«Άκουσες θεϊκή υμνωδία, νύμφη του Χριστού, κι απέκτησες φτερά για την υψηλή ευγένεια». Ο υμνογράφος της αγίας Ευγενίας με απέριττο και σαφή λόγο εκφράζει με τον στίχο του μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες: η πίστη και η αγάπη του Χριστού, η στροφή προς Εκείνον κάνει τον άνθρωπο να οδηγείται στην αληθινή ευγένεια, δηλαδή να ζει με υγεία ψυχής. Και μάλιστα όχι πηγαίνοντας με τον αργό τρόπο μιας... χελώνας ή και... σέρνοντας - κι αυτό βέβαια δεν είναι αρνητικό, αφού έχουμε προς τα πρόσω πορεία - αλλά με φτερά, τρέχοντας και πετώντας, σαν το ελάφι που σφόδρα διψασμένο τρέχει "επί τας πηγάς των υδάτων". Ενώ αντιθέτως: όταν ο άνθρωπος στρέφεται εμπαθώς προς τον κόσμο, εκζητώντας τη δόξα του κόσμου, τότε δυστυχώς πληγώνεται στην ψυχή, χάνεται η ομορφιά αυτής και ο άνθρωπος γίνεται δύσμορφος. Κι αυτό γιατί η σχέση με τον Θεό είναι η φυσιολογία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό για να ζει με τον Θεό και να κατατείνει προς Εκείνον. «Ότι εξ Αυτού και δι’ Αυτού και εις Αυτόν τα πάντα», που σημειώνει και ο απόστολος Παύλος. Η ευγενής Ευγενία προβάλλεται εν προκειμένω ως τύπος του αληθινού και φυσιολογικού ανθρώπου.
http://pgdorbas.blogspot.com/2018/12/blog-post_36.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου