο Σταυρός βρισκόταν στην Πάτρα. Η εποχή εκείνη χαρακτηρίζεται σκοτεινή γιατί πολλά κειμήλια της Εκκλησίας αρπάχτηκαν και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα από αυτά ήταν δυστυχώς και ο Σταυρός του Αποστόλου Ανδρέα.
Σύμφωνα με τα αρχεία του Δουκάτου της Βουργουνδίας, ο Σταυρός αρχικά τοποθετήθηκε στη Μονή Weaume στη Μασσαλία, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε στη Μονή του Αγίου Βίκτωρος της ίδιας πόλης. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση επιχείρησαν να κλέψουν τον Σταυρό πράγμα που τελικά δεν επιτεύχθηκε. Τα τμήματα του, διασώθηκαν και τοποθετήθηκαν σε θήκη σχήματος κανονικού Σταυρού.
Ο Σταυρός και πάλι στην Πάτρα
Στις 9 Οκτωβρίου 1979 ο τότε Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος συναντήθηκε με τον τότε πρόεδρο της Γαλλικής Ιεραρχίας και ολόκληρης της Ρωμαιοκαθολικής Ιεραρχίας της Δυτικής Ευρώπης, Καρδινάλιο και Roger Etchegaray στη Μασσαλία, για να συζητήσουν το θέμα της επιστροφής του Σταυρού στη Πάτρα. Αφού έγιναν διαβουλεύσεις μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων, ο Καρδινάλιος είπε στον Μητροπολίτη Πατρών «εφ όσον εκ Πατρών εκομίσθη ενταυθα ο Σταυρός, ανήκει εις Πάτρας».
Σύντομα άρχισαν οι επαφές και οι συζητήσεις των δυο πλευρών για την επιστροφή του Σταυρού στην Πάτρα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενημερώθηκαν για το θέμα.
Στις 18 Ιανουαρίου 1980 αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας με την αντιπροσωπεία της Ιεράς Μητρόπολης Πατρών, αναχώρησε για τη Γαλλία για την παραλαβή και τη μεταφορά του Σταυρού στην Πάτρα. Αφού μετέβησαν στη Μασσαλία, παραδόθηκε ο Σταυρός στην ελληνική αντιπροσωπεία, μέσω μιας «άτυπης» τελετής. Την επόμενη μέρα 19 Ιανουαρίου, αφίχθη στο αεροδρόμιο του Άραξου το αεροπλάνο που μετέφερε το σταυρό, και τις δυο αντιπροσωπείες, των Ορθόδοξων και των Ρωμαιοκαθολικών, και στη συνέχεια και έγινε η επίσημη υποδοχή.
Όσον αφορά το είδος του ξύλου του Σταυρού, υπάρχουν διαφορετικές αναφορές. Ο Ιππόλυτος Ρώμης αναφέρει για ξύλο ελιάς, ο Επιφάνιος μιλάει για σταυρό χωρίς να προσδιορίσει το ξύλο, ο Αρσένιος Κέρκυρας αναφέρεται σε ένα φυτό το οποίο δεν προσδιορίζει, ενώ ο ιστορικός Στέφανος Θωμόπουλος μιλά επίσης για δέντρο ελιάς. Σε μελέτες που έχουν γίνει πάντως έχει αποδειχθεί πως πρόκειται πράγματι για ξύλο ελιάς και χρονολογείται στον πρώτο αιώνα.
Για τον τρόπο σταύρωσης δεν υπάρχει ομοφωνία. Υπάρχουν αναφορές περί «προσηλώσεως» και όχι περί «προσδέσεως». Στο δεξί πέλμα του Αγίου Ανδρέα, υπάρχει ουλή από το καρφί το οποίο καρφώθηκε στο ξύλο πάνω στο οποίο πέθανε.
Οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μιλούν για «προσήλωσιν επί Σταυρού» ενώ παλαιοχριστιανικά έγγραφα μιλούν περί «πρόσδέσεως του Αποστόλου επι του Σταυρού»
Το σχήμα του Σταυρού
Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά το σχήμα του Σταυρού. Αγιογραφίες και φορητές εικόνες σε Ναούς, απεικονίζουν τον Απόστολο Ανδρέα πάνω στο Σταυρό με κάθετα τα δύο ξύλα του ενώ άλλες τον απεικονίζουν πάνω στο σταυρό με το κεφάλι προς τα κάτω.
Ωστόσο η επικρατέστερη άποψη είναι εκείνη που λέει ότι ο Σταυρός ήταν σε σχήμα Χ.Η άποψη αυτή είναι τόσο διαδεδομένη έτσι ώστε συνηθίζεται πλέον τους Σταυρούς σε σχήμα Χ να τους χαρακτηρίζουν ως «Σταυρός του Αποστόλου Ανδρέου».
Κατά τη μεταφορά του στην Πάτρα, το 1980, ήταν τοποθετημένος σε θήκη σχήματος κανονικού Σταυρού αλλά αντικαταστάθηκε από μεγαλύτερη και πιο επιβλητική θήκη, αυτή τη φορά σε σχήμα Χ.
Χαρακτηριστικό της δυναμικής του Σταυρού του Αγίου Ανδρέα είναι το γεγονός πως το Χ, από το σχήμα του είναι το σύμβολο του Πολεμικού Ναυτικού της Ρωσίας το οποίο έχει τον Απόστολο Ανδρέα προστάτη του.

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Πώς να γινόταν να ζήσω ξανά εκείνα τα σαρανταλείτουργα;

 Ο πατήρ Δημήτριος Χήτος μας θυμίζει τις αγνές αναμνήσεις του από το Ιερό Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων, ως νεαρός ψάλτης κάποτε στο χωριό της μητέρας του στο Χαροκόπι Ιωαννίνων.
"Το Ιερό Σαρανταλείτουργο"
Έθος Ιερό αποτελεί για την πατρίδα μας η τέλεση του Ιερού Σαρανταλείτουργου των Χριστουγέννων, έθος ιερό και πανάρχαιο!
Το Σαρανταλείτουργο είναι ταυτισμένο με τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων και είναι η μόνη λειτουργική δραστηριότητα, πέραν της νηστείας, που συνοδεύει την περίοδο αυτή, σε αντιδιαστολή με τη Μεγάλη Σαρακοστή που ενώ είναι αυστηρή νηστεία, ταυτόχρονα είναι η πλουσιότερη λειτουργική περίοδος του έτους με τα μεγάλα Απόδειπνα, τις Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες, τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, τους κατανυκτικούς εσπερινούς κ.τ.λ.
Συγκρίνοντάς την με την Μεγάλη Σαρακοστή, η Σαρακοστή των Χριστουγέννων φαίνεται πολύ φτωχή!
Κι όμως, ο πλούτος της είναι το Ιερό Σαρανταλείτουργο, η καθημερινή τέλεση της Αναιμάκτου Θυσίας, η "συγκέντρωση" σαράντα Λειτουργιών για την ωφέλεια των ζώντων και των κεκοιμημένων με αφορμή την Γέννηση του Χριστού.
Η Αγία μας Εκκλησία όλες αυτές τις σαράντα μέρες μέσα από την καθημερινή Θεία Λειτουργία, την υπέροχη υμνολογία και τη νηστεία μας προετοιμάζει κατάλληλα να υποδεχθούμε τη Θεία Γέννηση και να τη βιώσουμε.
"Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!" Διότι προσωπικά είχα την ιδιαίτερη ευλογία να ζήσω και να βιώσω πολλά Σαρανταλείτουργα από τη ψαλτική μου διακονία σε ένα χωριό, που τηρεί απαρέγκλιτα την παράδοση του Σαρανταλείτουργου των Χριστουγέννων επί αιώνες. Και ήταν τόσο έντονα όσα με αξίωσε ο Θεός να ζήσω εκείνα τα χρόνια που θα με συνοδεύουν για πάντα, αφήνοντάς μου την αίσθηση και την πεποίθηση ότι ποτέ ξανά δεν θα έχω τέτοιο ευλογημένο Σαρανταλείτουργο, ούτε ακόμη και τώρα ως Λειτουργός έμπροσθεν του Θυσιαστηρίου!
Από 15 Νοεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα, κάθε πρωί στις 5:30 Όρθρος και Θεία Λειτουργία. Οι πιστοί ενορίτες και ειδικά όσοι είχαν "χάσει" δικό τους άνθρωπο μέσα στο χρόνο, συνεπείς στις επιταγές της παραδόσεως των γονέων τους, εξασφάλιζαν όλα τα απαραίτητα για το σαρανταλείτουργο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών. Λάδι, ανάμα, ένα κιλό κερί, λαμπάδες για την Αγία Τράπεζα, σαράντα λειτουργιές και όλα όσα χρειάζονται για σαράντα Θείες Λειτουργίες, μαζί με το φιλοδώρημά τους.
Η αποστολή μας ήταν ιερή επιτέλεση καθήκοντος υπό αντίξοες συνθήκες. Έπρεπε για σαράντα μέρες να ξυπνάς στις 4:30 το πρωί εν καιρώ χειμώνος και ο καημένος ο παπάς, που έπρεπε πριν το λογικό του ποίμνιο να φροντίσει και το άλογο ποίμνιο του που αποτελούνταν από καμιά τριανταριά προβατάκια, ξυπνούσε πολύ νωρίτερα.
Οι γηραιότεροι μας επέπληταν καλοπροαίρετα για την ώρα τελέσεως του σαρανταλείτουργου: 
"Αυτό π' κάνετε εσείς δεν είν' σαρανταλείτουργο, το σαρανταλείτουργο γένεται νύχτα" μας έλεγε ο Γάκη Σκανδάλης, ενώ ο μπάρμπα Γιάνν' Βαγγέλης συμπλήρωνε "έχει δίκιο ο Γάκ'ς εγώ μαθητής του Δημοτικού ξελειτουργούσα τον Παπά 'κονόμο και πήγαινα στην εκκλησιά στις 3 το πρωί!"
Οι επιπλήξεις με προβλημάτισαν και το άκουσμα του περίεργου ονόματος εκείνου του θαυμαστού Λευΐτου με έκαναν να αναζητήσω περισσότερες πληροφορίες. Και πράγματι, ο άοκνος εκείνος παπάς που το όνομα του δεν το γνωρίζει κανείς, διότι το αντικατέστησε ως προσωνύμιο το οφφίκιο του Οικονόμου, ήταν λειτουργικότατος και τυπικότατος στα ιερατικά του καθήκοντα.
Ο μπάρμπα Γιάννης, άνθρωπος του Σχολαρχείου, με σέβας, αξιοπρέπεια και καθολική αποδοχή στο χωριό, μου είχε διηγηθεί τα πάντα για τα σαρανταλείτουργα εκείνα. Ήταν τα χρόνια προ του πολέμου που μαθητής ακόμα του σχολείου μαζί με άλλους συμμαθητές του βοηθούσαν τον Παπά 'κονόμο, με αντάλλαγμα μια λειτουργιά! 
"Είχαμαν πείνα Δημητράκ' " μου έλεγε. Ο Παπά 'κονόμος λειτουργούσε ξημερώματα, στον αρχαίο εκείνο Αϊ Ταξιάρχη του 1601 που σήμερα δεν υπάρχει, και οι μικροί του ψάλτες προσπαθούσαν να είναι συνεπείς στα καθήκοντά τους.
 "Λειτουργούσαμαν νύχτα και το μόνο φως ήταν τα καντήλια και τα κεριά" έλεγε ο μπάρμπα Γιάννης "και όταν απόλαγε η εκκλησιά, απορούσαμαν πού ήταν όλες αυτές οι γ'ναίκες μέσα στο σκοτάδ' κι έβγαιναν μία-μία απ' το γυναικωνίτ' ντυμένες στα μαύρα, με τα μαντήλια τς στο κεφάλ', για να πάρ'ν αντίδωρο!" 
Κι εδώ έχω να σημειώσω ότι τότε αντελήφθην ότι η μαθητική συμμετοχή στο σαρανταλείτουργο ήταν η αιτία της ύπαρξης τόσων ψαλτών στο χωριό αυτό.
Τα δικά μας σαρανταλείτουργα δεν τελούνταν τόσο νωρίς, αλλά δεν υστερούσαν σε κατάνυξη, ευλογίες και ανείπωτα βιώματα. Ο κόπος πολύς, το ψύχος δριμύ και η ευλογία μεγάλη. Αν και λειτουργούσαμε στις 5:30 το πρωί κι όχι στις 3:00, δεν έπαυε να είναι ακόμη νύχτα. Και κάθε χρόνο, κάθε σαρανταλείτουργο ήταν ένα μεγάλο δώρο, κάθε χρόνο γέμιζα με νέες εμπειρίες και βιώματα. 
Ειδικά όταν συμμετείχαν στα "σαραντάρια", όπως τα αποκαλούσαν, γριές χήρες που μνημονεύανε τους κεκοιμημένους συζύγους τους. Όπως, η Κατερίνη του Γιάνν' Τσιόδουλου, η Βασίλω του Γιάνν Κουρέα, η Αντών' Κολοβαίσια και άλλες πολλές πονεμένες υπάρξεις, που πλέον έχουν κι αυτές μεταβεί στα Ουράνια Σκηνώματα.
Θυμάμαι την Γιανν' Τσιουδλήϊνα, έτσι ήταν γνωστές κι όχι με τα βαφτιστικά τους, που με σταμάτησε ένα απόγευμα στο δρόμο που πήγαινα για τον εσπερινό και με φώναξε "έλα 'δω καλό μ' παιδί, πάρε αυτό από μένα " και με μια γρήγορη κίνηση μου πέρασε στη χούφτα ένα χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ. 
"Τί είναι αυτό;" την ρώτησα.
 "Πάρ' το από μένα, από μένα λίγα κι απ το Θεό πολλά. Άμα γίν'ς παπάς καμιά φορά και θα χω πεθάν' να με μνημονεύς".
 Έκανα υπακοή στα χρόνια και την επιθυμία της, κι αλήθεια σήμερα που πλέον είμαι ιερεύς δεν υπήρξε λειτουργία που να μην αναφέρω "Ιωάννου, Αικατερίνης" και την συμπάθεια μου και γειτόνισσα και κουμπάρα της "Ιωάννου, Αλεξάνδρας" και στην Προσκομιδή, αλλά και στην Αγία Αναφορά!
Η συμπάθεια μου λοιπόν, η θειάκω Γιάϊννα (Αλεξάνδρα ) χήρα του Γιανν' Σκανδάλ', "έχασε" τον άντρα της και του έκανε σαρανταλείτουργο. Ήταν μια γυναίκα κοντακιανή, ξερακιανή, με εμφανή τα σημάδια κάθε κακουχίας που βίωσε από τα παιδικά της χρόνια μέχρι τότε στα 80... της που με αποκατεστημένα τα πέντε παιδιά της και σκορπισμένα άλλον στην Αθήνα κι άλλον στα Γιάννενα, είχε απομείνει μόνη και χήρα πλέον. 
Έφερε κι αυτή τα απαιτούμενά της για το σαρανταλείτουργο, ζητώντας μου ως χάρη κάθε πρωί, που με το αυτοκίνητο θα περνούσα από το σπίτι του παπά να τον μεταφέρω, στη συνέχεια να έκανα μια στάση στην πόρτα της να την μεταφέρω κι αυτήν στην εκκλησία, γιατί το κρύο ήταν πολύ, η ανηφόρα μεγάλη και τα χρόνια ήδη περασμένα και θεωρούσε απαραίτητο να είναι κάθε πρωί στη λειτουργία που θα ήταν για τον μακαρίτη. Ποιός θα μπορούσε να αρνηθεί μια τόσο μικρή διευκόλυνση σε έναν τόσο σπουδαίο άνθρωπο;
Κι έτσι, επί σαράντα μέρες γινόμουν μάρτυρας μιας ιεροτελεστίας. Από πολύ νωρίς η θειάκω Γιάϊννα ξυπνούσε, ετοιμαζόταν και περίμενε στο παράθυρο του σπιτιού της να φανούν τα φώτα του αυτοκινήτου μου στ' Κύρκ' και τότε έπαιρνε το μπαστουνάκι και με γοργά βήματα έβγαινε στην είσοδο του οικοπέδου στο δρόμο και περίμενε.
Τί κι αν δεν τηρούσαμε το "νόμο" και δεν κάναμε το σαρανταλείτουργο του Παπά'κονόμου; δεν διέφερε και πολύ το δικό μας σαρανταλείτουργο από αυτά των διηγήσεων του μπάρμπα Γιάννη!
Μέσα στην εκκλησιά μόνα φώτα τα καντήλια και τα φωτιστικά του Αγίου Βήματος και του αναλογίου, σε εκκλησιά χωρίς θέρμανση, με το λάδι στα καντήλια να είναι παγωμένο και τα χνώτα μας να διακρίνονται στο ημίφως σε σημείο ώστε ο σκληραγωγημένος παπά Παύλος να ομολογεί ότι τα χέρια του "γαλάζιασαν" από το κρύο και δεν ένιωθε τον Αμνό κατά το "πρόσχωμεν τα Άγια τοις αγίοις".
Δεν ήταν μια ή δύο μέρες αυτές, αλλά σαράντα συνεχόμενες με το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται συνεχώς κι ενώ όλα έμοιαζαν απόκοσμα μια ουράνια αγαλλίαση πλημμύριζε τις ψυχές μας.
Λειτουργούσαμε στο κρύο κι όμως νοιώθαμε τη θαλπωρή της Φάτνης του Χριστού. Λειτουργούσαμε στο σκοτάδι κι όμως μας φώτιζε το φως του Άστρου της Βηθλεέμ. Ζούσαμε Χριστούγεννα παρατεταμένα επί σαράντα ολόκληρες μέρες και νύχτες (Επσπερινοί, Όρθροι και Θείες Λειτουργίες).
Κάθε πρωί όταν με το γλυκοχάραμα "απολούσε" ο παπάς φεύγαμε "πλήρεις Πνεύματος Αγίου". Ήταν μεγάλη πνευματική τροφοδοσία η καθημερινή Θεία Λειτουργία. Και οι υπέροχοι ύμνοι των εσπερινών και των όρθρων, που οι θείοι υμνογράφοι της Εκκλησίας ως ιεροκήρυκες μάς παρουσίαζαν γλαφυρά ως ζωντανή εικόνα μπροστά στα μάτια μας όλες τις γιορτές των Αγίων της περιόδου αυτής, που έμοιαζαν να συμμετέχουν στην προϋπάντηση του Θείου Βρέφους.
Αλλά κι εκείνοι οι προεόρτιοι ύμνοι, "Σπήλαιον ευτρεπίζου, η Αμνάς γάρ ήκει, έμβρυον φέρουσα Χριστόν...", " Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, προκύψασα γάρ άνωθεν, η παντάνασσα Μητροπάρθενος...", και το χαρακτηριστικότατο "Αι αγγελικαί, προπορεύεσθε Δυνάμεις, οι εν Βηθλεέμ, ετοιμάσατε την Φάτνην", τα Θεοτοκία του εσπερινού και του όρθρου, τα απόστιχα κ.τ.λ. σε ανήγαγαν "εις τας ουρανίας αψίδας", όπως θα έλεγε και ο άγιος των γραμμάτων μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Με κορύφωμα τις υπέροχες καταβασίες των Χριστουγέννων "Χριστός γεννάται δοξάσατε.."που ήλπιζες η ακολουθία του Αγίου της ημέρας να είναι πλήρης για να τις ψάλλεις και ομοίως στη συνέχεια την "Τιμιωτέρα" σε ήχο α'.
Κι εκεί που νόμιζα ότι όλα αυτά είχα το "προτέρημα" να τα ζω και να τα απολαμβάνω μόνο εγώ, ερχόταν η θειάκω Γιάϊννα κάθε μέρα να τονίσει ότι ήταν πολύ ωραίες οι "ψαλμωδίες" και πως ενώ δεν καταλάβαινε τι ψάλλαμε, εν τούτοις τα ένοιωθε όλα! Ομολογώ πως δεν ήταν λίγες οι φορές που υπέπεσε στην αντίληψή μου η μετά δακρύων και μετανοιών προσευχή της προσφιλούς μου θειάκως.
Ώ, Θεία Χάρις! Πώς αγράμματους "σοφίαν εδίδαξες;" Αυτή είναι η Πίστις των Ορθοδόξων, ζώσα!
Ο παπα Παύλος από την άλλη είχε "τάξη" στην προσκομιδή να μνημονεύει από μνήμης όλους τους κεκοιμημένους του χωριού, που τους είχε γνωρίσει εν ζωή! Και τακτικά μου διηγούνταν και τα δικά του δύσκολα και ευλογημένα σαρανταλείτουργα, όταν προ τεσσαρακονταετίας νέος κληρικός είχε αναλάβει την γενέτειρα ενορία της ευρυτάτης κοινότητος, διαδεχθείς τους επίσης εναρέτους Παπά Πάνο, Παπά'κονομο, Παπά Γούλα και Παπά Λευτέρη. Από 15 Νοεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα γινόταν απόδημος από το μαχαλά του στο χωριό για να τελεί απρόσκοπτα το σαρανταλείτουργο, καθώς τις περισσότερες μέρες η ενορία ζούσε υπό το βάρος του ενός και πλέον μέτρου χιονιού, στα 1100 μέτρα υψόμετρο! Ενίοτε ο παπάς μου διηγούνταν τα ενύπνιά του με μακαρίτες συγχωριανούς που τους μνημόνευε στη Θεία Λειτουργία, δείγμα ίσως της ευγνωμοσύνης τους στο πρόσωπο του.
Μετά το πέρας της Λειτουργίας μια ακόμη "αποστολή" είχε σειρά για να ολοκληρωθεί το σαρανταλείτουργο. Αναλάμβανα να μοιράσω τις λειτουργιές από το σαραντάρι στους γέρους και μοναχικούς ενορίτες. Τι όμορφες στιγμές! Μέσα στη μοναξιά και το κρύο του χειμώνα θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε κάποιες ψυχές λιγότερο με την λειτουργιά, που ήταν η αφορμή, και περισσότερο με την παρουσία και την αφιέρωση χρόνου έστω για έναν καφέ.
Πώς να γινόταν να ζήσω ξανά εκείνα τα σαρανταλείτουργα; έστω και μια φορά. Αλλά τώρα πια... οι περισσότεροι έφυγαν, ο παπάς γέρασε, οι εποχές άλλαξαν! Είθε Θεέ μου να έρθουν πάλι τα ευλογημένα εκείνα χρόνια. Κι αν δεν έρθουν αξίωσε με να κάνω το σαρανταλείτουργο εκείνο και πάλι στο υπερουράνιο Σου Θυσιαστήριο, μαζί με όλους αυτούς και κυρίως τη θειάκω Γιάϊννα...
Καλό Σαρανταλείτουργο και καλά Χριστούγεννα!
Ιερεύς Δημήτριος Β. Χήτος

https://proskynitis.blogspot.com/

Ὁ Θεός ἔσκυψε καί εἶπε στό παιδί του τόν Δαβίδ αὐτά που θέλει να ἀκούει!

