Του π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
«Χαράς αιτία χαρίτωσον ημών τον λογισμόν» (Από τον Κανόνα των Χαιρετισμών)
Για μιαν ακόμη φορά η απανταχού Ορθοδοξία στρέφεται στην Παναγία, για να της απευθύνει ικετήριους χαιρετισμούς, δοξολογικές ωδές με απαράμιλλο θεοπρεπές μέλος, λόγους ποιητικότατους, που πηγάζουν από την ασίγαστη βεβαιότητα των πιστών, ότι πρόκειται για αναφορά στη στοργική Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων όλων.
Απευθυνόμαστε σε Αυτήν, επειδή έχουμε τη συναίσθηση, ότι προθυμότατα εισακούει την προσευχή μας και ανελλιπώς εργάζεται για την διεκπεραίωση των παντοειδών αιτημάτων μας, πάντοτε όμως προς «το συμφέρον της αιτήσεως» (Τροπάριο Παρακλητικού Κανόνα) και τούτο επειδή Αυτή μόνη, περισσότερο από κάθε άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, μπορεί να πλησιάσει τον Θεό, ως Μητέρα Του που είναι, και να μεσιτεύσει για τα πολυποίκιλα ανθρώπινα ζητούμενα.
Τι ζητάμε όμως από τον Θεό; Ποια είναι τα προβλήματα, που μας αναγκάζουν να προσφεύγουμε στην πρεσβεία της Παναγίας;
Κατά κύριο λόγο: Η έλλειψη της Χαράς. Αποσκιρτώντας ο άνθρωπος από τη ζωηφόρο συνάφεια με τον Θεό, διχάστηκε ως προσωπικότητα και κυκλοφορεί ατέλειωτα σε διαρκές σκοτάδι και ακαταστασία, για να δικαιωθεί ο Αδελφόθεος Ιάκωβος, όταν γράφει: «Ανήρ δίψυχος ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού» (Ιακ. 1,8). Το κορυφαίο δημιούργημα της Κτίσης υποβιβάστηκε σε ον δίχως περιεχόμενο και μέλλον. Κάποτε, όλα τα πλούτη, όλες οι ανέσεις, όλος ο κόσμος μπορεί να τού υποτάσσονται, όμως και τότε ακόμη –ίσως εντονότερα τότε- νοιώθει βαθύτατα μέσα του το αβυσσαλέο χάος της εσωτερικής του διψυχίας και ακαταστασίας, διαισθάνεται πως ό,τι και αν προσθέσει στη ζωή του, μάταια κοπιάζει, εάν του λείπει κάτι τι το θεμελιακό: Η Χαρά της επικοινωνίας με τον Ουρανό, η επανασύνδεση σχέσεων ζωής με τον Θεό.
Κατανοούμε, ότι χωρίς Εκείνον είμαστε καταδικασμένοι σε ισόβια θλίψη και για τούτο καταφεύγουμε στην Παναγία. Επιζητάμε ξανά τη χαρμονή στη ζωή μας. Κατά τον Υμνογράφο των Χαιρετισμών, η Παναγία είναι η της «χαράς αιτία», «δι' ης χαράς πληρούμεθα και ζωήν κληρονομούμεν», «η της χαράς δεξαμένη το πλήρωμα», Εκείνη, μέσω της οποίας «η χαρά εκλάμψει» κι επίσης «χαράς δοχείον, δι' ης της προμήτορος αρά λυθήσεται». Η «χαρά» των ανθρώπων, για την οποία μιλά ο εκκλησιαστικός ποιητής είναι βέβαια ο Ίδιος ο Θεός. Γι’ αυτό λοιπόν Την τιμάμε και την χαιρετίζουμε. Ήδη στη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου δηλώνεται, ότι η Χαρά είναι αμφίδρομη: «Επί σοι, χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις, Αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος». Η πνευματική ευδαιμονία, την οποίαν Εκείνη διοχετεύει στον κόσμο, πλημμυρίζει την ύπαρξή μας. Ο Θεός, η Χαρά μας, κάνει κατοικητήριο την ψυχή μας και μας χειραγωγεί στη σωτηρία, στη μακαριότητα του Ουρανού. Οι διάφορες άλλες χαρές της καθημερινότητας, τις οποίες υπαγορεύει το κοσμικό φρόνημα (χωρίς να είναι όλες κατακριτέες), είναι αναμφίβολα τραγικά εφήμερες, διότι περιορίζονται μόνο στη γη και θάβονται άδοξα στο χώμα.
Η Χαρά όμως, την οποία κυοφορεί η Παναγία είναι δίχως κατάληξη. Έχει προέλευση ουράνια και προορίζεται για την Αιωνιότητα. Ο Χριστός - Χορηγός της Χαράς, ή καλύτερα ο Χριστός - Αυτοχαρά περνά βέβαια από την οδυνηρή δοκιμασία του Σταυρού και του Τάφου, αλλά η όλη απαισιοδοξία της φρικτής αυτής εμπειρίας καταυγάζεται από το Φως και την ανέσπερη Χαρά της Ανάστασης.
Ο άνθρωπος, που κρατάει ακοίμητη εντός του τη βεβαιότητα ετούτη, κατορθώνει να νικά την κάθε θλίψη και μελαγχολία. Η Χαρά, που θα λάμψει στο τέρμα και αυτής της Μεγάλης Σαρακοστής με το κοσμοχαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, είναι σίγουρα ικανή να καταργήσει κάθε οδύνη, λύπη και στεναγμό των ανθρώπων. Είναι η ίδια βεβαιότητα και βίωση της ουράνιας χαράς, με την οποία και ο Απόστολος Παύλος μες από τη φυλακή του, αν και «κακουχούμενος», έγραφε με ιδιαίτερη γενναιότητα, καρτερία κι αισιοδοξία προς τους Φιλιππησίους μαθητές του: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν ερώ χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4). Είναι η ίδια εμπειρία, που διακατείχε και την αγαθή ψυχή του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, ώστε να προσφωνεί τον κάθε του επισκέπτη, γνωστό ή άγνωστο, με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Χαρά μου».
Η Εκκλησία καθ’ όλη την διαδρομή της στους αιώνες, ζει με την ακράδαντη πεποίθηση στη χαρά, η οποία απορρέει από την αναστάσιμη εμπειρία του να είναι ο πιστός αδιάκοπα και αγαπητικά κοντά στον Θεό. Η Παναγία, κατά τους Χαιρετισμούς, γίνεται «γέφυρα μετάγουσα» προς αυτήν ακριβώς την δόξα, γίνεται «αυγή μυστικής ημέρας» κι εντέλει «ανόρθωσις των ανθρώπων».
http://www.nyxthimeron.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου