Η Ανάσταση δίνει νόημα στη ζωή

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

   Ο κύκλος της ζωής δεν μπορεί να περιορίζεται στη γη και στα όσα χρόνια ζει σ’ αυτήν ο άνθρωπος, γιατί τότε αυτός ο κύκλος είναι γυμνός από ουσία. Αυτό αντέγραψε από τον Ντοστογιέφσκι ο Ιταλός συγγραφέας, ποιητής και διανοούμενος Νικόλα Μοσκαρντέλι (1894-1943), που ασχολήθηκε με τη ζωή και το έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, στο βιβλίο του «Ψυχές και σώματα».
  Για το ίδιο θέμα ο Γιώργος Σαραντάρης το 1938 γράφει: «Αν ο Χριστός δεν έκαμε την πράξη της Θυσίας Του και της Ανάστασής Του, τότε η δική μου ζωή, η ζωή του ατόμου, δεν έχει, δε μπορεί ν’ αποκτήσει λόγο. Όχι τόσο η διδασκαλία του Χριστού...όσο η πράξη Του, είναι εκείνη που δεσμεύει το άτομο, που το αναγκάζει να πιστέψει πως η ζωή έχει λόγο».
  Ο Σαραντάρης για το ίδιο θέμα έγραψε σε άρθρο του στην «Καθημερινή», στις 5 Ιουνίου 1939: « Η ενσάρκωση, ο Θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού είναι το αιώνιο και μοναδικό παράδειγμα που μας οδηγεί στην πίστη στον Άνθρωπο. Μονάχα από το καιρό που υπάρχει ο Χριστός ανάμεσά στ’ άτομα, έχει ακέραια τη σημασία της η ιστορία, έχει νόημα, λόγο και σάρκα η πορεία των ατόμων από τη μία γενιά στην άλλη, έχει συνέχεια και παρουσία ο άνθρωπος...Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει το Χριστό, είναι σα να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα και σα να θέλει να επαναλάβει το έργο του πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων, που ήταν η προετοιμασία μιας άρτιας θνητής υπόστασης, για να την δεχθεί ο Χριστός και να την κάνει αθάνατη».
 Ο Χρήστος Γιανναράς στο βιβλίο του «Εορτολογικά παλινωδούμενα» (Εκδ. Ακρίτας) γράφει ότι ο τεχνολογικός κόσμος μας, μοιάζει να έχει χάσει την υπερχρονική διάσταση της ελπίδας. Έχει μεταβάλει τη μεταφυσική σε αφηρημένη θεωρητική ενασχόληση ή προσπαθεί να κατοχυρώσει διαλεκτικά τον υποχρεωτικό μηδενισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Αντίθετα, προσθέτει, η λαμπροφόρα νύχτα της Αναστάσεως είναι, πραγματικά η εναργέστερη υποτύπωση της πραγματικότητας των «εσχάτων». Στις διαστάσεις της ο φθαρτός χρόνος της μετρήσιμης διαδοχής, που προσδιορίζει τη βιολογική ατομικότητα – τη γέννηση, την αύξηση, τη φθορά και το θάνατο – μεταμορφώνεται σε αδιάστατο παρόν μιας πληρωματικής σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό.
 Ο Αντώνης Σαμαράκης από την πλευρά του στο δοκίμιο - βιβλίο του « Γιατί είμαι Χριστιανός» (Εκδ. Ψυχογιός) τονίζει: «Αναπνέω μέσα στον Χριστιανισμό. Έξω από αυτόν, νιώθω ένα αίσθημα ασφυξίας. Η πάλη σε αυτήν εδώ τη ζωή...η κρίσιμη πάλη γίνεται ανάμεσα σε δύο κοσμοθεωρίες: Τη χριστιανική και τη μηδενιστική...Η δυαρχία είναι το μοναδικό σχήμα που επικρατεί στον πνευματικό κόσμο...Ναι, φίλε... η σοσιαλιστική, η κομμουνιστική, η αστική αντίληψη της ζωής είναι πράματα πάρα πολύ σοβαροφανή ώστε να είναι στο βάθος τους γελοία. Όλα αυτά, φίλε, δεν αγγίζουν το μεδούλι της ζωής. Το μεδούλι της ζωής το αγγίζει ο Χριστός».

ekklisiaonline
https://proskynitis.blogspot.com/