  Ο γείτονάς μου ὁ Γερο-Ἰωσήφ, 106 ἐτῶν σήμερα, μοὗ΄πε ἕνα πρωϊνὸ ποὺ τὸν βρῆκα μὲ τὸ Ψαλτήρι στὸ χέρι: Ὁ Θεὸς ἔσκυψε καὶ εἶπε στὸ παιδί του τὸν Δαβὶδ αὐτὰ ποὺ θέλει να ἀκούει! (Ὡραία κουβέντα ἀλήθεια, ὅλο σοφία).
  Ο ταπεινὸς εἶναι ὁ ἄφοβος, ὁ ἐλεύθερος, ὁ εἰρηνικός, ὁ μακάριος. Ὁ ταπεινὸς εἶναι ὁ ἔξυπνος, ὁ ὡραῖος, ὁ εὐγενής, ὁ νηφάλιος. Δὲν φοβᾶται νὰ μὴν πέσει, γιατὶ εἶναι χάμω. Δὲν ἀνησυχεῖ, δὲν ἀναμένει εἰδήσεις, δὲν τὸν πτοοῦν οἱ κρίσεις, ἐπαινετικὲς ἢ μή, δὲν δειλιᾶ, δὲν ἀγωνιᾶ, δὲν ἔχει ἄγχος κι ἀγωνίες. Εἶναι ὁ κερδισμένος. Σίγουρα τὸν ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ ποτὲ δὲν θὰ τὸν ἀφήσει, ἀφοῦ ἐκεῖ ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα του.
῾Ο παπα-Τύχων τῆς Καψάλας ἔλεγε: Ὁ Θεὸς κάθε πρωΐ εὐλογεῖ τὸν κόσμο μὲ τὸ δεξί του χέρι, ὅταν δεῖ ὅμως ταπεινὸ τὸν εὐλογεῖ καὶ μὲ τὰ δυό του χέρια!

Μωυσέως Αγιορείτου
https://proskynitis.blogspot.com/

Άγιος Ανδρέας: Ο πρωτόκλητος μαθητής του Χριστού

Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου – Καθηγητού
Οι άγιοι Απόστολοι κατέχουν την πρωτοκαθεδρία στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας, διότι αυτοί υπήρξαν οι άμεσοι διάδοχοι του Κυρίου και οι συνεχιστές του επί γης σωτηριώδους έργου Του. Αυτοί συνέπηξαν την Εκκλησία και την επεξέτειναν ως τα πέρατα του κόσμου και γι’ αυτό ομολογούμε στο «Σύμβολο της Πίστεως» πίστη σε «Αποστολική Εκκλησία». Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος.
O Απόστολος Ανδρέας ήταν, σύμφωνα με τις ευαγγελικές διηγήσεις, αδελφός του Σίμωνος Πέτρου, και αμφότεροι γιοι του Ιωνά, ή Ιωάννη και της Ιωάννας. Γεννήθηκε στη πόλη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, η οποία, όπως είναι γνωστό, κατοικούνταν κυρίως από εθνικούς ελληνιστές και οι Ιουδαίοι της περιοχής είχαν γίνει κοινωνοί της ελληνικής παιδείας και κουλτούρας. Το ελληνικό όνομα του Ανδρέα (που σημαίνει ανδρείος, γενναίος), όπως και άλλων μαθητών (Φιλίππου), μαρτυρεί αυτή την αλήθεια.
Πιθανότατα ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία από τον Πέτρο. Συγκατοικούσε με αυτόν στην Καπερναούμ και συνεργαζόταν ως αλιέας στην λίμνη της Γενησαρέτ ή Τιβεριάδας (Ματθ. 4,18. Μαρκ. 1,29). Τον διέκρινε βαθιά πίστη στο Θεό και γι’ αυτό πρωτύτερα είχε χρηματίσει μαθητής του Ιωάννου του Βαπτιστού. Εκεί κοντά στον Τίμιο Πρόδρομο απέκτησε σπάνια ευσέβεια και το σπουδαιότερο έμαθε για τον ερχόμενο Μεσσία. Φαίνεται ότι ήταν παρών όταν ο Ιωάννης έδειξε με το δάκτυλό του τον Κύριο και είπε: «ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου» (Ιωάν. 1,30). Αυτή η φανέρωση του Μεσσία έκαμε προφανώς τον ευσεβή ψαρά να ακολουθήσει πρώτος τον Κύριο, χωρίς κανέναν δισταγμό και γι’ αυτό ονομάστηκε «Πρωτόκλητος» (Ιωάν. 1,35-41). Άφησαν, μαζί με τον αδελφό του Πέτρο, τα ακριβά πλεούμενά τους, τα δίχτυα και τα σύνεργα της αλιείας τους και προσκολλήθηκαν στο Χριστό ως αφοσιωμένοι μαθητές Του.
Το όνομα του Ανδρέα αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη πάντοτε μαζί με αυτό του Φιλίππου, ο οποίος καταγόταν, όπως και εκείνος, από την Βηθσαϊδά. Μαζί με αυτόν είχε εκφράσει τη δυσπιστία του για τον χορτασμό των πεντακισχιλίων ανθρώπων με τους πέντε κρίθινους άρτους και τους δύο ιχθείς (Ιωάν. 6,6-9). Αναφέρεται επίσης και στην περίπτωση της παρακλήσεως των Ελλήνων να ιδούν τον Κύριο (Ιωάν. 12,20-22). Για τελευταία φορά αναφέρεται το όνομα του Ανδρέα στην Καινή Διαθήκη, όταν ανέβηκε μαζί με τους άλλους Αποστόλους στο υπερώο της Ιερουσαλήμ «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει συν γυναιξί και Μαρία τη μητρί του Ιησού και συν τοις αδελφοίς αυτού» (Πραξ. 1,13-14), όπου και έλαβε μαζί με τους άλλους τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 2,4).
Μετά την Πεντηκοστή έλαχε σ’ αυτόν να αποσταλεί για ευαγγελισμό στην Έφεσο, όπου μαζί με τον Απόστολο Ιωάννη κήρυξαν μαζί και εδραίωσαν την Εκκλησία της μεγάλης αυτής πόλεως. Μετά έκαμε ιεραποστολική περιοδεία στον Εύξεινο Πόντο, όπου με κέντρο τη Σινώπη κήρυξε τον Χριστιανισμό στην περιοχή, μεταστρέφοντας πλήθος Ιουδαίων και ειδωλολατρών στη νέα πίστη. Κατόπιν πήγε με τον απόστολο Ματθία στην Σαμψούντα, στην Ιβηρία και στην Παρθία, όπου ίδρυσαν Εκκλησίες. Το 34 μ. Χ. τον βρίσκουμε Ιερουσαλήμ να εορτάζει το Πάσχα με τους άλλους αποστόλους. Μετά ανάλαβε νέα ιεραποστολική περιοδεία στην Αντιόχεια, Έφεσο, Λαοδικεία, Φρυγία, Νίκαια. Μετά περιόδευσε στον Πόντο. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον ιστορικό Ευσέβιο, μετέβηκε και κήρυξε στη Σκυθία και κατά τον άγιο Γρηγόριο το Ναζιανζηνό πέρασε στο Βυζάντιο, όπου ίδρυσε και εκεί Εκκλησία, γι’ αυτό θεωρείται ως ο ιδρυτής της Αποστολικής Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Από εκεί ήρθε στην Ελλάδα και κήρυξε κατ’ αρχάς στην Ηράκλεια της Θράκης. Ύστερα στη Μακεδονία, κατέβηκε στην Πελοπόννησο, με κατάληξη στην Πάτρα, την οποία έκαμε κέντρο του ιεραποστολικού έργου του. Από εκεί εξορμούσε σε όλη τη δυτική Ελλάδα, όπου μετέστρεφε πλήθος Ιουδαίων και ειδωλολατρών, επιβεβαιώνοντας την αλήθεια του κηρύγματός του με πολλά θαύματα.
Στην Πάτρα ήταν ρωμαίος διοικητής ο ανθύπατος Λεσβίος, ο οποίος ήταν ανεκτικός στη δράση του Ανδρέα. Όχι όμως ο διάδοχός του Αιγεάτης, ο οποίος ήταν φανατικός ειδωλολάτρης. Το έναυσμα του διωγμού του έδωσε η μεταστροφή της συζύγου του Αιγεάτη, Μαξιμίλλα, η οποία πίστεψε στο Χριστό ύστερα από θαυματουργική θεραπεία της από ανίατη αρρώστια. Οι σκοταδιστές ειδωλολάτρες ιερείς διέβαλαν τον άγιο Ανδρέα στον Αιγεάτη, ως επικίνδυνο, διότι ερήμωναν τα «ιερά» τους. Εκείνος έγειρε τότε μεγάλο διωγμό στην Αχαΐα, όπου συνέλαβε πρώτον τον άγιο Ανδρέα, τον οποίο καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο, σε σταυρό σχήματος Χ., με το κεφάλι προς τα κάτω, επί εποχής Νέρωνα (54-68 μ.Χ.). Γι’ αυτό και ο τύπος αυτός του σταυρού καλείται «Σταυρός του Αγίου Ανδρέου». Το τίμιο λείψανό του το έθαψε με τιμές ο πρώτος επίσκοπος Πατρών Στρατοκλής με τιμές. Τον 4ο αιώνα μεταφέρθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων, μαζί με τα τίμια λείψανα των άλλων Αποστόλων, από όπου το άρπαξαν οι αντίχριστοι σταυροφόροι το 1204 και το μετέφεραν στη Δύση. Το 1964 επέστρεψαν οι παπικοί την Τιμία Κάρα του στην Αποστολική Εκκλησία των Πατρών, η οποία βρίσκεται στον μεγαλοπρεπή ναό που έχτισαν οι Χριστιανοί της αχαϊκής πρωτεύουσας. Στο ναό αυτό φυλάσσεται και τεμάχιο από το σταυρό, μαρτύρησε ο άγιος Ανδρέας. Επίσης έξω από τον ναό σώζεται αρχαιότατο πηγάδι, όπου υπήρχε και λειτουργούσε σκοταδιστικό μαντείο της «θεάς» Δήμητρας και όπου διαδραματίζονταν σκηνές απίστευτης δεισιδαιμονίας και οικονομικής εκμετάλλευσης των άτυχων οπαδών της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας. Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση κήρυττε ο άγιος Ανδρέας, καταδεικνύοντας τις απάτες των αδίστακτων ειδωλολατρών ιερέων και τον πρωτογονισμό της αρχαίας θρησκείας. Εκεί συνελήφθη και σταυρώθηκε.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Νοεμβρίου σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο, κυρίως στην πόλη των Πατρών και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως ιδρυτής, όπως προαναφέραμε, και της Εκκλησίας του Βυζαντίου.

http://www.nyxthimeron.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Δ´ 9 - 16
9 δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. 10 ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. 11 ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν 12 καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, 13 βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. 14 Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ’ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ· 15 ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. 16 παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.

