Αγιογραφικό ανάγνωσμα

Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα
(Κεφ. Θ', 12-18)
Υἱέ, ἐὰν σοφὸς γένῃ σεαυτῷ, σοφὸς ἔσῃ καὶ τοῖς πλησίον σου, ἐὰν δὲ κακὸς ἀποβῇς, μόνος ἂν ἀντλήσεις τὰ κακά. Υἱὸς πεπαιδευμένος σοφὸς ἔσται, τῷ δὲ ἄφρονι διακόνῳ χρήσεται, ὃς ἐρείδεται ἐπὶ ψεύδεσιν, οὗτος ποιμανεῖ ἀνέμους, ὁ δ' αὐτὸς διώξεται ὄρνεα πετώμενα· ἀπέλιπε γὰρ ὁδοὺς τοῦ ἑαυτοῦ ἀμπελῶνος, τοὺς δὲ ἄξονας τοῦ ἰδίου γεωργίου πεπλάνηται. Διαπορεύεται δὲ δι' ἀνύδρου ἐρήμου, καὶ γῆν διατεταγμένην ἐν διψώδεσι, συνάγει δὲ χερσὶν ἀκαρπίαν. Γυνὴ ἄφρων καὶ θρασεῖα ἐνδεὴς ψωμοῦ γίνεται, ἣ οὐκ ἐπίσταται αἰσχύνην, ἐκάθισεν ἐπὶ θύραις τοῦ ἑαυτῆς οἴκου, ἐπὶ δίφρου ἐμφανῶς ἐν πλατείαις, προσκαλουμένη τοὺς παριόντας καὶ κατευθύνοντας ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν. 'Ὃς ἐστιν ὑμῶν ἀφρονέστατος, ἐκκλινάτω πρός με, καὶ τοῖς ἐνδεέσι φρονήσεως παρακελεύομαι λέγουσα· Ἄρτον κρυφίων ἡδέως ἄψασθε, καὶ ὕδατος κλοπῆς γλυκεροῦ πίετε. Ὁ δὲ οὐκ οἶδεν, ὅτι γηγενεῖς παρ' αὐτῇ ὄλλυνται, καὶ ἐπί, πέταυρον ᾍδου συναντᾷ. Ἀλλὰ ἀποπήδησον, μὴ χρονίσῃς ἐν τῷ τόπῳ αὐτῆς, μηδὲ ἐπιστήσῃς τὸ σὸν ὄμμα πρὸς αὐτήν· οὕτω γὰρ διαβήσῃ ὕδωρ ἀλλότριον, ἀπὸ δὲ ὕδατος ἀλλοτρίου ἀπόσχου, καὶ ἀπὸ πηγῆς ἀλλοτρίας μὴ πίῃς, ἵνα πολὺν ζήσῃς χρόνον, προστεθήσεται δέ σοι ἔτη ζωῆς.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Ἰωάννου Κολιτσάρα)
12.Παιδί μου, ἐάν γίνης κατά Θεόν σοφός, θά εἶσαι καλός διά τόν ἑαυτόν σου, καλός δέ καί διά τόν πλησίον σου. Ἐάν ὅμως γίνης κακός, τάς συνεπείας καί τάς ὀδύνας τῆς κακίας σου θά τάς συσσωρεύης μόνος σου ἐπάνω σου. Ὅποιος στηρίζεται στό ψεῦδος, ποιμαίνει ἀνέμους, ματαιοπονεῖ. Αὐτός εἶναι σάν νά κυνηγᾶ πουλιά, ποῦ πετοῦν στόν ἀέρα καί εἶναι ἄπιαστα. Ἀδίκως κοπιάζει. Ὁ ὀκνηρός καί ἀσύνετος, πού ἐγκατέλειψε τόν δρόμον, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ στό ἀμπέλι του, καί περιεπλανήθη μακράν τῶν δρόμων, ποῦ ὁδηγοῦν στόν ἰδικόν τοῦ ἀγρόν, ὅπου εἶχε καθῆκον νά ἐργασθῆ, αὐτός βαδίζει ἔτσι διά μέσου μίας ἐρήμου καί ἀνύδρου περιοχῆς, διά μέσου ἑνός τόπου, ποῦ εὑρίσκεται εἰς ξηράς καί διψασμένας περιοχάς, μαζεύει μέ τά χέρια του ἀκαρπίαν, δηλαδή τό τίποτε.
13.Ἡ ἀσύνετος, ἡ διεφθαρμένη καί ἡ ἀδιάντροπος γυναίκα φθάνει μέχρι τοῦ σημείου νά στερῆται καί ἀπό αὐτό τό ψωμί της καί νά πεινᾶ. Αὐτή δέν ξέρει, τί θά πῆ ἐντροπή καί σεμνότης.
14.Ἐκάθησεν ἐμπρός ἀπό τήν θύραν τοῦ σπιτιοῦ της, ἐπάνω εἰς ὑψηλόν κάθισμα, ὥστε νά φαίνεται ἀπό τούς ἄνδρας, πού εὑρίσκονται εἰς τάς πλατείας,
15.προσκαλεῖ αὐτούς, πού διέρχονται καί βαδίζουν κατ' εὐθείαν τόν δρόμον των, λέγουσα·
16.«ὅποιος ἀπό σᾶς εἶναι ἀνοητότατος καί ἠλίθιος, ἄς ἔλθη κοντά μου. Καί αὐτούς, οἱ ὁποῖοι στεροῦνται καί τῆς στοιχειώδους συνέσεως καί γνώσεως προτρέπω καί τούς λέγω·
17.πιάστε καί πάρτε στά χέρια σας τό κρυφό ψωμί μου καί τά ἀπηγορευμένα φαγητά μου. Πιέτε τό νοστιμώτατο κλεμμένο νερό μου!»
18.Ὁ ἄνδρας, πού ἑλκύεται ἀπό τά λόγια της καί πηγαίνει κοντά της, δέν γνωρίζει ὅτι οἱ ὑλόφρονες καί σαρκολάτραι εὑρίσκουν ἐκεῖ τήν ἀπώλειαν, καί ὅτι ἡ συνάντησίς της εἶναι παγίδα, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τάς εἰσόδους τοῦ ἅδου.
18α.Σύ ὅμως ἐκτινάξου μέ μεγάλα πηδήματα μακράν ἀπό αὐτήν καί μή σταματήσης οὐδέ ἐπ' ἐλάχιστον χρόνον στόν τόπον ἐκεῖνον. Οὔτε δέ καί νά προσηλώσης τό βλέμμα σου πρός αὐτήν.
18β.Ἔτσι ὅταν συμπεριφερθῆς καί πράξης, θά περάσης, χωρίς νά ἐγγίσης τό ξένον καί ἀπηγορευμένον αὐτό νερό. Θά διαβῆς τόν ἐπικίνδυνον αὐτόν ξένον ποταμόν ἀσφαλής.
18γ.Κράτησε τόν ἑαυτόν σου μακρυά ἀπό τά ξένα δολερά ὕδατα τῆς ἁμαρτωλῆς χαρᾶς καί μή πίης νερό ἀπό ξένην πηγήν. Μήν θελήσης νά ἀπολαύσης χαράν μέ ἁμαρτωλήν γυναίκα,
18δ.διά νά ζήσης ἔτσι ἐπί πολύν χρόνον καί νά προστεθοῦν εἰς σέ πολλά ἔτη.