Νεοελληνική απόδοση:
Κάθε ἄλλο ὅμως παρὰ βασιλείαν ἀπολαμβάνομεν ἡμείς οἱ Ἀπόστολοι. Διότι νομίζω, ὅτι ὁ Θεὸς ἠμᾶς τοὺς Ἀποστόλους ἔδειξε δημοσίᾳ καὶ εἰς τὰ μάτια ὅλων τελευταίους, σὰν καταδίκους, ποὺ πρόκειται νὰ θανατωθοῦν. Διότι ἐγίναμεν θέαμα εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ εἰς τοὺς ἀγγέλους, καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, θαυμαζόμενοι μὲν ἀπὸ τοὺς ἀγαθούς, περιφρονούμενοι δὲ καὶ χλευαζόμενοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. 10 Ἡμεῖς οἱ Ἀπόστολοι θεωρούμεθα ἀπὸ τοὺς ἀπίστους βλάκες καὶ ἀνόητοι διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Σεῖς ὅμως εἶσθε φρόνιμοι κατὰ Χριστόν. Ἠμεῖς εἴμεθα ἀσθενεῖς καὶ καταδιωκόμεθα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους σεῖς ὅμως εἶσθε ἰσχυροί, διότι δὲν σᾶς εὗρε κανένας πειρασμός. Σεῖς εἶσθε ἔνδοξοι, ἠμεῖς δὲ εἴμεθα ἄτιμοι καὶ περιφρονημένοι. 11 Μέχρι τῆς ὥρας αὐτῆς, ποὺ σᾶς γράφω, καὶ πεινῶμεν καὶ ὑποφέρομεν ἀπὸ δίψαν εἰς τὰς περιοδείας μας καὶ δὲν ἔχομεν ἀρκετὰ ρούχα, ὅταν εἰς τὸ μέσον τῶν ταξιδίων μας καταλαμβανώμεθα ἔξαφνα ἀπὸ χειμῶνα, καὶ δεχόμεθα κτυπήματα καὶ κακομεταχειρίσεις καὶ δὲν καταστεκόμεθα πουθενά, ἀλλὰ διαρκῶς φεύγομεν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ. 12 Καὶ κοπιάζομεν ἐργαζόμενοι μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια. Τὴν ὥραν ποὺ οἱ ἀπιστοῦντες εἰς τὸ εὐαγγέλιον μᾶς ὑβρίζουν καὶ μᾶς περιγελοῦν, ἠμεῖς εὐχόμεθα ἀγαθὰ ὑπὲρ αὐτῶν. Ἐνῶ μᾶς καταδιώκουν, δεικνύομεν ἀνοχὴν πρὸς τοὺς διώκτας μας. 13 Ἐνῶ μᾶς δυσφημοῦν καὶ μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντῶμεν μὲ λόγους γλυκεῖς καὶ παρακλητικούς. Σὰν καθάρματα καὶ ἀποσαρώματα τοῦ κόσμου ἐγίναμεν, ἀποσπόγγισμα ἀκάθαρτον εἰς τὰ μάτια ὅλων ἕως τὴν στιγμὴν αὐτήν. 14 Δὲν θέλωμε αὐτὰ ποὺ γράφω νὰ σᾶς ντροπιάσω, ἀλλὰ σὰν παιδιά μου ἀγαπητὰ σᾶς συμβουλεύω. 15 Ναί· σᾶς συμβουλεύω μὲ πατρικὴν λαχτάραν καὶ στοργήν. Διότι, ἐὰν ἔχετε πάρα πολλοὺς παιδαγωγοὺς καὶ διδασκάλους κατὰ Χριστόν, δὲν ἔχετε ὅμως πολλοὺς πατέρας. Ἕνα καὶ μόνον ἔχετε πνευματικὸν πατέρα, ἐμέ. Διότι μὲ τὴν χάριν, ποὺ μοῦ ἔδωκεν ἡ κοινωνία καὶ ἡ σχέσις μου μὲ τὸν Χριστόν, διὰ μέσου τοῦ Εὐαγγελίου ἐγὼ σᾶς ἐγέννησα πνευματικῶς. 16 Ἀφοῦ λοιπὸν εἶμαι πατέρας σας, σᾶς παρακαλῶ γίνεσθε μιμητοί μου.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η ειρήνη της ψυχής αποκτάται δια των θλίψεων. Η Γραφή λέγει: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12). Τίποτε δεν συμβάλλει τόσο στην απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης, όσο η σιωπή και η συζήτηση με τον εαυτόν μας μάλλον, παρά με τους άλλους. Έχοντας ειρήνη στην καρδιά σου, χιλιάδες θα ειρηνεύσουν γύρω σου... 

(Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)

Η Παναγία πάντα δίπλα μας

Ἀμέτρητες προσευχὲς ἔχουν ­γραφεῖ πρὸς τὴν ­Ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴ ­Δέσποινα τοῦ κόσμου, τὴ ­γλυκιά μας ­Παναγία. Ποτὲ δὲν σταμάτησαν τὰ ­ἀν­θρώ­πινα χείλη νὰ ­ψελλίζουν λόγια πρὸς Αὐτὴν γιὰ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς. Σὲ κάθε εὐλογία, σὲ κάθε χαρὰ ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ­πονεμένη ὥρα, σὲ κάθε δύσκολη στιγμὴ σ’ Αὐτὴν ­καταφεύγουμε, Αὐτὴν παρακαλοῦμε μὲ τὶς ­προσευχές μας. Καὶ Ἐκείνη, φιλόστοργη μά­να ὅλων, δέχεται τὶς προσευχές μας καὶ ἀνταποκρίνεται στὰ ­αἰτήματά μας.
Ἄλλες προσευχὲς τὴν ἐγκωμιάζουν, ἐξυμνοῦν τὸ μεγαλεῖο της, τὴν εὐγνωμονοῦν γιὰ τὸ δῶρο ποὺ πρόσφερε στὴν ­ἀνθρωπότητα, τὸν Υἱό της. Ἄλλες τὴν ἱκετεύουν θερ­μὰ νὰ γίνει προστασία, σκέπη, βοήθεια, πρεσβεία θερμή.
Μιὰ τέτοια προσευχὴ ἀπευθύνουμε πρὸς τὴν Παναγία μας στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου. Εἶναι ἡ γνωστὴ εὐχή: «Ἄ­­­σπιλε, ἀμόλυν­τε, ἄφθορε, ­ἄχραντε, ἁ­­­γνὴ Παρθένε, Θεόνυμφε Δέσποινα…».
Ἐκεῖ ὁ πρεσβύτερος Ἀντίοχος, ὁ συν­τά­κτης τῆς προσευχῆς, μεταξὺ τῶν ἄλ­­λων ποὺ λέει, τὴν παρακαλεῖ καὶ τὴν ἱκε­­τεύει θερμὰ νὰ σταθεῖ δίπλα μας σὲ τρεῖς φάσεις τῆς ζωῆς μας, σὲ τρεῖς σημαντικὲς στιγμές.
«Καὶ μὴν παραλείψεις», λέει, «νὰ εἶσαι πάντοτε κοντά μου ὡς Μητέρα ἐλεή­­­μων καὶ συμπαθὴς καὶ φιλάγαθη», πρῶ­­τα ἀπ’ ὅλα «ἐν τῷ παρόν­τι βίῳ, θερμὴ προστάτις καὶ βοηθός, τὰς τῶν ἐν­­αντίων ἐφόδους ­ἀποτειχίζουσα, καὶ πρὸς σωτηρίαν καθοδηγοῦσά με».
Σ’ αὐτὴ τὴν ἐπίγεια ζωὴ νὰ εἶσαι δίπλα μου ὡς θερμὴ ­προστάτιδα καὶ βοηθός, ἀ­­πομακρύνοντας τὶς ἐφόδους τῶν ἐχθρῶν καὶ καθοδηγώντας με πρὸς τὴ σωτηρία.
Ἡ παροῦσα ζωή εἶναι «κοιλάδα κλαυ­θμῶ­νος», ὅπως τὴ χαρακτήρισαν. Ὁ ἀ­γώ­νας συνεχὴς καὶ σκληρός. Ἡ θλίψη, ὁ πόνος, ἡ ἀγωνία συνοδοιπόροι στὴν καθ­η­μερινότητά μας.
Ζητοῦμε ­βοήθεια στὰ προβλήματα ποὺ ἐπέρχον­ται σὰν ἄλλα κύματα καὶ μᾶς καταπνίγουν. Ἔζησε ἡ Παναγία μας στὸν κόσμο αὐ­τό, γνώρισε τὴν ἀχαριστία, τὴν κακία τοῦ κόσμου, πόνεσε κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Υἱοῦ της καὶ μπορεῖ νὰ νιώσει τὶς δυσκολίες μας, νὰ μᾶς βοηθήσει, νὰ μᾶς προστατεύσει ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ, ποὺ ἁ­­­πλώνονται συνεχῶς μπροστά μας μὲ σκοπὸ νὰ ἐμποδίσουν τὴ σωτηρία μας.
Ἀλλά, συνεχίζει ἡ Εὐχή, νὰ εἶσαι μαζί μου «καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου τὴν ἀθλίαν μου ψυχὴν περιέπουσα, καὶ τὰς σκοτεινὰς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόρρω αὐτῆς ἀπελαύνουσα». Σὲ ἱκετεύω, Παναγία μου, νὰ σταθεῖς δίπλα μου καὶ «ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου». Τὴ δύσκολη ἐκείνη ὥρα τοῦ θανάτου μου, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ψυχὴ ἀποχωρίζεται προσωρινὰ τὸ σῶμα, καὶ θὰ δίνω τὴν τελευταία μάχη τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου. Τὴ δύσκολη αὐτὴ ὥρα ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη συμπαραστάσεως, παρηγοριᾶς. Αὐτὴν παρακαλοῦμε καὶ τότε νὰ εἶναι δίπλα μας καὶ νὰ σκεπάζει τὴν ψυχή μας καὶ νὰ διώχνει μακριὰ μας τὶς σκοτεινὲς ὄψεις τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Νὰ φυγαδεύει τοὺς πονηροὺς δαίμονες, ποὺ προσπαθοῦν μέχρι καὶ τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ μᾶς ἀπογοητεύσουν καὶ νὰ κερδίσουν τὴν ψυχή μας.
Ὑπάρχει ἀκόμη μία στιγμὴ τῆς ζωῆς μας ποὺ ζητοῦμε μὲ τὴν Εὐχὴ τὴν παρουσία τῆς Παναγίας μας: «Ἐν δὲ τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, τῆς αἰωνίου με ρυομένη κολάσεως, καὶ τῆς ἀπορρήτου δόξης τοῦ σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν κληρονόμον με ἀποδεικνύουσα».
Ὥρα μεγάλη καὶ φοβερὴ ἡ ὥρα τῆς Κρίσεως γιὰ ὅλους μας! Ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου μας θὰ σταθοῦμε καὶ θὰ παρουσιαστοῦν τὰ ἔργα μας. Θέλουμε πάλι Ἐκείνη νὰ σταθεῖ δίπλα μας, νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴ φρικτὴ ­κόλαση καὶ νὰ μᾶς ἀναδείξει κληρονόμους τῆς δόξης τοῦ Υἱοῦ της καὶ Θεοῦ μας.
Στὸν παρόντα βίο, στὴν ὥρα τῆς ἐξόδου μας ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, στὴν ὥρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας καὶ φοβερῆς Κρίσεως, στὶς τρεῖς αὐτὲς σημαν­τικὲς φάσεις θέλουμε ἡ Παν­αγία μας νὰ εἶναι πάντα δίπλα μας.
Ἂς τῆς τὸ ζητοῦμε μὲ πίστη καὶ θέρμη καρδιᾶς, ἂς ἀγωνιζόμαστε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, καὶ θὰ ἱκανοποιήσει ὁπωσδήποτε τὸ αἴτημά μας.

https://inpantanassis.blogspot.com/

Μείνε αυθεντικός...

Σου φωνάζουν ότι ήσουν λάθος. Ίσως και να ήσουν. Αλλά πίστεψε με δεν είναι αυτό το σημαντικό. Υπάρχει κάτι άλλο σημαντικότερο. Εάν σε αυτό που έκανες ήσουν αληθινός και αυθεντικός.
Διότι τότε μονάχα μετανοούμε και αλλάζουμε στην ζωή μας όταν τα λάθη μας έχουν αυθεντικότητα. Όταν στις αποφάσεις και στις πράξεις μας κατοικούμε εμείς.
Ο μεγάλος γιός της παραβολής του Ασώτου υιού ήταν σωστός; Ναι. Αλλά όχι αληθινός, γι' αυτό και ποτέ δεν κατάλαβε τον Πατέρα του (Θεό). Ο άσωστος υιός, ήταν σωστός; Όχι. Αλλά ήταν αληθινός μέσα στην αμαρτία του. Δηλαδή ήταν αυθεντικός σε αυτό που έκανε. Γι’ αυτό και μπόρεσε να γνωρίσει την αγάπη του πατέρα του.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να είσαι απλά σωστός, αλλά να είσαι αληθινός. Δεν σώζει η ορθότητα αλλά η αλήθεια.
Δηλαδή όταν όλοι θα σου φωνάζουν ήσουν λάθος να μπορείς να απαντήσει «ναι αλλά ήμουν αληθινός».
Κράτα αυτό στην ζωή σου. Τα άλλα αργά η γρήγορα θα τα βρεις. Οι δοκιμασίες θα σε ωριμάσουν, θα μάθεις από τα ίδια σου τα λάθη.
Το να γίνεις σωστός δεν είναι δύσκολο το να είσαι αυθεντικός πίστεψε με είναι σπάνιο.

https://inpantanassis.blogspot.com/

Το θέλημα του Κυρίου γινέσθω

Υπάρχουν καιροί πικροί, δυσβάστακτοι και βασανιστικοί. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Στον πόλεμο της φιληδονίας πολλοί τραυματίζονται και υφίστανται οδύνες, πολύ δε περισσότερο σ’ αυτή την πνευματική μάχη δεχόμαστε πολλά τραύματα από τα πνεύματα του κακού, ηττώμεθα κυρίως όταν βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και τη λογική μας, έως ότου επιδείξουμε ταπεινοφροσύνη, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες μας.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Μοιάζει η ζωή μας με αρκετά βαθιά τάφρο, η οποία σε καιρό βροχής γεμίζει ώστε να γίνεται αδιάβατη, ενώ τον άλλο καιρό ξεραίνεται έτσι ώστε να μην κυλά καθόλου νερό σ’ αυτήν. Οι άγιοι πατέρες εκθειάζουν μια ζωή που να μοιάζει με μικρό ρυάκι, το οποίο πάντα κυλά και ποτέ δεν ξεραίνεται. Το ρυάκι αυτό είναι, πρώτον προσβάσιμο, δεύτερον ευχάριστο και χρήσιμο σε όλους τους διαβάτες, επειδή το νερό του είναι πάντα πόσιμο, και καθώς κυλά ήσυχα, γι’ αυτό και ποτέ δεν θολώνει.
ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Στις ύβρεις εσύ να αντιπαρατίθεσαι με ταπεινοφροσύνη, όπως εγράφη και μας υποδεικνύεται από τους πατέρες, και αν συμβεί να πέσεις, εγέρσου και πάλι και να γνωρίζεις ότι λόγω της υπερηφάνειάς σου δοκιμάζεσαι με αυτές. Να καταφύγεις στην υπακοή και την αυτομεμψία, όχι να φύγεις από το κελί. Αν ο μοναχός δεν υποστεί διάφορους πειρασμούς και προσβολές, δεν μπορεί να γνωρίσει την αδυναμία του και να επιδείξει ταπεινοφροσύνη.
Η πνευματική ζωή δεν συνίσταται στο να απολαμβάνουμε ειρήνη και παρηγοριά∙ σημαίνει και τον πνευματικό σταυρό, δηλαδή να φέρουμε με γαλήνη τη στέρηση της παρηγοριάς.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Όποιος έχει τάση μάλλον προς την πνευματική ζωή, αυτός θα πρέπει να φροντίσει πρωτίστως ώστε τους πάντες και τα πάντα να τα αφήσει στην κρίση του Θεού, και να προφυλαχθεί κυρίως από τη διγνωμία, ώστε να μην πραγματοποιηθεί εφ’ υμών το ρηθέν του αγίου Αποστόλου Ιακώβου, του Αδελφοθέου, ότι «ἀνὴρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ» (Επιστολή Ιακώβου, κεφ. Α΄ 8)
ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Μην αφήνετε το πνεύμα σας να σβήσει, φροντίστε μάλλον να το θερμαίνετε υπομονετικά με την προσευχή και την ανάγνωση κειμένων των αγίων πατέρων και άλλων ιερών κειμένων, εξαγνίζοντας την καρδιά από τα πάθη.
Καλύτερα να αποδεχτείτε να σηκώσετε το βάρος χιλίων θανάτων, παρά να αποκλίνετε από τις θείες εντολές του Ευαγγελίου και τους εξαίσιους κανόνες του μοναχισμού.
ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ

Έτσι γίνεται και στην πνευματική ζωή: ή η παρηγοριά προηγείται της θλίψης, ή η θλίψη προηγείται της παρηγοριάς. Αυτές οι εναλλαγές γεννούν ελπίδα και ταπεινοφροσύνη. Μόνο που υπάρχουν διαφορετικές θλίψεις, τόσο κοσμικές όσο και πνευματικές, αυτό όμως είναι ακόμα νωρίς για να το μάθεις∙ εσύ δέξου με ευγνωμοσύνη και αταραξία ό,τι στείλει ο Θεός, να μην το παίρνεις πάνω σου στα παρηγορητικά συναισθήματα, ενώ στα θλιβερά να μην αποθαρρύνεσαι.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Σε κάθε διαμονή σου προσπάθησε να ζεις γαλήνια, δηλαδή με πνεύμα ηρεμίας και ταπεινοφροσύνης, κανέναν να μην κατακρίνεις και με κανέναν να μην θυμώνεις, ούτως ώστε, κατά την αποστολική υποθήκη, ο λόγος μας να αναμειγνύεται με το άλας της ψυχής.
ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
…
Για κάθε ευγενή προαίρεση προς το καλό, θα πρέπει να αναμένετε πειρασμούς από τη δύναμη του κακού η οποία μισεί αυτό. Αυτό το γνωρίζετε επαρκώς, γνωρίζετε επίσης τι χρειάζεται για να την αποκρούσετε και να την κατανικήσετε: αναγνώριση της αδυναμίας σας, αυτομεμψία, υποταγή και επίκληση του Θεού.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

«ΟΠΟΥ ΘΕΟΣ, ΓΑΛΗΝΗ, Πνευματικές παραινέσεις, Των Γερόντων της Όπτινα»
Επιμέλεια-Πρόλογος, ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ, Εκδόσεις ατέρμονον
https://inpantanassis.blogspot.com/

Κατάκριση, η μεγάλη αδικία

Αν δικαιολογούμε τους άλλους, δεν θα τους κατακρίνουμε.

— Γέροντα, έχω μία στενότητα: Δεν έρχομαι στη θέση του άλλου για να τον δικαιολογήσω.

— Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει και να δοξάζεις τον Θεό για όσα σου έχει δώσει, γιατί μετά ο Θεός θα σου πει: Εγώ παιδί μου, τόσα σου έδωσα, κι εσύ γιατί μου φέρθηκες σκληρά; 

Να βλέπεις πλατιά τα πράγματα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις ευκαιρίες που είχες εσύ και δεν τις αξιοποίησες. 

Έτσι θα συγκινηθείς από τις δωρεές που σου χάρισε ο Θεός, θα Τον δοξολογήσεις γι’ αυτές και θα ταπεινωθείς, επειδή δεν ανταποκρίθηκες. Παράλληλα θα νιώσεις αγάπη και πόνο για τον αδελφό που δεν είχε τις δικές σου ευκαιρίες και θα κάνεις γι’ αυτόν καρδιακή προσευχή. 

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγκλήματα μεγάλα, αλλά έχουν πολλά ελαφρυντικά. Ποιός ξέρει οι άνθρωποι αυτοί πώς είναι στα μάτια του Θεού; Εάν δεν μας βοηθούσε ο Θεός, μπορεί και μεις να είμασταν αλήτες. Κάποιος εγκληματίας έκανε λ.χ. είκοσι εγκλήματα και τον κατακρίνω και δεν σκέφτομαι τί παρελθόν έχει. Ποιός ξέρει πόσα εγκλήματα μπορεί να έκανε ο πατέρας του!…

Από μικρό παιδί τί κλοπές θα τον έβαζαν να κάνει! Ύστερα, όταν ήταν νέος, πόσα χρόνια θα έζησε μέσα στις φυλακές και θα καθοδηγήθηκε από άλλους έμπειρους φυλακισμένους. Αυτός θα μπορούσε να είχε κάνει όχι είκοσι αλλά σαράντα εγκλήματα και συγκρατήθηκε. 

Ενώ εγώ με την κληρονομικότητα και την αγωγή που είχα, θα έπρεπε τώρα να έκανα θαύματα. Έκανα; Όχι. Άρα είμαι αναπολόγητος. Αλλά, ακόμη και είκοσι θαύματα αν έκανα, ενώ μπορούσα να κάνω σαράντα, πάλι θα ήμουν αναπολόγητος.

Με αυτούς τους λογισμούς διώχνουμε την κατάκριση και ανοίγουμε μια ρωγμή στην σκληρή καρδιά μας.

Από το βιβλίο: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Ε’ – ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ

Ιερόν Ησυχαστήριον » Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος » – Σουρωτή Θεσσαλονίκης

https://inpantanassis.blogspot.com/

-Τί γίνεσθε, Γέροντα; -Γίνομαι, παιδί μου.

(+)Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Πορεία προς το επίγειο τέλος

[…..]Λίγες εβδομάδες πριν αναχωρήσει ο Γέροντας από τον κόσμο αυτό, ήταν καθισμένος στην καρέκλα με τους ορούς στα χέρια. Μπαίνει κάποιος επισκέπτης, του φιλάει το χέρι και τον ρωτά:

-Τί γίνεσθε, Γέροντα;

-Γίνομαι, παιδί μου.

Και επειδή ο επισκέπτης δεν κατάλαβε, συνέχισε:

-Ωριμάζω!

Και λίγες μέρες πριν κοιμηθεί, απευθυνόμενος σε παρευρισκόμενο πνευματικοπαίδι του, τόνισε:

-Να ξέρες, Δ., πόσο λειαίνει τον ακατέργαστο Επι­φάνιο όλη αυτή η ταλαιπωρία!

Οι πόνοι του ήσαν φρικτοί κατά το τέλος της επιγείου ζωής του. Γι’ αυτό είπε κάποτε:

– Αν νοιώθατε όπως εγώ τώρα έστω και για 2′, θα παρακαλούσατε τον Θεό να σας πάρει αμέσως! Και στρεφόμενος προς τον Κύριο: «Πτωχός και αλγών ειμί εγώ· η σωτηρία σου, ο Θεός, αντιλάβοιτό μου»(Ψαλ. ξη’ 30).

Τις τελευταίες εβδομάδες λόγω των φρικτών πόνων τις πέρασε ανάσκελα στο κρεβάτι. Δεν μπορούσε σε καμία άλλη θέση να ανακουφισθεί.

-Παρακάλεσα, μας είπε, τον Θεό να μου δώσει άλλη μία θέση. Εκείνος όμως δεν μου έδωσε. Ας είναι δοξασμένο το όνομα Του!

Του είπε κάποτε ένα πνευματικοπαίδι του-γιατρός που προσπαθούσε επί ώρα να του βρει φλέβα:

—Να με συγχωρείτε, Γέροντα, που σας πονώ, αλλά το κάνω για το καλό σας.

—Το καταλαβαίνω, παιδί μου. Εμένα να με συγχωρείς που σε παιδεύω. Να ξέρης ότι δεν στενοχωρούμαι για τις φλεβοκεντήσεις, αλλά επειδή στενοχωρείσαι εσύ που δεν βρίσκεις φλέβες.

Λίγο πριν από την κοίμησή του ρώτησε ένα πνευματι­κοπαίδι του:

—Παιδί μου, έχεις εξοικειωθεί με το ενδεχόμενο της αναχωρήσεως μου;

—Γέροντα, δεν ξέρω αν έχω εξοικειωθεί. Το μόνο το όποιο ξέρω είναι ότι η αγάπη σας θα μας συνοδεύει πάντοτε. Άλλωστε κι αν σας καλέσει ο Θεός, σε σας θα προστρέχουμε διά της προσευχής.

—Αυτό, παιδί μου, γίνεται μόνο με τους Αγίους.

—Γέροντα, κάποτε σας είχα ρωτήσει αν μπορούμε στην προσευχή μας να επικαλούμεθα τις πρεσβείες κάποιου για τον οποίο η συνείδησή μας, μας πληροφορεί ότι έχει βρει παρρησία στον Θεό και μου είχατε απαντήσει πως μπορεί να γίνει αυτό υπό τον όρο ότι στην παράκλησή μας θα προτάσσουμε τη φράση «αν έχεις παρρησία στον Θεό».

—Ναι, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς.

—Γέροντα, αν.

—Σου είπα δεν είμαι από αυτούς.

—Μα, Γέροντα, ούτε με το αν;

—Καλά… Αν είναι με το αν…

—Καλά, Γέροντα, δεν φοβάσθε το θάνατο; τον ρώτησε απορημένο κάποιο πνευματικοπαίδι του, όταν λίγες μέρες προ της κοιμήσεως του καθόριζε ο ίδιος τα της κηδείας του (αγγελτήρια, νεκρώσιμο ακολουθία κ.λπ.) τόσο απαθώς σαν να επρόκειτο για την κηδεία κάποιου άλλου.

—Όχι, δεν τον φοβάμαι καθόλου το θάνατο. (Μικρή παύση.) Και δεν τον φοβάμαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού.

—Γέροντα, μη λέτε τέτοια πράγματα τώρα!, του είπε κάποιο πνευματικοπαίδι του, όταν τον άκουσε να καθορίζει τα της κηδείας του. Και αυτός με ετοιμότητα:

—Γιατί, παιδί μου; Άπιστοι είμαστε;

https://www.askitikon.eu/

Όταν παγώνουν οι ψυχές...

Του Γεωργίου Σωτηρίου

   Το μετεωρολογικό δελτίο μίλησε για θύελλες και τρικυμίες. Καιρός επικίνδυνος για δυστυχήματα και ναυάγια. Όμως είναι κάτι το φυσικό. Η εναλλαγή αυτή των καιρών και αυτή ακόμα η παγωνιά, έχει και σημαντικές ωφέλειες.
   Υπάρχει όμως και η άλλη παγωνιά. Η παγωνιά της ψυχής. Αυτή η παγωνιά είναι τελείως αφύσικη. Και όχι μόνο δεν συνοδεύεται από καμιά ωφέλεια, αλλά απεναντίας είναι τόσο καταστρεπτική, που ισοδυναμεί με θάνατο κα κάτι παραπάνω.
  Είναι αφύσικη, γιατί η ψυχή προέρχεται από πολύ θερμά κλίματα. Προέρχεται από τον Θεόν, που ανεφύσησε στον άνθρωπο «πνοήν ζωής». Και είναι προορισμένη η ψυχή να διατηρήση την θερμότητα της Θείας καταγωγής, γη θερμότητα της πίστεως στον Θεό και της αγάπης στον Θεό και τον άνθρωπο. Αν χάσει την θερμότητα η ψυχή, αν παγώσει, νεκρώνεται και μόνο την καταστροφή του ανθρώπου απεργάζεται.
Πότε έρχεται η παγωνιά στη φύση; Όταν απομακρύνεται η γη από τον ήλιο και όταν πνέουν άνεμοι παγεροί.
Πότε έρχεται παγωνιά στην ψυχή; Όταν αυτή απομακρύνεται από τον Ήλιο Χριστό και τη δέρνουν παγεροί άνεμοι παθών.
Και δυστυχώς πολύ συχνά συμβαίνουν και τα δύο. 
Πότε απομακρύνεται η ψυχή από τον θερμό, τον φωτοβόλο, τον ζωογόνο Ήλιο Χριστό;
α) Όταν απομακρύνεται από την Εκκλησία που συνεχίζει το έργο του Χριστού.
β) Όταν περιφρονεί και καταπατεί το Νόμο του Θεού.
γ) Όταν ζει με τη θρησκευτική αδιαφορία που είναι και αυτή περιφρόνηση του Θεού και του έργου της σωτηρίας.
Είναι επόμενο η απομάκρυνση αυτή να φέρει παγωνιά στην ψυχή. Όπως επισημαίνει ο Κύριος «Δια το πληνθύναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» (Ματθ.κδ΄, 12).
Άλλα οι ψυχές, όπως είπαμε, παγώνουν και από παγερούς ανέμους.
Ποιοι είναι αυτοί οι παγεροί άνεμοι;
α. Οι άνεμοι των παθών
  Είναι πολλοί, σφοδροί, παγεροί άνεμοι. Η πλεονεξία. Η δίψα και προσπάθεια για απόκτηση υλικών αγαθών μαραίνει κάθε ανθρωπιά. Από την πλεονεξία ξεκινά η εκμετάλλευση των άλλων, η αδικία, η κλεψιά, η απάτη, η ψευτιά, η αισχροκέρδεια, τόσα άλλα πάθη και τέλος το έγκλημα.
  Ο εγωισμός, άλλος ψυχρός άνεμος, που παγώνει την ψυχή και διώχνει κάθε θερμότητα αγάπης.
  Άλλος ψυχρός άνεμος, ο φθόνος που παγώνει την ψυχή και διώχνει την αγάπη για τον άλλον άνθρωπο.
  Η ανηθικότητα με τις πολλές μορφές της, είναι παγωνιά για την ψυχή, γιατί δεν μπορεί αυτός που καταπατεί τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου να διατηρεί καλές σχέσεις με τον Χριστό και να θερμαίνει την ψυχή του με τη θεία διδασκαλία και την προσευχή και τα μυστήρια της Εκκλησίας. Και τόσοι και τόσοι άλλοι ψυχροί και παγεροί άνεμοι άλλων παθών πνέουν και παγώνουν τις ψυχές.
β. Οι άνεμοι των αιρέσεων
   Πλήθη αιρετικών υπάρχουν στην Ελλάδα. Και έρχονται όλοι αυτοί με βιβλία, με φυλλάδια και προφορική διδασκαλία, να μας παρουσιάσουν άλλους θεούς και θρησκεύματα, κατασκευάσματα ανθρώπων. Ξεριζώνουν την πίστη, απομακρύνουν από το Χριστό, φέρουν την παγωνιά.
γ) Οι άνεμοι της αθεΐας
  Αυτοί οι άνεμοι της αθεΐας είναι τα τελευταία χρόνια πιο ψυχροί και παγεροί από κάθε άλλη φορά. Δεν φέρνουν μόνο σκέψεις και ιδέες αθεϊστικές, αλλά εκδηλώνονται κατά τρόπο πρωτοφανή, με φρικτές βλασφημίες, υβριστικές και ειρωνικές εκφράσεις κατά του Σωτήρος Χριστού και της Παναγίας, με συκοφαντικές επιθέσεις κατά το έργου της Εκκλησίας που έχουν ένα σκοπό, να διώξουν από την ψυχή του Χριστιανού κάθε ευλάβεια και θρησκευτικό συναίσθημα, να παγώσουν στην ψυχή την πίστη προς τον Θεόν, να την οδηγήσουν μακράν του Χριστού.
δ) Επίσημα νομοθετήματα
   Νομοθετήματα, όπως το περί πολιτικού γάμου, που θεωρεί περιττόν τον Χριστόν κα την ευλογία Του στην οικογενειακή ζωή, απομακρύνουν τον χριστιανό από τον Χριστόν και την Εκκλησία. Το νομοθέτημα για την «αποποινικοποίηση της μοιχείας» έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την διδασκαλία του Χριστού για το σοβαρό αμάρτημα. Το νομοθέτημα για την «νομιμοποίηση των αμβλώσεων» είναι τελείως αντίθετο με τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου. Και άλλα και άλλα διατάγματα και κατευθύνσεις, που παραγκωνίζουν την χριστιανική διδασκαλία κα εισάγουν αθεϊστικές και αντιχριστιανικές θεωρίες και διδασκαλίες στα σχολεία μας.
* * *
Αυτοί είναι οι άνεμοι που φέρνουν την παγωνιά στις ψυχές και στον κόσμο, όπως είναι επόμενο. Και έχουμε πολλά συμπτώματα αυτής της παγωνιάς.
   Συμπτώματα ψυχικής παγωνιάς είναι η έλλειψη της αγάπης, η επικράτηση συνθημάτων, σαν αυτό «άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις», γι’ αυτό και γίνονται τόσο οργανωμένες ληστείες τα τελευταία χρόνια. Συνθήματα σαν αυτό «ο θάνατος σου ζωή μου», καταγράφουν τόσους φόνους κα εγκληματικότητα στα αστυνομικά δελτία. Η έξαρση της εγκληματικότητας, τα ναρκωτικά, παρά την πρόοδο των παιδαγωγικών επιστημών, θερίζουν μικρούς και μεγάλους.
   Σε ευρύτερη κλίμακα οι πόλεμοι και η απειλή του πυρηνικού πολέμου. Παρά την διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο στραγκαλισμός των δικαιωμάτων ατόμων και λαών. Είναι επόμενο. Αφού διδάσκεται η άρνηση των ηθικών κανόνων, ο αμοραλισμός. Αυτά αφανίζουν τον διαφημιζόμενο πολιτισμό μας οικτρά χρεοκοπημένον.
* * *
  Χρειαζόμαστε αναθέρμανση. Είναι επιτακτική ανάγκη. Είναι ανάγκη να επιστρέψουμε στον θερμό «Ήλιο της δικαιοσύνης», τον Χριστόν. Στην ζεστασιά της πίστεως. Στη φλόγα του Θεού. Να πάρομε «φως εκ του ανεσπέρου φωτός» στην παγωμένη ψυχή μας, στον παγωμένο κόσμο μας.
  Όλοι μας χωρίς εξαίρεση. Οι ψυχροί να φροντίσουμε να ζεσταθούμε με την βοήθεια της προσευχής, την ταπείνωση, την αναγνώριση της αμαρτωλότητάς μας. Δεν είναι ποτέ αργά. Δεν είναι ντροπή να ομολογήσουμε πως ψυχρανθήκαμε. Με την Εξομολόγηση, την Θεία Κοινωνία, την μελέτη θρησκευτικών βιβλίων, την προσευχή, την αδιάκοπη προσπάθεια, θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες κα αδυναμίες μας.
  Οι θερμότεροι να θερμανθούμε ακόμη περισσότερο. Ποτέ δεν τελειώνει η προσπάθεια για ψυχική βελτίωση και άνοδο. «Πρόσθες ημίν πίστιν» συνέστησε ο Κύριος στους αποστόλους να ζητούν στην προσευχή τους. Αυτή πρέπει να είναι και η δική μας προσευχή. Θερμότερη πίστη να ζητάμε. Να αποφεύγουμε τα ψυχρά ρεύματα της αθεΐας που φέρνουν θάνατο. Να πετάξουμε απ’ τα χέρια μας, απ’ τα σπίτια μας, τα βιβλία που είναι δηλητήρια ψυχικού θανάτου.
  Οι γονείς ας προσέξουν ιδιαιτέρως τα παιδιά τους. Είναι υπεύθυνοι όχι μόνο για τη δική τους ψυχή, αλλά και για των παιδιών τους τις ψυχές. Τα τρυφερά αυτά πλάσματα, που με τόση αγάπη, με τόσες ελπίδες, με τόσες θυσίες και με τόσα όνειρα ανατρέφουν, να τα ιδούν ευτυχισμένα, θα αντιμετωπίσουν μεγάλη παγωνιά στην κοινωνία. Ας φροντίσουν να τα εφοδιάσουν με την ζεστασιά της πίστεως και της αγάπης, ας τα οδηγήσουν στο φωτεινό και θερμό Ήλιο, τον Σωτήρα μας Χριστό, για να αντέξουν στην παγωνιά της κοινωνίας. Για να τα ιδούν ευτυχισμένα, με μια κατά Χριστόν ζωή, χρήσιμα κα ωφέλιμα στην κοινωνία και αξίους πολίτες της Βασιλείας του Θεού.

 Περιοδικό Ποιμήν, Ιανουάριος 2005
https://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟ-ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ Ο ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΗΣ

«Ο νέος ιερομάρτυς Φιλούμενος από το χωριό Ορούντα της επισκοπής Μόρφου της Κύπρου γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς (1913) κι αγάπησε από παιδί τη μοναχική ζωή, κάτι που το έδειξε με την προσέλευσή του στη Μονή Σταυροβουνίου (μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρο) σε ηλικία 14 ετών. Μετά την καλή υπακοή του επί πενταετία στο μοναστήρι, αναχώρησε για τα Ιεροσόλυμα, όπου και έγινε ιερέας ασκούμενος εκεί επί σαρανταπέντε έτη. Η διακονία του σε διάφορα προσκυνήματα κατέληξε στο Φρέαρ του Ιακώβ, που έγινε και ο τόπος του δοξασμένου μαρτυρικού του τέλους (1979) – φανατικοί Σιωνιστές τον σκότωσαν με πέλεκυ. Την ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων του, μετά τέσσερα έτη, το σώμα του βρέθηκε άφθαρτο και ευωδιάζον, δείγμα της παρρησίας του ενώπιον του Κυρίου. Το σκήνωμά του πια στην αγία Σιών επιτελεί πολλά θαύματα σε όσους τον επικαλούνται με πίστη. Η αγιοκατάταξή του έγινε στις 29 Νοεμβρίου 2009».
Οι ύμνοι της Εκκλησίας για τον νέο της άγιο ιερομάρτυρα είναι επόμενο να τονίζουν και την οικουμενικότητά του και το ισοστάσιο της αγίας βιοτής του σε σχέση με τους άλλους παλαιότερους μάρτυρες, πολύ περισσότερο όμως την αιτία της αγιότητάς του, τη σφοδρή ἀγάπη του πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ο σοφός υμνογράφος είναι σαφής: «Ο θεοφόρος Φιλούμενος αποτελεί τον πολύφωτο πυρσό της αγάπης του Χριστού», διότι «από παιδί αγάπησε τον Κύριο παραπάνω από τον εαυτό του και από όλα τα προσφιλή και τα ρέοντα του βίου αυτού».
Η μεγάλη αγάπη του Φιλουμένου προς τον Χριστό τον φέρνει με τη σύμφωνη γνώμη της Μονής Σταυροβουνίου στα άγια χώματα της Ιερουσαλήμ. Εκεί, στην αγιοταφική αδελφότητα, αποφασίζει να ζήσει και να πεθάνει ως ακόλουθος των ιχνών του Κυρίου. Καταλήγει στο προσκύνημα παρά το φρέαρ του Ιακώβ, κι εκεί ο Χριστός τον χαριτώνει με το μεγάλο χάρισμα του μαρτυρίου. «Έφτασες στο θείο τάγμα του αγίου Τάφου, θεσπέσιε πάτερ», σημειώνει ο ευσεβής ποιητής Χ. Μπούσιας, «ποθώντας πανευλαβώς να διακονήσεις στα ιερά προσκυνήματα κατά τους έσχατους χρόνους και να βαδίσεις στα βήματα του παντοκράτορα Ιησού». Κι η αποκορύφωση: «Υπέμεινες από άνομα χέρια τα θανατηφόρα τραύματα του πέλεκυ, ως άμωμος αμνός και θειότατο σφάγιο κι εσύ, παρά το πανάγιο φρέαρ του Ιακώβ, μιμούμενος το Πάθος του Σταυρωθέντος Χριστού του Παντοκράτορος, κατά τα έσχατα χρόνια».
Η ώρα του μαρτυρικού τέλους του αγίου, η ώρα της σφαγής του, γίνεται για τον εμπνευσμένο υμνογράφο αντικείμενο ξεχωριστής αναφοράς. Ο Φιλούμενος «φονεύτηκε με τον σκληρό τρόπο του πελεκισμού του κατά την ώρα της εσπερινής προσευχής, κι έτσι ανέβηκε τροπαιούχος στον Χριστό που ποθούσε». Για να προχωρήσει ο ύμνος με μία εικόνα που μας κατανύσσει ιδιαίτερα. «Μόνος στο φρέαρ του Ιακώβ, πανσεβάσμιε, αναπέμποντας δόξα στον Δημιουργό και Παντοκράτορα Θεό, καταπληγώθηκες, μακάριε, με πολύ θρασύ τρόπο από τον πέλεκυ των μισοχρίστων και κατακοκκίνησες τη στολή της ιερωσύνης σου από τη ροή των αιμάτων σου, με αποτέλεσμα να τρέξεις να αναγνώσεις το “εσπέρας προκείμενον” στα ουράνια δώματα». Σαν σκηνοθέτης ο υμνογράφος επικεντρώνει τον φακό του σκηνή-σκηνή στο μαρτυρικό τέλος. Τα κτυπήματα του θράσους, το αίμα που χύνεται και κοκκινίζει την ιερατική στολή, αλλά και το βάθος που μόνο η πίστη μπορεί να το επισημάνει: ο άγιος δεν σταματά τη δέηση. Ο εσπερινός συνεχίζεται λαμπρά και θαυμαστά πια στο άνω θυσιαστήριο, μαζί με τους αγίους και τους αγγέλους. «Εσπέρας προκείμενον», δεν διακόπτει ο άγιος μάρτυρας, «Σοφία. Πρόσχωμεν», σαν να ακούμε πια από την ουράνια χορωδία.
Κι αυτήν τη χαρισματική σκηνή την προεκτείνει ο εκκλησιαστικός ποιητής: ο άγιος «σάν έτοιμος από καιρό», δεν φοβάται τους άνομους. Πεπληρωμένη η καρδιά του από την αγάπη του Χριστού, η οποία «έξω βάλλει τον φόβον» (άγιος Ιωάννης Θεολόγος), με θάρρος και τόλμη που είχε φανερωθεί ήδη από τη στάση του και στις παλαιότερες απειλές των μισοχρίστων, αντιμετωπίζει παρομοίως και τα τελικά κτυπήματα. «Είχες τη δύναμη του Κυρίου, Φιλούμενε, ο Οποίος παρέχει τα γεμάτα ζωή νάματα, γι’ αυτό και δεν φοβήθηκες καθόλου τις απειλές των εχθρών της πίστεως». Κι ακόμη: Εν πνεύματι ο άγιος, μας υπενθυμίζει ο υμνογράφος, φανερώθηκε στον αδελφό του, ευρισκόμενο στο Άγιον Όρος, για να του πει το τι διαδραματίζεται την ώρα του μαρτυρίου του. «Σε υμνούμε, ιερόαθλε Φιλούμενε, και για το ότι φανερώθηκες στον αδελφό σου που βρισκόταν στο Άγιον Όρος, και του είπες το ιερό σου μαρτύριο στον τόπο εκείνο». (Κατά ακρίβεια, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του μακαριστού και αυτού οσίου Γέροντος Ελπιδίου, διδύμου αδελφού του αγίου: «αδελφέ μου, με σκοτώνουν - προς δόξαν Θεού. Μην αγανακτήσεις»). 
Η παρρησία που απέκτησε ο άγιος ενώπιον του Κυρίου πια αποτελεί τη συνέπεια της όλης αγιασμένης βιοτής του. Ο Κύριος θέλησε ο φίλος του Φιλούμενος να είναι ένας ακόμη πρεσβευτής των ανθρώπων ενώπιόν Του, γι’ αυτό και όσοι τον επικαλούνται βλέπουν άμεσα την ιαματική επέμβασή του. «Όσοι γιορτάζουμε τη μνήμη της τελειώσεώς σου, δοξασμένε Φιλούμενε,... κραυγάζουμε: από τον Ουρανό που βρίσκεσαι σκέπε και διάσωζε από κάθε ανάγκη «σους πρόσφυγας», εμάς που προσφεύγουμε σε σένα».

https://pgdorbas.blogspot.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Α'  18 - 20, 8 - 15
18 Ταύτην τὴν παραγγελίαν παρατίθεμαί σοι, τέκνον Τιμόθεε, κατὰ τὰς προαγούσας ἐπὶ σὲ προφητείας, ἵνα στρατεύῃ ἐν αὐταῖς τὴν καλὴν στρατείαν, 19 ἔχων πίστιν καὶ ἀγαθὴν συνείδησιν, ἥν τινες ἀπωσάμενοι περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν· 20 ὧν ἐστιν Ὑμέναιος καὶ Ἀλέξανδρος, οὓς παρέδωκα τῷ σατανᾷ, ἵνα παιδευθῶσι μὴ βλασφημεῖν. 8 Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐν παντὶ τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρὶς ὀργῆς καὶ διαλογισμοῦ. 9 Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, 10 ἀλλ’ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι’ ἔργων ἀγαθῶν. 11 Γυνὴ ἐν ἡσυχίᾳ μανθανέτω ἐν πάσῃ ὑποταγῇ· 12 γυναικὶ δὲ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἀλλ’ εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ. 13 Ἀδὰμ γὰρ πρῶτος ἐπλάσθη, εἶτα Εὔα· 14 καὶ Ἀδὰμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε· 15 σωθήσεται δὲ διὰ τῆς τεκνογονίας, ἐὰν μείνωσιν ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ καὶ ἁγιασμῷ μετὰ σωφροσύνης.

Νεοελληνική απόδοση:
Ταύτην τὴν παραγγελίαν σου ἐμπιστεύομαι καὶ σοῦ ἀναθέτω νὰ τὴν φυλάξῃς ἀκριβῶς, τέκνον Τιμόθεε, σύμφωνα μὲ τὰς προφητείας, ποὺ ἐλέχθησαν διὰ σὲ καὶ μὲ ὠδήγησαν νὰ σὲ ἐκλέξω συνεργάτην μου. Σοῦ παραγγέλλω δηλαδὴ τώρα παρακινούμενος ἀπὸ τὰς προφητείας αὐτὰς νὰ στρατεύεσαι τὴν καλὴν στρατείαν, 19 γεμᾶτος πίστιν καὶ μὲ συνείδησιν, ποὺ νὰ μαρτυρῇ ἀγαθὰ καὶ νὰ εἶναι ἐλευθέρα ἀπὸ κάθε τύψιν. Μερικοὶ ἀπώθησαν καὶ κατέπνιξαν τῆς συνειδήσεως τὰς τύψεις καὶ διαμαρτυρίας της, δι’ αὐτὸ δὲ κατέληξαν εἰς ναυάγιον τῆς πίστεώς των. 20 Ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Ὑμέναιος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος, τοὺς ὁποίους ἀπέκοψα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς παρέδωκα εἰς τὸν σατανᾶν. Καὶ ἔλαβα τὸ μέτρον αὐτὸ διὰ νὰ σωφρονισθοῦν μὲ τὴν παιδαγωγίαν αὐτὴν καὶ νὰ μὴ διδάσκουν βλάσφημα. 8 (Συνεχίζω τώρα τὸν λόγον μου περὶ προσευχῆς). Θέλω λοιπὸν νὰ προσεύχωνται οἱ ἄνδρες εἰς κάθε τόπον, καὶ νὰ σηκώνουν πρὸς τὸν οὐρανὸν χέρια καθαρὰ ἀπὸ κάθε μολυσμόν, ἐλεύθεροι ἀπὸ ὀργὴν καὶ δισταγμὸν ὀλιγοπιστίας. 9 Τὸ ἴδιο θέλω καὶ αἱ γυναῖκες νὰ προσεύχωνται μὲ ἐνδυμασίαν σεμνήν, νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτόν τους μὲ συστολὴν καὶ σωφροσύνην, ὄχι μὲ φιλάρεσκα πλεξίματα τῶν μαλλιῶν τους ἢ μὲ χρυσᾶ ἢ μαργαριταρένια κοσμήματα ἢ μὲ ρούχα πολυτελῆ, 10 ἀλλὰ μὲ ὅ,τι πρέπει εἰς γυναῖκας, ποὺ παρουσιάζονται εἰς τὰ μάτια ὅλων, ὅτι σέβονται τὸν Θεόν. Θέλω δηλαδὴ αἱ γυναῖκες νὰ στολίζωνται μὲ ἔργα ἀγαθά. 11 Ἡ γυναῖκα ἂς μανθάνῃ τὴν σωτηριώδη γνῶσιν τοῦ εὐαγγελίου ἥσυχα, χωρὶς νὰ δημιουργῇ θόρυβον μὲ τὴν πολυλογίαν ἢ τὰς ἀντιρρήσεις της, ἀλλὰ νὰ δεικνύῃ πᾶσαν ὑποταγήν. 12 Δὲν ἐπιτρέπω δὲ εἰς τὴν γυναῖκα νὰ διδάσκῃ εἰς τὰς συνάξεις τῆς λατρείας, οὔτε νὰ ἐξουσιάζῃ καὶ νὰ γίνεται κυρία τοῦ ἀνδρός της, ἀλλ’ ὀφείλει νὰ μένῃ ἥσυχος, χωρὶς νὰ ἀντιλέγῃ ἢ νὰ θορυβῇ. 13 Δὲν πρέπει δὲ νὰ ἐξουσιάζῃ τὸν ἄνδρα της ἡ γυνή, διότι ὁ Ἀδὰμ ἐπλάσθη πρῶτος, ἔπειτα ἐπλάσθη ἡ Εὕα, διὰ νὰ εἶναι βοηθὸς τοῦ ἀνδρός. 14 Καὶ ἐπὶ πλέον ὁ Ἀδὰμ δὲν ἐξηπατήθη ἀπὸ τὸ φίδι, ἡ γυνὴ ὅμως ἐξηπατήθη ἀπὸ τὴν συμβουλὴν τοῦ φιδιοῦ καὶ ἔπεσεν εἰς τὴν παράβασιν. 15 Θὰ σωθῇ δὲ κάθε γυναῖκα μὲ τὴν γέννησιν καὶ τὴν ἀνατροφὴν τέκνων, ἄρκει νὰ τηρήσουν αἱ γυναῖκες πίστιν εἰς τοὺς ἄνδρας των καὶ ἀγάπην εἰς αὐτοὺς καὶ νὰ διαφυλάξουν μὲ σωφροσύνην τὸν ἁγιασμὸν τῆς ἁγνότητος.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ίδιος ο Θεός ξυπνά μέσα σας την ανησυχία για την σωτηρία σας, θέλοντας να σας οδηγήσει στην αυτογνωσία και στην μετάνοια. Αν ακούσετε την φωνή Του, θα βρείτε ανάπαυση και ειρήνη. Αν παρακούσετε, θα ζείτε στην ταραχή. Μπορεί όμως να σας εγκαταλείψη τελείως ο Θεός και να παύσει, να σας διεγείρει πνευματικές ανησυχίες. Θα συμβει τούτο, αν παραμείνετε αδιόρθωτοι. Και τότε θα αποκτήσετε ειρήνη, ειρήνη όμως θανάσιμη... 

(Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

Ο απρόσκλητος επισκέπτης

Μια μέρα ο π. Αγλάιος μετά την τακτική του προσευχή, κάθονταν με το κομποσχοίνι στο χέρι έξω από το «Κάθισμα», εκεί που διαλογίζονταν τα κρίματα του Θεού και έλεγε την ευχή, είπε μέσα του πώς αν θέλει ο Θεός μπορεί να του δώσει την υγειά του.
Ξαφνικά βλέπει ένα ζαρκάδι αρκετά μεγάλο, πήγε κοντά του και αφού έσκυψε, σε ένδειξη σεβασμού, μέχρι την γη το κεφάλι του, έπεσε κάτω και άρχισε να σπαράζει όλο του το σώμα.
Ο π. Αγλάιος φοβήθηκε μήπως ψοφήσει κι έτρεξε στο Μοναστήρι, φώναξε τους Πατέρες και τον Κηπουρό που ήταν κοσμικός, ο οποίος άμα είδε το ζώο να σφαδάζει αμέσως το έσφαξε, το καθάρισε και οι Πατέρες της Μονής ώρισαν στον Πατέρα Αγλάιον να το μαγειρεύει λίγο λίγο και να καταλύσει να τρώει από το κρέας αυτό, διότι το έστειλε ο Θεός, σαν φάρμακο για να θεραπευθεί η αρρώστια του.
Ο Μοναχός Αγλάιος κάνοντας υπακοή στον ηγούμενο και τους Πατέρες της Μονής, κατέλυσε από το κρέας του ζώου τούτου. (Επειδή στα Κοινόβια Μοναστήρια απαγορεύεται η κατάλυση κρέατος και ως εκ τούτου ουδέποτε παρατίθεται κρέας στην κοινή τράπεζα, αλλά εάν κανείς από τους αδελφούς ασθενήσει, κατ’ οικονομίαν επιτρέπεται η κατάλυση κρέατος έξω του Μοναστηρίου στα «Καθίσματα», στα εργατόσπιτα και στα Κελλιά με αγροκτήματα).
Έτσι με το κρέας αυτό που λίγο λίγο κατέλυσε ο Μοναχός Αγλάιος, μέχρις ότου τελειώσει όλο το κρέας, έγινε κι αυτός τελείως καλά, αποθεραπεύτηκε από την αρρώστια του και μέχρι σήμερα χαίρει άκρας υγείας και δοξάζει μέρα – νύχτα τον Κύριον της δόξης, διηγούμενος το εξαίσιο αυτό θαύμα, που η θεία Πρόνοια οικονόμησε σαν μέσο να τον θεραπεύσει.
Ας σημειωθεί δε πως στο ένα θαύμα αυτό, δηλαδή να έρθει το ζώο μόνο του και να παραδοθεί στον ασθενή, ακολούθησε κι άλλο θαύμα επίσης σπουδαίο και υπερφυσικό. Διότι για να φάει το κρέας του ζαρκαδιού αυτός μόνος του ο π. Αγλάιος χρειάστηκε να περάσουν περισσότερες από σαράντα ημέρες και σ’ όλο αυτό το διάστημα το κρέας χωρίς ψυγείο ουδεμία αλλοίωση έπαθε, σε εποχή καλοκαιριού, αλλά μέχρι και το τελευταίο κομμάτι έμεινε φρέσκο, όπως ήταν και κατά την πρώτη ημέρα που σφάγηκε το ζώο!! Θαυμαστά λοιπόν και ανεξερεύνητα είναι τα κρίματα του Θεού!!
Η θεία συγκατάβαση του Πανάγαθου Θεού, η πρεσβεία και ιδιαίτερη φροντίδα της Παναγίας Μητρός του Κυρίου και θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού είναι τόσο φανερή στους αγιορείτες Μοναχούς, που κάθε Μοναστήρι, κάθε Κελλί και κάθε Καλύβα στις Σκήτες, στα Ησυχαστήρια, στα Ερημητήρια και στα απόμερα Σπήλαια ακόμη κρύβονται, αλλά και γίνονται κάθε ήμερα και κάθε ώρα πολλά θαύματα και με μυστηριώδη τρόπο, η χάρις και το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού κατεργάζεται την σωτηρία των ψυχών αυτών, που με την θέλησή τους ησυχάζουν και κατά δύναμιν αγωνίζονται.
Αυτών των ανθρώπων, ο Θεός, μετατρέπει τον νου και την καρδιά τους και την κάνει κατοικητήριό Του, γίνονται ναός του Παναγίου Πνεύματος, του Κυρίου Παρακλήτου και Θεού ημών, ο οποίος Παράκλητος «βοά ακατάπαυστα Αββά ό Πατήρ» ελέησον.

Παρόμοιο Θαύμα της Θείας Πρόνοιας
Στα ιερά Ησυχαστήρια της Σκήτης του Αγίου Βασιλείου, πριν από αρκετά χρόνια, με άκρα ασκητική ζωή, με εγκράτεια και σωφροσύνη, με «κτημοσύνη και αδιάλειπτη προσευχή και με κάθε είδος αρετής ήτανε κοσμημένος, ο Μοναχός Χερουβείμ, ο οποίος μαζί με την εγκράτεια ήταν και λίγο βαρύκοος.
Σε μεγάλη ηλικία βρισκόμενος και σε περίοδο βαρύτατου χειμώνα, από τα χιόνια είχε τελείως αποκλεισθεί και περισσότερο από μια βδομάδα ήτανε τελείως άσιτος.
Πλησίαζε να βραδυάσει, ήσυχος και Ατάραχος ο Γερο – Χερουβείμ, όπως έκανε την προσευχή του, άκουσε κτυπήματα στην πόρτα της Καλύβας του. Ανοίγει και βλέπει έναν κοσμικό άνθρωπο να έχει το μουλάρι του φορτωμένο.
Ο κοσμικός ρώτησε τον Γερο – Χερουβείμ, αν είναι μακριά από εκεί το Ησυχαστήριο του «αγίου Πέτρου» κι αν προλαβαίνει να πάει πριν νυχτώσει και να γυρίσει στο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου.
Ο Γερο – Χερουβείμ είπε στον ξένο: «Απ’ εδώ, ξένε μου, ο άγιος Πέτρος είναι πολύ μακριά και με το χιόνι που έχει ρίξει είναι αδύνατο να πας, έστω κι αν είχες μπροστά σου ολόκληρη ημέρα καλοκαιριάτικη, αλλά αν θέλεις μπορείς να μείνεις απόψε εδώ και το πρωί, που θα ξημερώσει ο Θεός την ημέρα, πηγαίνεις με το φορτίο σου εκεί που θέλεις»
Ο άγνωστος τότε είπε: «Γέροντα εγώ έχω φέρει μερικά τρόφιμα, τα οποία θέλω να πουλήσω και το βράδυ θέλω να γυρίσω πίσω στην δουλειά μου. Αν θέλεις εσύ να τα κρατήσεις και να μου δώσεις καμιά ευλογία να τα ξεφορτώσω εδώ και να πηγαίνω».
Ο Γερο – Χερουβείμ λυπήθηκε που δεν μπορούσε να πάει ο ξένος τα τρόφιμα στον προορισμό τους και είπε στον Ξένο: «Εφ’ όσον βιάζεσαι και θέλεις να γυρίσεις τόσο σύντομα πίσω τί να σου ειπώ άφησε τα πράγματα εκεί στην γωνία και να σου δώσω μια ευλογία που μου έχει αφήσει πριν από λίγες μέρες εδώ ένας ξένος». Είπε αυτά ο Γερο – Χερουβείμ και πήγε μέσα στο δωμάτιο του να φέρει για να δώσει την ευλογία στον Ξένο.
Εν τω μεταξύ ο Ξένος ξεφόρτωσε τα πράγματα εκεί που του είπε ο Γέροντας και έγινε άφαντος. Όταν γύρισε από το δωμάτιο του ο Γέρο – Χερουβείμ, είδε τα πράγματα ξεφορτωμένα αλλά ο ξένος είχε φύγει. Βγήκε έξω προς αναζήτησή του, αλλά δεν είδε τίποτε. Κοιτάζει προσεχτικά στο χιόνι έξω από το Καλύβι του, δεν υπήρχε ίχνος που να φανερώνει πώς πέρασε άνθρωπος, ούτε χνάρια ζώου και του φάνηκε πολύ περίεργο.
Τότε κατάλαβε, ο Γερο – Χερουβείμ, ότι πρόκειται για υπερφυσικό θαύμα. Πήρε τα πράγματα μέσα στην αποθηκούλα του, έκαμε προσευχή θερμή, παράκληση και δοξολογία και με δάκρυα ευχαρίστησε το Θεό. Θύμιασε και γέμισε η καρδιά του χαρά και αγαλλίαση από τη χάρι και ευλογία της Θείας Προνοίας, η οποία ευλόγησε τα πράγματα τόσο που βάστηξαν μέχρι που πέρασε όλος ο χειμώνας.
Έτσι φροντίζει η Θεία Πρόνοια για όλο τον κόσμο που πιστεύει, ελπίζει και επικαλείται την βοήθεια του Πανάγαθου Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Ιδιαιτέρως δε για τους Μοναχούς του Αγίου Όρους φροντίζει η Κυρία Θεοτόκος, η Παναγία και μεγάλη μητέρα μας, προς δόξαν Θεού και ψυχική σωτηρία των ελπιζόντων στην θεία Πρόνοια.

https://inpantanassis.blogspot.com/